Tímarit Máls og menningar - 01.02.1984, Qupperneq 56

Tímarit Máls og menningar
ég Guð almáttugur mundi ég fela þeim stjórnina á þessu jarðarkríli.
Þá varð vinnustelpan orðlaus. Skyldi gamli maðurinn hafa sopið full-
mikið á koníjakinu? Hugsa sér að vera orðinn svona gamall og vita þó ekki
meira um eiginleika Tjallans! Hún leit á klukkuna.
— Já, farið þér nú á ballið væna mín, sagði gamli maðurinn. — Skemmtið
yður reglulega vel og reynið að hressa þá svolítið upp, frændur okkar.
Stelpan lofaði því fúslega. Svo hvarf hún út í nýjársnóttina.
Og það leið á veturinn. Dagarnir renna saman í minningunni. Skondin
smáatvik eru aftur ótrúlega skýr í minningunni. Eins og þegar gamli
maðurinn vildi endilega fá köku með ís innan í. Sko, það átti að vefja
deiginu utan um ísinn og baka svo allt saman.
— Þetta getur franski kokkurinn hjá vini mínum, sagði gamli maðurinn
við ráðskonuna. — Góða bakið þér nú svona köku fyrir mig.
Ráðskonan horfði á gamla manninn líkast því sem hún vildi segja:
— Þvílík haugalygi. En hún sagði ekkert því hún var skyldurækin kona,
heldur fór að hnoða deig og skera ís. En ævinlega bráðnaði ísinn áður en
kakan var bökuð. Öðru hvoru allt síðdegið kom gamli maðurinn niður á
eldhúsplanið að vitja kökunnar sinnar og öðru hvoru fleygði ráðskonan
hálfbakaðri köku í vaskinn og setti aðra í ofninn. Loks voru þau bæði orðin
svo fúl að þau ákváðu að gefast upp. Munnvikin á gamla manninum náðu
niður á höku og ráðskonan hristi höfuðið.
— Húsbóndinn — hvað skyldi honum detta í hug næst.
Vinnustelpan sat klofvega á kollstól og át ís og hló eins og fífl.
Einhverntíma á útáliðnu fékk vinnustelpan bráðskemmtilega hugmynd.
Hún vildi ferðast til Parísar. Hún náði sér í blöð og pésa frá mörgum
ferðaskrifstofum og grúskaði í þeim þegar hún var ekki að vinna. Svo spurði
hún ráðskonuna hvort hún gæti ekki fengið vikufrí einhverntíma um vorið.
— Þú skalt tala um það við frúna, sagði ráðskona. — Ef hún leyfir þér það
geturðu farið.
Svo fór að vora. Kaupmannahöfn skipti um svip. Garðarnir greru og
ilmuðu. Blá blóm þöktu flatirnar. Frúin kom heim af sjúkrahúsinu og gamli
maðurinn dró upp fána úti í garði. Vinnustelpan og ráðskonan þvoðu og
skrúbbuðu og neyttu allra bragða til að ná burt bóninu sem stelpan hafði
verið að bera á allan veturinn. Nú var það rifið af með vírbursta og nýju
bóni makað á gólfið.
Einhverju sinni þegar vinnustelpan færði frúnni teið — því hún fór lítið út
úr herberginu - dreif hún sig í að spyrja hvort hún gæti fengið vikufrí.
— Mín vegna, sagði frúin þreytulega. — Það kemur mest á ráðskonuna,
raunverulega ræður hún því.
Stelpan þóttist hafa himininn höndum tekið. Hún skokkaði niður og
46