Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Blaðsíða 62

Sfðar fann hún hönd hans þukla heit brjóst sín og lendar. Hlustaði á rödd ástarinnar
hvísla og blómið rauða laukst upp.
Enginn gat vitað betur en hann hvað var rétt. Enginn kunni betur skil á þessum
hlutum.
Vorið kom enn á ný. Himinninn var grár. Hún sá ekki lengur hvort grasið var
grænt. Enn sviðu sár vonbrigðanna. Meir sveið þó skömmin og sektarkenndin.
Engin bókanna hafði sagt henni að ástin væri sársauki. Engin þeirra að orð og
athafnir verða ekki aftur teknar. Ef til vill hafði hún misskilið þær.
Hún ætti trúlega að lesa allar bækumar aftur og sjá þær í nýju ljósi. í ljósi
raunveruleikans.
Hún sem hélt að hún vissi svo margt. Hvemig gat þetta komið fyrir hana?
Eiginkona hans hafði sagst eiga von á þriðja barninu. Konan var glöð. Hafði gefið
henni olnbogaskot og sagt: „Svona var nú gaman á árshátíðinni!“ Konan hafði
hlegið og kjóllinn hennar hafði flaksast í vindinum og sýnt greinilega ávalar línur
líkamans.
Hún horfði á hvít blómin fyrir utan gluggann. Sólargeislarnir voru kaldir. Bjöllur
blómanna voru luktar. Bókin lá opin í kjöltu hennar en hún var hætt að lesa.
Dökkur skuggi lá yfir andlitinu.
Blómið rauða með silkimjúku blöðin í brjósti hennar var fölnað og skrælnað.
Vindar tímans myndu smátt og smátt feykja því á burt.
Ef til vill félli þar aftur frækom. Ef til vill yxi þar nýtt blóm.
Eftil vill.
Mynd: Sigríður Elfa Sigurðardóttir
60
TMM 1990:4