Dagrenning - 01.12.1948, Blaðsíða 8

kveikt upp eld til þess að hlýja sér, og höfðu
nokkrir þeirra lagzt við eldinn og sofnað;
höfðu þá hinir, er hjarðanna gasttu, vakið
þá og spurt: „Hvað er um að vera? Sjáið!
Það er albjart!“ Og jafnskjótt og hinir vökn-
uðu, sáu þeir, að það var bjart, eins og um
hádag; en þeir vissu að þetta var ekki dags-
birta, því að þriðja vaka var ekki liðin. Allt
í einu var sem loftið allt ómaði af röddum
manna, er sögðu: „Dýrð! dýrð! dýrð sé hin-
um æðsta Guði“ og „Blessuð ert þú Betle-
hem, því að Guð hefir efnt það, sem hann
lofaði feðrunum, og í skjóli þínu er fæddur
konungur sá, er með réttlæti skal ríkja“.
Raddir þessar ómuðu uppi í hinrinhvolfinu
og liðu niður með mjúkum hreim, bárust
svo áfram með fjallsrótunum og dóu út svo
mildar og mjúkar, að jafn fagurt höfðu þeir
aldrei heyrt. Síðan heyrðust raddirnar aftur
hátt uppi i hvelfingu himins og komu svo
niður mjúkar og hljómfagrar, svo að hirð-
arnir gátu ekki varizt því að hrópa og gráta
í senn. Ljósið birtist þeim fyrst hátt uppi
á himni og rnildir geislar þess vörpuðu ljóma
um hæðir og dali eins og fegursta tunglskin.
Ég spurði þá, hvernig þeim hefði orðið við
— hvort þeir hefðu ekki orðið óttaslegnir.
Þeir kváðust hafa orðið það í fyrstu; en að
lítilli stundu liðinni virtist þetta róa anda
þeirra og hjörtu þeirra urðu svo gagntekin
af ástúð og friði, að þá langaði mest til þess
að flytja þakkargjörð. Þeir tjáðu mér að þetta
hefði verið allt umhverfis borgina og hefðu
surnir orðið dauðhræddir. Sumir sögðu að
það hefði verið því líkast að kviknað væri
í jörðunni; nokkrir sögðu að guðirnir væru
komnir til þess að tortíma þeim, aðrir að
stjarna hefði hrapað; unz presturinn, Melker,
kom út, hrópaði og klappaði saman lófum
og virtist vera örvita af gleði. Lýðurinn hóp-
aðist kringum hanu og hann sagði að þetta
væri tákn þess, að Guð væri að efna loforð
sitt við Abraham forföður þjóðarinnar. Hann
skýrði oss frá því, að fyrir fjórtán hundruð
árum hefði Guð birtzt Abraham og sagt
honum að láta alla Israelsmenn ganga undir
skuldbindingu — heilaga skuldbindingu um
hlýðni, og ef þeir yrðu trúir, skyldi hann
senda þeim frelsara til þess að leysa þá frá
syndum þeirra, og hann skyldi gefa þeirn
eilíft líf, að þá skyldi aldrei hungra framar,
að þjáningartíma þeirra skyldi að fullu lokið,
og tákn um komu hans skyldi verða himn-
esk birta og englarnir myndu tilkynna komu
hans og raddir þeirra skyldu heyrast í borg-
inni og fólkið skyldi fagna, að hrein rneyja
skyldi taka jóðsótt og ala frumburð sinn og
hann skyldi ráða yfir öllu holdi með því að
helga það og gera það hlýðið. Er Melker
hafði ávarpað lýðinn, með hárri röddu, fór
hann og allir gömlu Gyðingarnir inn í sam-
kunduhúsið og þar tóku þeir að lofa Guð og
vegsama.
Ég fór til fundar við Melker, og hann
sagði mér hér urn bil sömu söguna og hirð-
arnir höfðu sagt mér. Hann kvaðst hafa átt
heima í Indlandi og hefði faðir sinn verið
prestur í Antiokku. Hann sagðist hafa varið
ævi sinni allri til þess að kynna sér heilagt
orð Guðs og vissi hann að samkvæmt tákn
unum væri nú korninn sá tími, er Guð hefði
valið til þess að frelsa Gyðinga undan oki
Rómverja og frá syndum þeirra. Þessu til'
sönnunar sýndi hann mér margar greinar
um þetta efni.
Hann sagði mér að þrír menn frá fjarlægu
landi hefðu komið til sín daginn eftir. Hefðu
þeir verið að leita að barni þessu og hefðu
þeir fundið það og rnóður þess í munna á
helli, sem ætlaður var til að skýla fé. Væri
móðirin gift manni, er Jósef hét; sagði hún
þeim allt af létta um barn sitt, skýrði hún
svo frá, að engill hefði kornið til sín og sagt
sér ag hún myndi ala sveinbarn og skyldi
hún nefna það Jesú, því að það myndi frelsa
6 DAGRENNING