Tímarit Máls og menningar - 01.02.1984, Page 57

19 ára í vist
sagði ráðskonunni aldeilis grunlaus frá heppni sinni. En þá sneri ráðskonan
við blaðinu. Vinnustelpan og frúin hugsa bara um sig, sagði hún, kannski
við sjálfa sig. Þeim er sama þó ég vinni tvöfalda vinnu. Þvílík óféti. Og ráðs-
konan grýtti hnífapörunum í vaskinn og sagði stelpunni að hún færi ekki
fet. Basta!
En stelpan hafði sparað fyrir þessari ferð í marga mánuði og nú reiddist
hún líka. Hún sagði ekki neitt, heldur fór þegjandi upp á efsta loft, tók
saman draslið sitt og fór. Henni fannst sem hún hefði losnað úr álögum.
Ekki var þó samskiptum hennar við húsið með öllu lokið, því nokkrum
dögum seinna fór hún að áeggjan góðra manna að ná í þær töskur sem hún
réð ekki við að hafa með sér og kveðja fólkið. Ráðskonan og frúin voru
reiðar og sárar sem von var. Gamli maðurinn sat inni í stofu. Þegar stelpan
kom inn horfði hann á hana og brosti eins og hann hefði nú fyrst kynnst
henni — mildu hlýju brosi.
— Væna mín, sagði hann og rétti henni höndina — þér áttuð að tala við
mig. Mér þykir þetta afar leiðinlegt.
— Mér líka, sagði stelpan og meinti það. Hún tók í hlýja hönd gamla
húsbóndans — og veggurinn á milli þeirra hrundi. Andartaksstund skildu
þau hvort annað — tveir Islendingar á erlendri grund.
47