Dagrenning - 01.12.1952, Blaðsíða 6

mennsku, en einmitt Eisenhower, sem liefir
dvalið langdvölum í Evrópu og liaft þar
ábyrgðarmeiri mannaforráð en nokkur ann-
ar einn maður. Skilji hann ekki þýðingu
Vestur-Evrópu fyrir framtíð mannkynsins, þá
má fullyrða að það geri enginn Bandaríkja-
maður.
En eins og áður hefir verið sagt hlaut Eis-
enhower að verða kjörinn forseti Bandaríkj-
anna vegna þess, að nú fara í hönd þeir tím-
ar að öllurn þjóðlöndum (nema íslandi) verð-
ur stjómað af hershöfðingjum. Þessu hefir
\-crið spáð h rir þúsundum ára og það er eitt
þeirra tákna, sem vér getum haft um það, að
vér lifum nú á tímabili aldaskiptanna. Ný-
lega hefir hershöfðingi tekið völd í Egipta-
landi og annar í írak, og nýlega eru urn garð
gcngnar kosningar í Grikklandi og kjörinn
var þar Papagos hershöfðingi með miklurn
atkvæðamun.
Brátt líður að kosningum í Frakklandi og
er ekki að efa að þar kemur til valda annað-
hvort De Gaulle eða einhver annar af hers-
höfðingjum Frakka.
Missi Churshills við, en hann er fyrst og
fremst hermaður — mun Eden ekki verða
eftirmaður hans heldur Alexander marskálk-
ur af Tunis, sem allt bendir til að korni mjög
við sögu í næstu heimsstyrjöld ásarnt Mont-
gomery hershöfðingja.
í kosningabaráttunni hét Eisenhower því,
að fyrsta verk sitt, ef hann vrði kjörinn
skyldi verða það að fara til Kóreu til þess
að hann gæti af eigin sjón og raun kynnst
ástandinu þar og hernaðaraðstöðunni allri.
Hann efndi þetta loforð og er nú á heim-
leið þaðan þegar þetta er ritað. Fvrir kosn-
ingarnar lýsti hann því einnig yfir, að vrði
hann forseti mundi hann leita ráða og að-
stoðar hins afburðasnjalla herforingja Mac
Arthurs, sem rekinn var frá herstjórn i Kóreu
og landstjóm í Japan að undirlagi Rússa
en fyrir milligöngu brezkra verkamanna-
flokksráðherra, sem hallast að Titoisnra.
Nú hefir Eisenhower einnig snúið sér til
Mac Arthurs með tilmælum um að þeir
ræðist við um Kóreustyrjöldina, og hvernig
hklegt er að henni mætti ljúka. Það mun
upplýst áður en langt um líður að brott-
rekstur Mac Arthurs var eitthvert stórfelld-
asta stjórnmálabragð, sem um getur, og ættu
menn að fylgjast vel með því sem nú gerist
þegar Mac Arthur tekur að konra við sögu
á ný.
Þegar á fyrsta ári Dagrenningar — 1946 —
birtist í ritinu grein um þessi efni, sem
heitir: „Afnám konungsríkjanna“ (3. hefti).
Þar er sýnt fram á hvemig spádómur Haggai
spámanns, um afnám konungsríkjanna, ein-
rnitt nú er að rætast, og hvernig herforingj-
arnir eða þeir „sem aka stríðsvögnunum“
eiga að koma á eftir konungunum og taka við
völdum þeirra. Þetta hefir nú verið að gerazt
síðan 1914 er „afnám konungsríkjanna“ liófst
með fyrstu heimsstyrjöldinni. Verður þetta
nú ekki rakið frekar hér að þessu sinni, en
mönnum aðeins á það bent að taka cftir því
hverjir það verða, sem komast til valda í hin-
urn ýmsu ríkjum nú á næstunni.
4. nóvembcr 1952 varð rnikill og örlaga-
ríkur dagur fyrir Bandaríkjamenn. Þjóðin
gerði sitt til að rísa gegn spilliöflum konnn-
únismans og hún sigraði þrátt fyrir allar þær
tilraunir, sem gerðar voru til að villa henni
sýn. Hér var áreiðanlega æðri hönd að verki.
Það er \rert að veita því athygli, að fyrsti
maður á forsetastóli Bandaríkjanna, og sá
sem grundvallaði þetta mesta ríki hins nýja
tírna, — var hershöfðingi — yfirhershöfðingi
þeirra frelsissamtaka, sem losuðu Bandaríki
Ameríku undan kúgun og ásælni stórvelda
þeirra tíma. Sá maður var Georg Was-
hington.
Nú sest annar hershöfðingi á veldis-
stól Bandaríkjanna — yfirhershöfðingi þeirra
4 DAGRENN I NG