Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 44

dáinn. Litlir krakkar fatta það ekkert. Þeir hafa aldrei séð neinn sem
er dáinn. Og þá verða þau að sjá einhvern sem er dáinn til að skilja
það. En þau verða ekkert hrædd. Bíbí varð ekkert hrædd. Hún mis-
skildi mig bara og fór að grenja útaf því. Ekki útaf því að hún hefði
orðið hrædd. Maður verður ekkert hræddur. Samt var ég fyrst að
hugsa hvort ég átti að þora að kíkja. Maður heldur alltaf að það sé
eitthvað ógeðslegt. Og kannski er það stundum ógeðslegt. En þeir sem
eru dánir geta ekkert að því gert. Þeir eru bara dánir og geta ekki einu
sinni snúið sér undan ef maður fer að glápa. En kannski fer maður að
hugsa um það. Að þeir snúi sér við. Eða opni augun og horfi á mann.
Það verður ógeðslegt ef maður fer að hugsa svoleiðis. En það er ekki
þeim að kenna. Þeir gera ekkert. Og þessvegan er best að horfa á fólkið
og hugsa ekkert um að það sér dáið og geti ekki snúið sér við. Hugsa
bara að það sé sofandi. Og sé að dreyma. Samt er það ekki nógu gott.
Það væri best að hugsa ekki neitt. En það má ekki vera eitthvað annað
sem truflar. Eins og til dæmis ef það er ekki nógu bjart. Ég fór eiginlega
að hugsa afþví það var ekki nógu bjart og afþví ég sá eiginlega ekki
neitt. Það voru svona borð með fólki á og það var allt í lagi. Ef það
hefði verið nógu bjart hefði mér ekkert þótt það mikið. Bara svona
dautt fólk svona. En það var svo skrýtin birta. Og svo var búið að breiða
lök yfir fólkið. Svo maður sá eiginlega ekki neitt. Og þá fer maður að
hugsa. Maður fer að hugsa hvernig sé undir. Og þá verður það kannski
ógeðslegt. En ég gat heldur ekkert skoðað nógu vel afþví Bíbí byrjaði
strax að væla og vildi fá að kíkja. Þá sagði ég henni að þetta væri ekkert
merkilegt, það væri ekkert hægt að sjá eins og ég hefði haldið. Hún
vildi samt kíkja. Ég vil sjá pabba, sagði hún. Þá útskýrði ég fyrir henni
að hún gæti ekkert séð pabba, hún gæti bara séð eins og hann væri.
Það þóttist hún skilja. Ég vil sjá, ég vil sjá. Svo ég varð að lyfta henni
upp. Þetta var of hátt fyrir hana og ég varð að lyfta henni svo hún gæti
séð. Hún er ekkert létt. Hvar er hann? sagði hún. Þú getur ekkert séð
pabba, sagði ég aftur, þú getur bara séð dáið fólk, svo þú vitir hvernig
það er að vera dáinn. Kíktu í gegnum götin. Og þá klessti hún höfðinu
alveg upp að járnplötunni. Var lengi svoleiðis. Og ég haldandi á henni.
Sérðu fólkið, sagði ég. Hvar? sagði hún og fór að glápa um allt.Ætlaði
að snúa sér við í fanginu á mér. Það munaði engu að ég væri búin að
missa hana niður. Þú verður að kíkja í gegnum götin, sagði ég. Og hvað
heldurðu að hún hafi sagt þá? Hún sagði að fólk væri ekki svona lítið.
34
TMM 1996:1