Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Síða 42

Tímarit Máls og menningar
úr skák, að hann sá fermingarbróðurinn skopast í laumi að handatil-
tektum hans við beitningakarlana. Þá helltist vonleysið yfir hann,
augun fylltust móðu og hann óskaði sér langt, langt í burtu. Hann vissi,
að ef hann myndi framkvæma þessa ósk, kallaði hann yfir sig reiði
föður síns, armæðu móður sinnar og vandlætingu heimsins. Þeir sem
hlaupa úr vinnu eru taldir vesalingar og vandræðagemsar.
Það var því ekki von, að vel lægi á þessum fínbyggða dreng, þar sem
hann óð döggina niður túnið. I annarri hendinni hélt hann á gráum
ullarsokk. í honum var kaffiflaskan hans, þriggja pela glerflaska vafin í
gömul dagblöð og brauðpinkill bundinn í rauðan tóbaksklút. Drengur-
inn skammaðist sín fyrir þessar umbúðir. Það höfðu engir svona um-
búnað um kaffidótið. I stað glerflösku höfðu karlarnir litsterka hita-
brúsa undir kaffið og brauðið höfðu þeir í marglitum pjáturdósum. „Eg
þori ekki að láta þig hafa hitabrúsann hans pabba þíns, þú gætir mölvað
hann,“ hafði móðir hans sagt, er hann hafði mótmælt nestisumbúnaðin-
um. Það fór ekkert á milli mála, að í þessu tilliti var litið á hann sem
barn. „En með þessu móti helst kaffið betur heitt. Svona var líka alltaf
gengið frá kaffidóti áður en hitabrúsar komu til sögunnar," hafði móðir
hans bætt við. Hann hafði þá ekki mótmælt frekar, hafði heldur ekki
þorað að segja móður sinni, að hann skammaðist sín fyrir að láta sjá sig
með þennan sokkfjanda. En hann vissi, að móður hans gekk gott eitt til
með þessu, hafði velferð hans í huga. Hann vildi því ekki styggja hana,
því þegar á reyndi, var hún hans stoð og stytta.
Brátt var drengurinn kominn niður á þjóðveginn og slóð hans sást
ekki lengur. Vegurinn lá gegnum sofandi þorpið. Drengurinn reyndi
því að láta skóhljóð sitt heyrast sem minnst. Vildi komast framhjá
þessum þöglu húsum, sem honum fannst vera að laumast til að horfa á
sig gegnum mislitar gardínur og hvísla hvert að öðru: „Þarna fer dreng-
greyið að ofan í beitninguna. Hann verður víst til mikils gagns þar, ef
að líkum lætur.“ Og svo hlógu þau að kaffisokknum. Drenginn langaði
helst til að hendast gegnum þorpið, en kaus þó heldur að laumast um
göturnar, því kannski sváfu þau þrátt fyrir allt. Næsta morgun ætlaði
hann meðfram sjónum, til þess að sleppa þessari píslagöngu gegnum
plássið, þótt svo það væri lengri leið.
Beitningarskúrinn stóð ofan við bryggjuna. Hann var reistur á gild-
um staurum er stóðu úti í sjónum og milli þeirra syntu múkkar og
æðarkollur í ætisleit. Það barst hark og háreysti frá skúrnum í morgun-
kyrrðinni. Beitningamennirnir voru komnir og teknir til starfa. Dreng-
288