Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Side 94

fara í bindindi og lét sig hverfa með þeim orðum það væri ekki
samboðið sér að hlusta lengur á tónlistarmann sem kynni ekki að lesa
nótur. Eigendur Stúdentakjallarans töluðu um það í hálfum hljóðum
að Haraldur gæti fælt venjulegt fólk frá staðnum.
Erfiðasta niðurlægingin var þó þegar Haraldur komst ekki að
píanóinu heilt kvöld vegna þess að Haraldur Blöndal og Ingólfur Mar-
geirsson höfðu lagt undir sig hljóðfærið og sungu saman nasistasöngva.
Mestöll gleði og gagnkvæm hrifning var líka úr sögunni í bílskúrn-
um við Holtsgötu. Heimspekineminn kunni reyndar ekki við að hafa
á því orð en hann var hættur að geta sofið á nóttinni fyrir hóstakjöltr-
inu í Haraldi. Á daginn varð hann fyrir sífelldu ónæði við bóklestur.
Haraldur hafði ráðist á gamlan mann í gefjunarúlpu sem kom til að
lesa á mæli í bílskúrnum og ásakað hann um að njósna um sig. Hann
hafði umhverfst þegar heimspekineminn rétti honum innkaupanet og
ætlaði að senda hann út í búð eftir mjólk: „Það verður aldrei neitt úr
fólki sem er alltaf að fárast yfir matmálstímum!11 æpti Haraldur svo
litli bílskúrinn ætlaði að springa. Heimspekineminn var fullur af
hljóðlátri og kurteisri örvæntingu, og var að gefast upp á hinstu
rökum tilverunnar og sagðist kannski ætla að fara að leita að sjálfum
sér í heimahögunum fyrir norðan.
En bítskáldið sem var búið að drekka í öllum foraðsknæpum heims-
ins og vissi allt um allar ónáttúrur undir sólinni; hann lét sig hverfa á
vit nýrrar málverkasýningar sem fékk þá umfjöllun í blöðum að þar
væri sköpuð list eins og af opnum og einlægum barnshuga, rétt eins
og stórt barn héldi á pensli. Það var aðeins ein mynd sem stakk í stúf
og vakti spurn gagnrýnenda; mitt á milli náttúrumikilla verka af
barneignalegum stúlkum í gulum sumarkjólum var hálfkarað portr-
ett, sem reyndar var ekki mikið meira en grár hárbrúskur í einu horni,
en annars bara stór formlaus klessa, eins og hefði verið kreist af alefli
úr ótal málningartúpum.
Að lokum tók einhver sig til og læsti píanóinu í Stúdentakjallaran-
um. Þrátt fyrir mikla eftirgrennslan fannst lykillinn ekki. Það var
heldur ekki neitt rósavín að hafa lengur nema fyrir beinharða peninga.
* * *
En Haraldur Clayton hafði séð það svartara. Gamall kunningi hans,

84
TMM 1996:1