Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Qupperneq 48

Tímarit Mdls og menningar
leika best, sagði ráðskonan. — En annars má ég ekki vera lengur að
þessu kjaftæði. Mig vantar í matinn strax, annars fáið þið ekkert að éta.
— Því sendum við ekki eplahausinn? Hann er, trúi ég, nógu ungur
fyrir þig, drundi nú í Steini.
— Eplahausinn! Hver er það? spurði ráðskonan, hætti að velta eld-
stokknum og horfði í kringum sig í skúrnum.
— Nú, þessi dumbrauði drengstauli þarna í horninu, algert lamba-
kjöt, ha? sagði Steinn.
Ráðskonan yppti öxlum. Það var sem hún næði ekki fullkomlega
upp í þetta sprok.
— Nú, nú. Hvernig líst þér á stelpuna, strákur! kallaði Fúsi til
drengsins.
Hann svaraði engu, en grannur líkami hans virtist verða enn grennri
og umkomulausari en endranær.
— Þú segir ekkert. Heldurðu að hún sé ekki mjúk viðkomu og gott
að sofa hjá henni, hélt Fúsi áfram.
Drengurinn svaraði engu, en karlarnir hlógu, því þetta var fyndni hjá
Fúsa.
— A þetta að vera fyndið? Ef svo á að vera, þá finnst mér þetta
fúlasta bull. Og ef þið viljið vera skemmtilegir, þá skuluð þið vera það á
ykkar kostnað, en ekki þeirra, sem hafa ekki kjark til að svara fyrir sig.
Með þeim orðum hvarf ráðskonan úr gættinni og hurðin skall að
stöfum. Það varð andartaks vandræða þögn.
— Nú þykir mér sjór á attan, tuldraði Fúsi og var ekki frítt við, að
hann væri vandræðalegur.
— Þið eruð skemmtilegir, sagði loks landformaðurinn og gekk til
dyra.
— Mikið var, að hann þorði að gefa sig fram, muldraði Fúsi og hafði
endurheimt andlitið að mestu.
Drengurinn gaut augunum út um gluggaboruna á gaflinum og sá
landformanninn og ráðskonuna ganga samstíga upp bryggjuna. Hún
var fjaðrandi í spori og rjóð á vanga, þar sem hún þræddi milli pollanna.
Lífsgleðin streymdi frá henni og augu hennar hlógu við samferðamann-
inum. Já, hún var falleg, ráðskonan, það fannst drengnum.
Það var komin nótt, þegar drengurinn paufaðist inn úr dyrunum
heima hjá sér og hann valt út af vansæll og þreyttur, án þess að þvo sér
sómasamlega. En svefninn varð stuttur. Móðir hans reif hann upp í
dögun og dröslaði honum á fætur, þusandi um, að hann mætti ekki
294