Dagrenning - 01.12.1948, Blaðsíða 32

austri. íslendingar ættu nú að hafa lært nóg
til þess að láta ekki blekkjast aftur til fylgis
við það ógæfulið.
Að vísu mundi Guð, sem varðveitt hefir
þessa þjóð vopnlausa í tveim heimsstyrjöld-
um, megna að varðveita hana enn, þótt hún
sýndi þá heimsku að reyna ekkert sjálf til
verndar sér. Af þeirri ástæðu þyrfti því ekki
að óttast, þó yfir skylli ný heimsstyrjöld,
ennþá ógnþrungnari en fyrr. En það er ann-
að, sem taka verður með í reikninginn og
það er þetta: íslenzka þjóðin veit það nú
og skilur að henni ber að vera í flokki systra
sinna — annarra ísraelsþjóða —, sem auk
þess að vera henni náskyldar, eru einu þjóð-
ir jarðarinnar, sem virða og meta það per-
sónufrelsi og sjálfræði, sem íslendingar telja,
og hafa frá öndverðu talið, hið eftirsóknar-
verðasta af öllurn gæðum þessa lífs. Að svíkja
þessar frændþjóðir sínar á örlagastund þeirra
— og sinni eigin — væri meiri glæpur en
orð fá lýst.
Einn af kennurum Háskóla íslands, séra
Sigurbjörn Einarsson, hefir nú á ný gerzt
talsmaður þess, að íslendingar svíki málstað
frelsisins og neiti að taka þátt í samstarfi
þeirra þjóða, sem einar varðveita kristna
menningu.
Man séra Sigurbjöm Einarsson og aðrir
kennarar Háskólans hver það var, sem sagði:
„Á ég að gæta bróður míns?“ Ef ísland
bregst nú skyldu sinni um samstarf við
frændþjóðir sínar, tekur það á sig hlutverk
svikarans, sem um engan hugsar. nema sjálf-
an sig. Það væri grátlegt, ef í Norðurlanda-
hópnum fyndist þó ekki væri nema ein slík
þjóð, sem spyr: „Á ég að gæta bróður
míns?“, og sízt af öllum má það verða ís-
lenzka þjóðin.
Þá er og hitt, að hér á landi er nú starf-
andi stór flokkur föðurlandssvikara og land-
ráðamanna — Sósíalistaflokkurinn — og
honum fylgja að málum margir menn,
grímuklæddir erindrekar hinnar kommún-
istisku stefnu, menn, sem af hræðslu eða
öðmm hvötum enn verri gerast til þess að
reyna að leiða slíkt böl yfir þessa þjóð, að
hún mundi upprætt verða, ef ráðum þeirra
verður fylgt. Þessa fimmtu herdeild verður
þjóðin að þurrka út með því að svipta hana
öllu fylgi. Hinir fáu leigðu misindismenn
kommúnista hér á landi fá sinn réttláta dóm
síðar, en þjóðin sem heild verður að þola
dóminn, ef hún leggur þeim lið í kosning-
um eða á annan hátt. Á árinu 1950, þegar
næstu kosningar fara fram, á enginn komm-
únisti að komast á þing né í nokkra sveitar-
stjóm. Þá mun þjóðin ekki þurfa að þola
dóm þeirra vegna.
Það eru aðeins aumingjar, sem hugsa
þannig, að það geri ekkert til, þó að við sé-
um vamarlausir, það hafi tvisvar tekizt að
sleppa lítt skrámaðir og eins geti farið enn.
Bretar og Bandaríkjamenn komi nógu
snemma til að afstýra hættunni. En muna
ætti a. m. k. séra Sigurbjöm Einarsson, að
skrifað stendur: „Ekki skalt þú freista Drott-
ins Guðs þíns!“
Nú sjáum við hættuna fyrir og nú ætlast
Guð þess vegna til þess að vér gemm vora
skyldu. Það er ekkert verra að helmingur
þjóðarinnar falli hreinlega í styrjöld, ef því
er að skipta, en að murkað verði úr honum
lífið sem „áhorfanda“ að risaátökum tveggja
stórvelda. Fyrri kosturinn er miklu sam-
boðnari drengskaparþjóð, og það er furðu-
legt, að maður eins og sr. Sigurbjöm Ein-
arsson, sem hefir gert sér mikið far um að
kynna íslendingum hina hetjulegu baráttu
Kaj Munks, hins danska prests og skálds,
að hann skuli prédika hér hlutleysi. Kaj
Munk vildi ekki vera hlutlaus — og kannske
var það þess vegna, sem hann var myrtur.
Hver getur verið hlutlaus gagnvart kúgun-
inni, lýginni, rógnum og blekkingunum,
nema bleyðan?
30 DAGRENNING