Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Síða 68

Kristín Jónsdóttir
Nafnlaus æskuminning
Eg vaknaði við það að heit morgunsólin skein beint framan í mig.
Ég ætlaði að rjúka á fætur, en minntist þess um leið að betra er að
fara varlega þar sem lágt er undir súð. Ég svaf í efri koju í litlu
súðarherbergi og því lítið svigrúm til skjótra viðbragða. Ég leit
niður og horfði framan í fjögur sofandi andlit yngri systkina minna.
I kojunni fyrir neðan mig sváfu tvö þeirra en á gömlum lúnum
dívani til hliðar sváfu önnur tvö.
Klukkan gat ekki verið margt fyrst enginn var vaknaður nema ég.
Ég kúrði mig aftur undir heita og mjúka sængina og lét hugann
reika. Það voru ekki nema tæp tvö ár síðan við fluttumst til Reykja-
víkur úr litlu sjávarþorpi úti á landi. Pabbi og mamma höfðu farið
þangað eftir að pabbi lauk kandidatsnámi í læknisfræði. Þar hlóðu
þau niður börnum. Fjögur börn á fimm árum, en minna fór fyrir
söfnun á öðrum sviðum. Pabbi var einn af þessum ungu hugsjóna-
mönnum, sem trúði því að hægt væri að lifa í samræmi við kenning-
ar Marx, þótt menn byggju við vestrænt hagkerfi. Auð- og eigna-
söfnun vildi hann í lengstu lög forðast. I nafni Marx tók hann
sjaldnast eyri af sínum sjúklingum. Eftir sjö ára basl fluttumst við
slypp og snauð til Reykjavíkur árið 1954, og fimmta barnið var á
leiðinni. Þessi tvö ár hef ég varla séð pabba. Hann er á endalausum
vöktum, dagvakt, kvöldvakt og næturvakt, stundum öllum á einum
sólarhring. Hann hlýtur að vera farinn að taka einhverja greiðslu
fyrir sína þjónustu því að eftir nokkur ár eigum við að flytja í nýja
blokkaríbúð. Við systir mín eigum að vera saman um sérherbergi.
Ég heyrði að krakkarnir vöknuðu eitt af öðru. Mamma var farin
að klæða yngstu systur mína. Hún bað okkur að flýta okkur út í
góða veðrið. Ég dreif mig í fötin og þaut fram í eldhús til að ná sæti.
Eldhúsið var það lítið að við gátum ekki öll setið til borðs í einu. Ég
skóflaði í mig hafragrautnum svo næsti kæmist að og hljóp út. Uti
var glaðasólskin, einn af þessum sólskinsbjörtu sumardögum sem
eru svo undarlega margir í minningunni.
314