Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Qupperneq 41

Morgundögg
læra, beitningu ekki síður en annað, ef áhugann vantar ekki. Svo er
þetta heldur vel borgað," hafði faðirinn klykkt út með og þar með hafði
teningnum verið kastað.
En það var bara einn stór galli á þessari ákvarðanatöku föðurins,
drengurinn hafði ekki áhuga á þessu starfi. Hann ætlaði að verða skáld
og þau mátti ekki hneppa í fjötra innan fjögurra veggja óhrjálegs beitn-
ingaskúrs. Þau áttu að ganga frjáls úti í náttúrunni, hlusta á þyt
vindanna og hjal lækjanna, anda að sér ilmi blómanna og horfa á mynd-
sköpun skýjanna, festa þau áhrif á pappír. Þar var hugurinn frjáls, en í
beitningaskúrnum var hann í eins konar gapastokk. Þar var ekki hægt
að hugsa. Þar varð maður að standa í slorinu og skera síld, beygja
króka, bæta á og hringa línuna ofan í stampinn, hring eftir hring, eilífa
hringi, þangað til þessi hringavitleysa hafði brennt sig inn í vitundina,
svo maður vaknaði við það á nóttunum, að þessir hringir væru að vefj-
ast að manni, ætluðu að kyrkja mann. Það var hræðilegt, það voru and-
legar pyndingar. En þetta gátu foreldrar hans ekki skilið og kölluðu
þessar mótbárur hans leti og faðir hans bætti ómennsku við um leið og
hann hafði hvolft í sig kaffinu og rokið út, til að tjasla í girðingar eða
moka skít. Það tjóaði ekki að mæla í mót þessari visku. Drengurinn
varð að sætta sig við að vera talinn í hópi þeirra fullorðnu, þar sem hægt
var að leggja vinnuframlag hans á metaskálar, en barn þegar sjálfs-
ákvörðunarréttur hans var metinn.
Karlarnir í beitningunni höfðu hvorki tekið honum vel né illa, litu á
hann sem hálfgert skítseiði og ekki til stórræða. Að vísu var jafnaldri
hans í beitningunni, en hann var stærðar drjóli, fílsterkur með hýjung á
vöngum og efri vör. Karlarnir kölluðu hann glerkuntuhýjung og hlógu
að.
Drengurinn hafði minnimáttarkennd gagnvart þessum þreklega
fermingarbróður, sem var nærri eins og fullorðinn maður. Hann
klæmdist með körlunum, tók í nefið hjá einum og fékk sér vindling hjá
öðrum. Hann varð líka fljótt klár í beitningunni, féll strax inn í um-
hverfi beituskúrsins, áhuginn á verkefninu var í blóðinu, hugurinn á
staðnum en ekki út í tóminu. Og þegar drengurinn horfði á þennan
fermingarbróður rífa niður síldina af offorsi, sneiða hana átakalaust
niður, þá fylltist hann enn meiri vanmætti og fannst staða sín í þessum
heimi slæm. Hann fann og vissi, að hans handbragð stóðst ekki sam-
jöfnuð. Fyrir honum var það mesta basl að rífa niður og skera hálf-
frosna síldina. Það voru heldur hræmuleg vinnubrögð. Ekki bætti það
287