Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Síða 52

Tímarit Máls og menningar
yrði sjálfsagt allt í rusli aftur, þessir karlar voru svo miklir sóðar.
— Heldurðu að Alli sé einhversstaðar með kíkinn að kíkja á okk-
ur? spurði Maja.
— Nei, ætli hann sofi ekki enn á sínu græna eyra og hrjóti, það
mætti segja mér það, svaraði ég, settist þó upp og leit í kringum mig
til vonar og vara.
— Ef þeir gætu nú séð í gegnum sundbolinn, sagði Maja og
skríkti niður í bringuna á sér. Það væri nú alveg. . . Og svo skelltum
við báðar upp úr. Þetta var eitthvað svo spennandi og hálft í
hvoru vonaði ég að strákarnir kæmu. Þó var sú von ekki laus við
kvíða og ég roðnaði við tilhugsunina um hvernig ég var orðin. Ég
var nefnilega komin með dálítil brjóst, bráðum yrði ég sennilega að
fara að nota brjóstahaldara, því ég fann svo til í brjóstunum þegar ég
hljóp eða var á hestbaki. En þó var hitt miklu hryllilegra að það var
farinn að myndast smá hárbrúskur á svo hræðilegum stað, og ég
roðnaði enn meira við tilhugsunina um ef strákarnir kæmust að því.
Ég öfundaði Maju af því hvernig hún var. Hún var lítil og mjó og
hvorki með brjóst eða hárbrúsk. Svo var hún líka fljót að hlaupa.
Rósa Hlín sem fram að þessu hafði unað sér sæl með bangsann
sinn í blíðunni var nú tekin að ókyrrast og bjóst til að fá sér
gönguferð út á túnið. Ég kallaði á hana en hún sinnti því auðvitað
engu. Ég varð því að standa á fætur og hlaupa á eftir henni. Þegar ég
kom til baka varð mér litið fyrir húshornið og sá þá hvar strákarnir
læddust í átt til okkar, Alli fremstur með fulla fötu af vatni. Ætlun
þeirra gat ekki verið nema ein. Ég æpti upp og kallaði:
— Maja, Maja, varaðu þig. Alli er að koma með vatn, hlauptu
strax.
Maja hentist á fætur og við tókum á rás út túnið og rétt gátum
forðað okkur undan ískaldri gusunni sem lenti öll á teppinu.
— Helvítis klaufi varstu Alli að hitta ekki stelpurnar, sagði Hall-
dór hlæjandi.
— Þær sleppa sko ekki næst, svaraði Alli argur. Passið ykkur
bara.
Við Maja hlógum og skemmtum okkur dátt yfir klaufaskap Alla.
— Jæja strákar, drífið ykkur í áburðinn, ég ætla að skreppa niður
í hólf og athuga hvort Vaka er köstuð, sagði Halldór. Hann átti
mörg hross, meira að segja graðhest sem hét Lýsingur. Hjá honum
298