Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Blaðsíða 25

Ég + unglingaheimilið
reglum, fólki sem vill stjórna mér, stjórna hverjum einasta andar-
drætti mínum. Mig dreymdi um paradís fangans. En ég gekk aldrei
svo langt að reyna það, ég held að ég hafi ekki meint það sem ég
hugsaði. Eg hef alltof mikinn lífsvilja.
Ég droppaði námsflokkunum fljótt. Franskan var erfið og ég var
dálítið pirruð útí kennarann. Eins sá ég að franska er ekki lærð á
einum vetri en það hafði ég hugsað mér. Svo freistaðist ég oft til að
sitja á kaffihúsum með vinum mínum í stað þess að fara í tímana.
Eg var fljót að fatta þetta unglingaheimilisleikrit, fljót að koma
mér í viðeigandi hlutverk, geta talað hreinskilnislega og af sannfær-
ingu án þess að vera kannski mjög opin. Það má tala um sumt og
sleppa öðru og segja þannig frá án þess að vera beint að ljúga. Eftir
tveggja mánaða vist á unglingaheimilinu var fólk sammála um að ég
gæti farið að kíkja eftir fólki til að búa með og atvinnu. Mamma var
hinsvegar ekki eins örugg og aðrir um að ég væri tilbúin til þess.
Eg byrjaði að vinna við heimilishjálp hálfan daginn. Eg var alltaf
hjá sama fólkinu, yndislegum gömlum ógiftum hjónum í vesturbæn-
um. Ég tók til, keypti i matinn og eldaði hádegismatinn, oft með
hjálp gömlu konunnar.
Vinkona mín og kunningi sem bjuggu saman voru til í að prufa að
búa með fyrirmyndarvandræðaunglingnum.
Foreldrafundir voru haldnir sirka mánaðarlega. A þeim voru for-
eldrar, kontaktmaður, vistmaður, forstöðumaður og stundum sál-
fræðingur unglingaheimilisins (sem gegnir starfi uppeldisfulltrúa
eða starfsmanns en ekki sálfræðings) og stundum félagsráðgjafar.
Krakkarnir sem ég var að fara að búa með þurftu að sitja nokkra
slíka fundi. Einn af þeim fundum sem parið var með á er mér mjög
minnisstæður því á honum neyddi Allan mig til að horfast í augu við
mömmu og segja „ég elska þig“. Eg átti erfitt með að greina og tjá til-
finningar mínar svo þetta var mjög erfiður fundur fyrir mig. Ef ég
hef tjáð móður minni ást mína á henni áður þá man ég allavega ekki
eftir því.
Þetta sambýli átti að vera tveggja mánaða prufa og svo átti að sjá
til hvort vandræðaunglingurinn væri fær um að búa nokkurn veginn
eftirlitslaus. Mér fannst ég vera fugl sem alla ævi hefði verið lokaður
inni í rimlabúri, nú stóð hurðin opin og ég flaug útí frelsið.
Eg var ægilega ánægð fyrstu dagana í þessu nýja sambýli. Eg var
271