Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 40

mér að kenna að ég skyldi fá kassettutækið. Þau hefðu vel getað sagt
mér að vera inni í dag. Og ég átti líka að vera það fyrst ég fór ekki í
skólann. Bara þegar presturinn kom spurðu þau hvort ég vildi ekki
skreppa með Bíbí út að labba. Fór ég þá kannski út til þess að fá
kassettutækið? Þegar þau spurðu mig? Svo er líka satt að við töluðum
mest við einn mann. Það sagði ég þeim að við hefðum gert. Ekkert
vissi ég hvað var hægt að gera og þá verður maður að finna upp á
einhverju. Á ég að öskra svo þau heyri það einu sinni enn? Ég sagði
þeim allt. Nema kannski að við hefðum boðið honum rúsínur. Þá
hefðu þau kannski farið að spyrja hvar ég hefði fengið þær. Ég sagði
þeim bara að við hefðum verið að spjalla og horfa á hann skipta um
dekk. Eða hann var ekki að skipta um dekk. Hann var að taka burt
vetrarnaglana. Já. Með naglbít. Og við vorum að horfa á það. Heil-lengi.
Þetta tók líka langan tíma afþví hann passaði sig svo mikið að verða
ekki skítugur. En við vorum ekkert fyrir og Bíbí minntist aldrei á
pabba. Hún var bara að éta rúsínurnar. Alveg á kafi í rúsínupakkanum.
Þá er heldur ekki von að hún hafi munað eftir manninum. Við vorum
samt að horfa á hann. Honum fannst þetta frekar leiðinlegt. Hann var
alltaf að taka af sér hanskana svo hann gæti lagað bindið og athugað
hvað klukkan væri. Og þá fór hann að tala við okkur afþví við vorum
þarna ennþá. Já þetta verðið þið líka að kunna, sagði hann alltaf. Svo
spurði hann hvort við mættum háma í okkur rúsínur svona rétt fyrir
matinn. Það var allt í lagi. Hann var að vera fyndinn. Ég bauð honum
bara að fá sér líka. Hann vildi það samt ekki. Þú tímir ekki að fá þér
ný dekk, sagði ég. Þá fór hann að hlæja. Þarna komstu með það; ætli
það sé ekki bara nískan sem er allt að drepa. Hann hélt ég meinti nískur
að fá sér ekki ný dekk. En ég var ekki að meina það. Ég meinti bara
hvort hann vildi það ekki. Þegar ég sagði það byrjaði hann að stríða
mér. Helst vildi maður stökkva um borð í einkaþotuna og fljúga til
Bermúda, sagði hann. Og þið ættuð að verða flugfreyjur hjá mér, þið
gætuð að minnsta kosti boðiðmannirúsínuráleiðinni. Hannsagði
það. Ég lét hann bara ekkert stríða mér. Stelpur geta nú verið flug-
menn, sagði ég. Og það viðurkenndi hann líka. Hann var ágætur. Og
við vorum að tala svona saman. Heil-lengi. Eiginlega þangað til allir
fóru að koma úr skólanum. Og ég þarf nú ekki að segja hvað gerðist
þá. Það eru aðrir búnir að blaðra því í mömmu sína svo hún geti hringt
útum allan bæ til að tala um einhvern misskilning sem er enginn
30
TMM 1996:1