Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Blaðsíða 110

Athugagreinar og tilvísanir
30) Sænsk kona, Pia Garde í Stokkhólmi, sem vinnur að rannsóknum á skáld-
skap Karin Boyes, hefur að beiðni greinarhöfundar leitað bréfa,
kvæðahandrita og bóka frá Davíð meðal eftirlátinna handrita og bóka
skáldkonunnar en hefur enn ekki fundið neitt.
31) Margit Abenius. Drabbad av renhet. Sth. [1950]. 101. bls. o. áfr. Á 106. bls.
tilfærir Abenius eftirfarandi bréfkafla sem Karin Boye skrifaði til Birgit
Anderberg 10. nóv. 1923:
Du kan inte tro vad det ár roligt att lása islándska sagor! Kárva, bara handling
och inga kánslor, och mánga utmárkta utan ett uns romantik! Har du lást en om
islánningen Audun, som gav kung Sven i Danmark en isbjörn? Jag vet inte, om
den ár översatt till svenska, men den ár praktig. Och Eddan! Vi har tvá
förelásningar i veckan över Eddasánger, och det ár de enda förelásningar som gár
för fort. Láter inte detta bra: . . . ok úrsvalar unnir leko (”och skumsvala vágor
lekte") (det ár ur en páminnelse om ett vikingatág) eller bara översáttnigen av en
beskrivning pá en hövding: ”Sá högt reste sig Helge ovan hövdingar som den
ádelskapede asken över törnet eller som en ung hjort, daggstdnkt, höjer sig över
alla andra hjortar, och hornen glöda högt mot sjálva himlen“. Det gör sig báttre pá
islándska. Sá kommer det, mitt i, barbariska, brutala liknelser, sárskilt frán
slagfálten och deras hemskheter, men det ár sá storslaget trots sina otáckheter, sá
man ryser av andakt. Professor Hesselman gör det ocksá roligt.
Hrifni Karin Boyes af ljóðlínunum úr Helgakviðu Hundingsbana II má
minna á aðdáun Davíðs Stefánssonar á sömu vísu er Kristján Jónsson segir
frá:
Það var langt liðið á kvöld, er við Davíð yfirgáfum veitingahúsið. Þá höfðu bætzt
í hópinn Gísli Jónsson menntaskólakennari og Hervör kona hans. Síðan var
haldið heim til þeirra og setið þar í góðum fagnaði fram á nótt. Þá spurði Davíð,
hvaða ljóð okkur þætti fegurst hafa verið ort á íslenzka tungu. Okkur Gísla varð
fátt um svör, en inntum eftir áliti hans. Því kvað hann auðvelt að svara. Ég hafði
eitt sinn heyrt hann segja, að „Ég bið að heilsa" eftir Jónas Hallgrímsson væri
fallegasta kvæði, sem ort hefði verið, og bjóst við, að hann mundi endurtaka það.
En í þess stað, tók hann upp veski sitt, leitaði í því nokkra stund, unz hann fann
lítinn samanbrotinn bréfmiða. Hann breiddi úr honum og las:
Svá bar Helgi
af hildingum
sem ítrskapaðr
askr af þyrni
eða sá dýrkalfr
döggu siunginn,
es efri ferr
öllum dýrum.
(ok horn glóa
við himin sjalfan).
Sjá Kristján Jónsson. „Með Davíð var gott að vera“. Skáldib frá Fagraskógi.
356