Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Blaðsíða 75

rautt bindi, það væri meira áberandi. Og það var náttúrlega alveg rétt hjá honum, hann
hefði átt að vera með það rauða.
En ég . .. ég tók eiginlega meira eftir þér. Þetta var í fyrsta skipti sem ég sá þig og . ..
já, ég get ekki neitað því, mér fannst þú falleg. Þótt mest allan tímann sæist bara skáhallt
aftan á þig. Fjörutíu og fimm gráðu hnakkamynd. En. Þú hefur góðan vanga og falleg
eyru. Sko. Eyrun skipta máli þótt maður spái sjaldan í það — þau eru eitt af þessum
óteljandi smáatriðum sem gera heildina. Og þú lfka hlustar svo fallega á röflið í mér. En
það er nú samt skemmtilegra að horfa svona beint framan á þig. Þú hefur líka falleg augu.
Bíddu við! Hvað var þetta? Mér fannst ég heyra eitthvert hljóð. Það er kannski ekki
neitt. Samt rétt að athuga það. Þú bíður bara — pása. Hehe, þú ert nú soldið fyndin svona
frosin með lokuð augu. Bíddu.
***
Jæja, þetta var ekkert. Sennilega er ég farinn að heyra ofheymir af allri þessari þögn.
Tuttugasta nóttin — nei, tuttugasta og fyrsta nóttin mín. í röð. Búið að vera brjálað að
gera, helgamar náttúrlega verstar með öllu fylliríinu sem þeim fylgir. Ég þurfti að . . .
berja einn um daginn. Hann var með kjaft og setti hnefann í magann á mér en ég náði að
spenna magavöðvana, þannig að . . . ég hef nefnilega alveg rosalega magavöðva — ég
spila á saxófón. En hann lét sig ekki og það endaði með því að ég læsti handlegginn á
honum aftan við bak. Ég kann svoleiðis sko. Er soldið að spá í að fara í lögguna — þeir
báðu mig um það fyrir austan, að koma í lögguna þar en þá var ég búinn að lofa mér
hingað.
Nei. Það er sko ekki gaman að lenda í því að þurfa að beija fólk. En stundum gerir
maður það bara og fattar ekki fyrr en maður er búinn að lemja og berja. Alveg án þess að
hafa ætlað sér það.
Verst að þú skulir ekki geta fengið þér í glas. Dmkkið þetta eðalvín með þessum . . .
fallega munni þínum. Munni sem segir svo mörg orð — sem ég heyri alltaf. Hvert einasta.
Fín orð. Mjúk. Öll orðin verða svo mjúk þegar þú segir þau. Mjúk — eins og mamma
var. Meira að segja franskan sem þú varst að tala í gær og ég skildi ekki. Hún var mjúk
og falleg.
Fáðu þér . . . Nú, heyrðu, þú verður líklega að bíða aðeins aftur. Frjósa. Ég redda
annarri flösku, það er ekkert mál. Skrepp bara á barinn, ég hef sko lykla að öllu heila
helvítis húsinu. Ég á þetta hótel á nóttunni. Allar fimm hæðimar og kjallarann. Labba um
gangana með lyklakippuna hangandi við beltið. Og þögnin — þögnin er alveg ofboðsleg.
Fullt hús af þegjandi fólki.
TMM 1990:4
73