Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Síða 115

tökur og erlendur tæknikostnaður fyrir um það bil milljón krónur lægi að
baki verkinu, sem að hálfu leyti væri kostað af framleiðandanum sjálfum,
var ljóst að þetta var skipulögð óffægingarstarfsemi og ekkert að gera nema
stefna blaðinu (sem hvorki vildi gefa upp höfund fréttarinnar né heimildar-
menn, nema hvað einhver í blaðstjórninni sagði síðar: „Það er fæðingarhálf-
viti úr Vestmannaeyjum, sem skrifar þetta“). Blaðið var svo dæmt í
Bæjarþingi Reykjavíkur fyrir atvinnuróg.
Svo fréttin gerði því á endanum engum neitt til nema Morgunblaðinu.
Og ég var langt kominn með upptökur á næstu mynd, sem hafði vinnu-
heitið „Fúr Elise“ og fjallaði um starfsfólk í frystihúsi (Bæjarútgerð Reykja-
víkur) þegar ráðherra sjávarútvegsmála kallaði mig inn á teppið. Líklega
hefur gauragangurinn út af lygafréttinni orðið til þess að hann fór sjálfur að
skoða „Róður“.
Og það var þungt í Lúðvík Jósepssyni.
— Sjálfsagt er þetta gott handverk, sagði hann. En hugsunarhátturinn er
nokkuð sem ráðuneytið getur ekki haldið áfram að styðja. Þú hefur valið
niður nídda ruslarafleytu með tugthúslim í áhöfninni til að sýna íslenska
sjómennsku.
Ég benti honum á það, að Smelli væri hreinn víkingur til verka og sómi
að handtökunum hans á dekkinu, þó hann aldrei nema hefði verið á Hraun-
inu. Og „Freyjan“ væri í mínum augum heiðursfleyta fiskiskipaflotans.
Þá fékk ég að vita það, að annað hvort veldi ég framvegis nýjustu skip
flotans og hreinlegustu fiskvinnslustaðina til að sýna í verkum mínum, eða
styrkveitingum ráðuneytisins væri lokið.
— Þessar myndir þínar verða, með sama áframhaldi, að níðstöng, sem
enginn heiðarlegur íslendingur getur sýnt erlendum kaupendum fiskafurða
okkar.
Ég reyndi að gera manninum grein fýrir því að þetta ætti að verða
sannferðug lýsing á kringumstæðum fiskimanna og verkafólks í landinu, en
hann sat við sinn keip og hafði valdið.
Og þannig lauk mínum kvikmyndaferli með ofurlitlum hvelli, sem ég hef
kosið að láta ekki heyrast fyrr en nú. Ég sótti aldrei það sem ógreitt var af
styrkveitingu ársins. Einhvers staðar á ég þetta efni, sem búið var að taka í
Bæjarútgerðinni og víðar, en það verður naumast að heillegri kvikmynd úr
þessu.
Og mér var það í sjálfu sér minnsta mál í heimi að skipta um starf. Upp
úr 1980 seldi ég seinustu kvikmyndatækin mín og keypti mér ritvinnslu-
tölvu, enda búinn að stunda ritstörf einvörðungu í nánast heilan áratug þá,
og stunda enn.
TMM 1996:1
105