Dagrenning - 01.04.1946, Side 24

in Isaak shall thy seed be called“. Rétt þýtt
á nútíma íslenzku væri þetta: „Við ísak
munu afkomendur þínir kenndir verða“.
Vafalaust hefur nú Levítunum, sem fylgdu
ísraelsmönnum í útlegðina, verið kunnugt
um þetta fyrirheit, og því ekki ólíklegt að
þjóðin hafi í útlegð sinni tekið upp, að
kenna sig við nafn ísaks, því að líkindum
hefur henni verið bannað að kalla sig sínu
gamla nafni í hinu nýja heimkynni norður
við Kaspíahaf.
Um Saxana viturn við svo það með fullri
vissu, að þeir brutust gegnum alla Evrópu
og loks til Bretlandseyja 450—600 e. Kr. og
stofnuðu þar mörg ríki, sem flest báru nafn
þeirra, og bera sumir landshlutar þar nöfn
enn í dag, sem stytt eru úr þessurn nöfn-
um. Þar eru t. d. Vessex, sem þýðir Vestur-
Saxaland, Essex, sem þýðir Austur-Saxaland,
og Sussex, sem þýðir Suður-Saxaland.
Af þessum þjóðflokki og bræðraþjóðum
hans — sérstaklega Anglum — eru hinar
engilsaxnesku þjóðir komnar, sem nú byggja
Bretlandseyjar, Samveldislöndin brezku og
Bandaríki Norður-Ameríku.
Verður þessi grein nú ekki rakin hér meir,
en ég taldi rétt að rekja hana fyrst, því að
þá verður auðskildara það, sem á eftir kem-
ur, sérstaklega þeim, sem lítið eða ekkert
hafa kynnt sér þessi mál áður.
Af þessari sömu grein voru Gotar, sem
sjálfir kölluðu sig guðs-þjóð og fyrstir rituðu
Biblíuna á Evrópumál, og ýmsar fleiri þjóð-
ir, sem við sögu koma á fyrstu 500 árunr
tímatals vors og verður ekki farið frekar
út í þá sálma að þessu sinni.
XIII.
ÉR hef ég þá rakið það í aðaldráttum,
sem vitað er um meginþorra fsraels-
manna, þann er herleiddur var til stranda
Kaspíahafs og fengið aðsetur í „borgurn
Meda“ í lok 8. aldar f. Kr. Hinir auknu forn-
leifafundir og hinar gömlu rúnaristur, sem
sífellt er verið að ráða, varpa ávallt meira
og bjartara ljósi á þennan merkilega þátt
sögunnar. En það sem ég hingað til hef sagt
er eins konar undirbygging undir lokaþátt
minn í þessu rnáli, en það er að revna að
sýna fram á sambandið milli landvætta okk-
ar og hermerkja Ísraelsríkisins. En til þess
að það samhcngi verði ljóst, verður að víkja
hér nánar að einni af þeim tíu ættkvíslum,
sem Ísraelsríki mynduðu. Sú ættkvísl er
Dansættkvíslin.
Ef litið er á sögukort af Palestínu, þar
sem sýnt er hvernig ættkvíslir ísraels skip-
uðu sér þar niður til forna, sést að Dans-
ættkvísl hefur búið á litlu landsvæði alveg
úti við Miðjarðarhafið. Hún og Benjamíns-
ættkvísl áttu lönd á landamærum ísraels-
ríkis og Júdaríkis, og hafa því eðlilega orðið
b rir margs konar óþægindum, öðrum frern-
ur, um það bil er hið forna Ísraelsríki klofn-
aði. Það fór líka svo, að önnur þessi ættkvísl
og allt land hennar — þ. e. Benjamínsætt-
kvíslin — lenti undir Júdaríki, en hin —
Dansættkvíslin — virðist þá verða landlaus
og hverfur úr sögu Ísraelsríkis skömmu síð-
ar. í Deboruljóðunum kemur það fram, að
Dans-niðjar eru sjómenn. Þar stendur þetta:
„Og Dan — hvers vegna dvaldi hann við
skipin“. í arfsögnum Gyðinga eru Danítar
taldir sjómenn og siglingamenn. Dansætt-
kvísl var all stór, en land hennar var lítið.
Það varð þröngt um hana og er a. m.k. frá
því sagt á tveim stöðum í Biblíunni, að
hópar af Dansættkvísl tóku sig upp og fóru
burt úr landi sínu og settust að annars stað-
ar. Þeir höfðu þann einkennilega sið, að
kenna þá staði, sem þeii dvöldust á, við sig
eða nafn Dans, forföður síns. í Jósúabók
19. kap. 47. v. segir: „Og land Dans sona
gekk undan þeim. Þá fóru Dans-synir og
herjuðu á Lesem og unnu hana og tóku hana
herskildi, slógu síðan eign sinni á hana og
18 DAGRENNING