Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Blaðsíða 70

Tímarit Máls og menningar
að greiða syndagjaldið. Ég þaut því af stað hugsandi eingöngu um að
bjarga eigin skinni. Hlaup var mín sterka hlið og þar skaut ég Lauf-
eyju ref fyrir rass. Eg þaut fram úr hverjum organdi krakkanum á
eftir öðrum og að síðustu fram úr Laufeyju. Mér varð litið aftur og
sá að ég hafði reiknað dæmið rétt. Hjörtur þaut fram úr litlu krökk-
unum sem höfðu numið staðar og horfðu stóreygð og full skelfingar
á eltingaleikinn. Þegar ég leit við aftur sá ég að Hjörtur þaut líka
fram úr Laufeyju og nálgaðist mig óðum. Ég herti enn á hlaupunum.
Ég hafði vonast til að hann myndi ætla að refsa okkur báðum og á
meðan hann skammaði Laufeyju fengi ég gott forskot, en sú von
brást. Hjörtur ætlaði greinilega að ná forystusauðnum og hann hlaut
að vera sá sem fremstur fór. Allt í einu var gripið óþyrmilega í öxlina
á mér og svitastorkið og illúðlegt andlit gnæfði yfir mér. Ég var svo
viti mínu fjær af hræðslu að ég stóð varla á fótunum af skelfingu.
Allt í einu fann ég eitthvað volgt leka niður milli fóta mér og niður á
rykugan malarveginn. Ég leit upp og stundi skelfingu lostin: „Ég er
búin að pissa í mig af hræðslu.“ Hirti brá greinilega talsvert, andlits-
drættirnir linuðust og ég skynjaði að honum fannst ég hafa tekið út
næga refsingu við þessa niðurlægingu. Hann losaði um takið og
sagðist vona að hann sæi okkur aldrei framar á túninu. Síðan ýtti
hann mér frá sér, snerist á hæl og gekk burtu. Eftir að mesti óttinn
var liðinn hjá var ég dauðfegin hvað mér varð brátt í brók.
Krakkarnir voru allir horfnir eins og jörðin hefði gleypt þá. Þau
ætluðu augsýnilega ekki að verða næstu fórnarlömb. Ég lötraði af
stað heim á leið og þegar ég kom upp á Borgargerðisbrúnina sá ég að
öll hersingin beið á tröppunum heima. Mamma var þar líka með
yngstu systur mína á handleggnum. Það var greinilegt að fréttin
hafði borist og ég sá áhyggjufullt andlit mömmu horfa á mig. Ég var
ekkert að flýta mér síðasta spölinn.
Þetta voru fyrstu kynni mín af Hirti á Melavöllum en ekki þau síð-
ustu. Um haustið frétti ég að Hjört vantaði krakka til að taka upp
kartöflur og ætlaði að borga eina krónu fyrir fötuna. Þörfin fyrir að
vinna sér inn peninga varð óttanum yfirsterkari, svo að ég fór og bað
um vinnu. Ég var þegar ráðin og ekki var að merkja að Hjörtur erfði
þetta atvik nokkuð við mig.
316