Dagrenning - 01.12.1952, Blaðsíða 18

dæmi um fagurt afturhvarf, iðrandi mönn-
um um örugga von um fyrirgefningu, þeim
trúuðu um elskuríka sanrúð og öllu kristnu
fólki sönnun fyrir guðlegri miskunn.
Hún benti stundum á augu sín: að tár
þeirra hefðu þvegið fætur frelsarans og að
þau hefðu séð hann fyrst, þegar hann reis
upp frá dauðum. Hún benti á hár sitt, sem
hafði þerrað heilagar fætur hans, og varir
sínar, sem höfðu kysst þær, ekki aðeins rneð-
an hann lifði hér, heldur jafnvel eftir dauða
lians og upprisu, og hendur sínar, sem hófðu
snert fætur hans og smurt þær.
En hví skvldi ég vera að telja upp fleira
af þessum hlutum hér? Jesús sagði sjálfur:
„En sannlega segi ég vður, hvar sem fagn-
aðarerindið verður boðað um allan heiminn,
mun þess getið verða, sem hún gerði, til
minningar um hana.“ (Mark. 14, 9.)
HEILÖG MARTA.
39. kapítuli: Hin blessaða Marta boðaði,
ásamt félögum sínum, fagnaðarerindi Frels-
arans fólkinu í borgunum Avignon og
Arles og í borgum og þorpum í nágrenni
llhon, í Vienne héraði. Hún bar einkum vitni
um allt, sem hún liafði séð meðan hún var
samtíða Drottni vorum — um allt, sem hún
hafði heyrt og lært af hans eigin munni, þeg
ar hann var að kenna, um það, senr hann
liafði opinberað um himnesk máttarvöld,
og jafnframt gerði hún sjálf ýms undur (eða
kraftaverk). Henni var gefinn sá máttur, að
geta, þegar nauðsyn krefði, með bænum eða
tákni hins helga kross, hreinsað líkþráa, lækn-
að lialta og lamaða, uppvakið dauða, gefið
blindum sýn, daufum lieym, dumbum mál
og yfirleitt hjálpað öllum, sem á einhvern
hátt voru þjáðir.
Samskonar kraftur var veittur heilagri
Maríu. Hún gerði kraftarærk með undursam-
legum hætti, þegar þess þurfti með, annað-
hvort til þess að staðfesta sannleiksgikli orða
sinna eða örva trúarþel áheyrenda sinna.
Ilcilög María og heilög Marta voru báðar
gæddar miklum yndisþokka, tígulega vaxnar
og töluðu svo fagurt og áhrifamikið mál, að
það gagntók alla. Það kom varla fyrir, að
nokkur, sem hlustaði á prédikanir þeirra,
færi þaðan vantrúaður eða án þess að vikna,
og það var eins og þær gætu með yfirbragði
sínu einu saman kveikt eldheita ást til
Krists í hjörtum manna og fyllt þá sannri
iðrun.
Þær voru hófsanrar í mat og drykk og not-
uðu fábreyttan búning, og eftir að jarðnesk-
um samvistum Maríu og Lausnarans lauk,
hirti hún raunar of lítið um að sjá sér fyrir
fötum og fæði. En hinar göfugu konur, sem
bjuggu með henni og elskuðu hana, gættu
þess að hún hefði það, sem hún þurfti.
Af þessari ástæðu hefir (sennilega) orðið
til sú munnmælasaga, að hún hafi dag hvem
vcrið hafin til hæða af englum, sem liafi
veitt henni himneskar velgjörðir. í dulræn-
um skilningi getur þctta staðist (en öðru-
vísi ekki). Einnig er til sú saga, að eftir
himnaför Frelsarans hafi hún flúið út á eyði-
mörk Arabíu og búið þar ein og klæðlaus í
helli nokkrum, en þangað hafi prestur einn
vitjað hennar, og hafi hún þá heimtað af
honum skrúða hans. Þessar sögur og aðrar
af sama tagi eru eintómur uppspuni og soðn-
ar upp úr ævintýrasögnum um iðrandi synd-
arann frá Egvptalandi.
*
I 40. kapítula er frásögn um drekann —
einhverja krókódílstegund — sem sást um
þetta leyti á bökkum Rhon, rétt hjá Tarascon,
og fólkið óttaðist ákaflega.
Sagt er að menn hafi spurt, hvers vegna
Messías sá, sem heilög Marta boðaði, sýndi
ekki vald sitt með því að ráða niðurlögum
þessa óargadýrs, ef það vald væri eins ótak-
markað og hún vildi vera láta.
16 DAGRENN I NG