Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Blaðsíða 61

að vita eins mikið og hann. Fannst ég
og við hin vera eins og strengjabrúður
í höndum allra kennaranna, nema hans.
Stundum var hann kaldranalegur.
Við okkur öll. Eins og eitthvað væri að.
Ég leiddi það hjá mér. Hugsaði ekki um
það frekar. Flest orð hans féllu eins og
blikandi vatnsdropar á blómið rauða.
Stundum lagði ég hendumar yfir
brjóstin eins og til þess að enginn fengi
augum litið fegurð þess né lit.
Árshátíð var fyrir höndum. Góður
matur og vín.
Þau hjónin fóru prúðbúin. Konan
sagði að ég skyldi sofna í rúminu sínu.
Áliðið yrði af nóttu þegar þau kæmu
heim. „Unglingar þurfa að sofa svo
mikið,“ sagði hún og hló og hlakkaði
til. Stór, gulbrún augun ljómuðu. Kjóll-
inn var hvítur. Axlimar naktar. Víst
yrði gaman.
Bömin vom ljúf og þæg. Sofnuðu
snemma. Mér þótti vænt um þessi
böm. Þetta vom bömin hans.
Þetta kvöld las hún lengi en svo fór
að hún gat ekki lengur haldið aug-
unum opnum. Hún afklæddi sig og
skreið undir brúnrákótta sæng þeirra
hjóna og sofnaði samstundis.
í svefnrofunum heyrði hún rödd
hans. Röddin hvíslaði: „Uss, láttu sem
þú sofír.“ Hún hlýddi. Hún var þreytt
en spennt og það fór fiðringur um hana
alla við að heyra rödd hans strjúkast
við vanga sinn.
TMM 1990:4
59