Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 50

eftir að mamma þín hringdi. Þú þurftir heldur ekkert að segja henni
frá þessu. Það er ekki hægt að taka til baka það sem maður er búinn
að gefa. Ef maður fær gjöf fer manni að þykja vænt um hana og vill
ekki að hún sé tekin frá manni. Ég varð ferlega reið og ætlaði að láta
þetta vera þér að kenna. En ég er hætt við það. Ég veit að þú getur
ekkert að þessu gert. Mamma þín er bara svona. Sumar mömmur eru
svona. Þegar Bíbí fékk gömlu kerruna þína fannst mömmu það voða
skrýtið að við þyrftum að borga fyrir hana. Ég átti miklu flottari kerru
í Gautaborg, við hefðum þá getað tekið hana með þegar við fluttum
til íslands. Það var margt sem við skildum eftir. Við áttum allt. Og ég
get líka eignast margt. Miklu meira en þú kannski. Og þá er betra að
þú fáir tækið aftur. Ég er ekkert reið útí þig lengur. Ég er bara soldið
reið útí þau. Og útí sjálfa mig. Ég veit vel að ég hefði oft átt að vera
betri. Og ég hugsa núna að ef ég hefði ekki suðað svona mikið í pabba
þá hefði hann kannski gefið mér tæki. Og ég hefði kannski ekki átt að
segja svona mikið. Kannski hefði ég átt að segja honum að ég meinti
nú ekki allt. Ekki ætla ég með þeim að horfa á hann liggja í einhverri
kistu afþví þá færi ég bara að hugsa um það. Þessvegna vil ég ekkert
sjá hann. En ég viðurkenni alveg að hann er dáinn. Og þau vita það
líka. Þau hafa ábyggilega farið að gruna eitthvað eftir að mamma þín
hringdi. Þau byrjuðu að spyrja hvert við Bíbí hefðum farið í morgun
en sögðu fyrst ekkert að mamma þín væri búin að hringja. Og ég vil
ekki tala við þau meira. Þau geta ekkert verið að biðja um einhverja
skýringu alltaf. Þau eru engar löggur. Þetta hefði sko ekki þurft að vera
nein vandræði. En um leið og mamma þín var búin að hringja vissi
ég að þetta þýddi ekkert lengur. Ég fór bara inn í herbergi og læsti. Og
nú þykist Krummi vilja segja fyrirgefðu. En hann ætlar bara að láta
mig opna. Hann grunar eitthvað, hann er ekki svo vitlaus. Afi segir að
fólki sem finnst allt vera á móti sér finnist það bara. En ég skil samt að
sumir nenni ekkert að lifa. Þótt mamma skilji það ekki. Þetta verður
ekkert gaman fýrir hana, að vera ein með Bíbí og Krumma. Hún skilur
ekki hvernig einhver nennir að deyja. Og kannski grunar hana ekkert.
Ég hef oft sagt miklu hræðilegra við hana. Og ég hef oft verið að suða
í henni og verið reið útí hana. Miklu oftar. Og þá er ekki von að hana
gruni neitt. Það er Krummi sem heldur eitthvað. Og nú er hann að
reyna að opna. Einu sinni í sumar sagði ég við mömmu að hún væri
leiðinlegasta mamma í heimi og ég vildi eiga aðra mömmu afþví hún
40
TMM 1996:1