Saga: missirisrit - 01.12.1926, Blaðsíða 21

SAGA 167
ekki?” Karl var nú staSinn upp og horfði góölátlega
á unglinginn, sem var orðinn blóörjóSur út undir eyru.
Þannig stóS Alfur stundarkorn grafkyr í sömu sporum.
Hann gat veriö steinlikneski eöa fja.ll. Höa þaö fanst
Helga. Þessi ógnar jötunn var magnaöur einhverjum
kynja krafti......
“Hvaö segir þú, Helgi minn?”
Helgi var augnablik aö átta sig. “Já, já, Alfur.
Eg skal koma meö þér til Þorbjarnar. Þaö er heiöur
fyrir mig en ekki skömm. Og þetta er í fyrsta sinni á
asfinni, sem eg hefi verið viss um, aö það er gott
að vera Islendingur.’’ Það brá regnglampa fyrir í aug-
umunglingsins . En augu Alfs fyltust snöggvast gleð-
inni, og skeggið ljómaöi eins og úfinn útsjór undir mið-
nætursólinni.
II.
Klukkan var aö verða tvö, þegar þeir félagar gengu
mn i biöstofuna. Helgi, grannvaxið snyrtimenni á borgi-
arvísu; Alfur, stór og mikilúðiegur, þokkalega en hvers.
dagslega til fara, með langan sívalning undir hendinni.
Þaö var hálfskrítiö að sjá karl með strangann, en Helgi
fékst ekkert um þaö. Alfur varö að hafa það alt eins
°g honum sýndist. Þeir köstuðu kveöju á sveitung.i
s>na, sem sátu þar fyrir — nefndarmennina prúðbúna
og hæverska. Þar var líka íslenzki þingmaðurinn, sjálf-
kjörinn foringi nefndarinnar. Hann hnyklaði brýrnar