Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Qupperneq 120

leysu, henni ferst yfirhöfuð vel að yrkja
með því lagi sem hún hefur kosið sér.
Dagar björtustu vona
Af því sem fyrr var sagt má ráða, að
skáldskapur Ingibjargar Haraldsdóttur
er fremur einsleitur, í ljóði eftir ljóði er
hún að koma orðum að svipuðum
kenndum: eftirsjá, trega, þrá. I nýju bók-
inni er hún að meginstofhi að yrkja um
sömu hluti og á sama veg og í næstu bók
á undan, Nú eru aðrir tímar, 1989. Leitin
að draumalandinu, skjóli, kunnuglegt
stef hjá skáldinu, stendur enn yfir, horft
er um öxl, með söknuði en ekki beiskju,
til þess tíma þegar:
Alltaf lá eitthvað
í loftinu
— dagar björtustu vona
enn ótaldir
(Or ljóðinu Forðutn)
Mörg ljóða Ingibjargar markast nokkuð
af hikandi afstöðu, þar sem reynt er að
lýsa því sem ekki er, ná utan um tóma-
rúmið milli þess sem varog þess setn ekki
verður. Annað yrkisefni þessu skylt í
ljóðum hennar er viðburðaleysi. Á
nokkrum stöðum í bókinni er glímt við
eíhi af þessu tagi og það lánast ekki alltaf
nægilega vel að koma því til skila á
áhrifaríkan hátt (samanber ljóðin
Kvöldljóð og Millispil).
Vegna þess hve ljóð Ingibjargar eru að
þessu sinni lík því sem áður hefur verið
hjá henni, kemur lesendum fátt á óvart
í nýju bókinni, helst er að merkja enn
frekari þróun en áður í átt til taktfastari
framsetningar. Til dæmis um hljóm-
ræna beitingu málsins er eitt ágætasta
ljóð nýju bókarinnar, Eyja:
Hvar er sú eyja
græn og aftur græn
með háa pálma
og hvítan sand
gula sól
og heitan rakan blæ?
Hún rís úr hafi
græn og aftur græn
við trumbuslátt
með rauða mold
rósailm
og mjúkan hlýjan tón
Hún angar ennþá
græn og aftur græn
í draumum mínum
unaðseyja
björt og dimrn
og rauð og himinblá
Þetta ljóð, sem ég ætla að fjalli um
draumalandið Kúbu, er rytmískt og lit-
ríkt. Það sýnir og hvað Ingibjörgu auðn-
ast stundum vel að koma andblæ og
angan til skila án þess að unnt sé að
greina beinlínis neitt „frumlegt" í aðferð
hennar né séreinkenni.
Gegnt þessu angandi og litauðga ljóði
hefur Ingibjörg vísvitandi stillt upp
öðru eyljóði, um eyjuna hvítu. Þar er
hún að endurnýta stef úr bókinni Orð-
spordaganna, 1983:
Vonbrigði
Þú hélst þú kæmir heim
í hlýjan faðm
þín biði sól
í grænu grasi
huggun
hvíld.
Þú hélst þú ættir skjól
í landsins hjarta.
En von þín brást:
þín biðu nakin fjöll
og naprir vindar.
Ljóðið nýja, sem er eitt af draumljóðum
Ingibjargar, er listfengara en ljóðið hér
að ofan, og enn til merkis um að hún
leggur nú meiri rækt við hljóm og takt í
ljóðum sínum en áður var:
110
TMM 1996:1