Saga: missirisrit - 01.12.1926, Blaðsíða 124
270 SAGA U ”■
eg þig a8 drotningu peninga minna, höfSingjasetra, reiS-
anna minna allra, lystiskipanna og skemtiheimilanna, í
borginni. I stuttu máli aö öllu því sem eg á.”
Gunna brosti og g’eröi þaö fallega líka, og hneigði
höföi sínu í lotningu yfir öllum þessum ósköpum. En
alt í einu, svona rétt upp úr þurru, hljóp íslenzki iöju-
skrattinn í hana, og kom henni til að spyrja hvatskeyt.
lega:
“En við hvað vinnurðu sjálfur, herra minn. Mig
langar til að vita það?”
Þá andvarpaði herramaðurinn. Svo slepti hann
hendi hennar. Þá stundi hann þungan. Svo stóð hann
á fætur. Þá setti hann upp hattinn. Svo fór hann út.
Síðan hefir Gunna ekki séð hann.
GÓÐ RAÐLEGGING.
Fjarskalega, óttalega, afskaplega, voðalega grönn
Winnipegkona, sem var annarsJheims-lifandi-skelfing
horuð, sá svohljóðandi auglýsingu:
“Fitu safnað fyrirhafnarlaust.”
Hún sendi dal eftir ráðleggingunni og fékk svolát-
andi svar:
“Kauptu þér mör hjá næsta kjötsala.”
ÆFITlMABILIJf.
Ensk blaðastúlka, ung að aldri, átti að draga saman
efnið úr fyrirlestri, sem hét “Æfitímabilin: æska, mann.
dómur, elli”, og sendi hún blaðinu það sem hér fer á
eftir:
“I æskunni hlökkum við til að geta gert það vonda,
þegar við verðum stór. Þetta er sakleysistímabilið.
Á manndómsárunum gerum við það vonda, sem við