Dagrenning - 01.12.1952, Blaðsíða 19

Marta svaraði: „Þeir, sem trúa, geta allt,“
og í fararbroddi þeirra, sem höfðu hug-
rekki til að fylgja henni, hélt hún þangað
sem dýrið hafðist við, gerði rnerki krossins,
leysti belti sitt og batt það um háls dýrsins.
Síðan sagði hún mönnunum að vinna á því.
41. kapitulinn fjallar um líf heilagrar
Mörtu í Tarascon og er á þessa leið:
Þegar öllum eitruðum skriðdýrum hafði
þannig verið bægt frá Tarascon, nreð Guðs
krafti, tók heilög Marta sér þar bústað og
breytti þessu svæði, sem áður hafði verið illa
þokkað og hættulegt, í fagurt og unaðslegt
umhverfi.
Hún byggði sér þar bænahús, sem hún
gerði sér rneira far um að fvlla með göfgi og
fögrum dyggðum heldur en kræsingum og
óþörfum innanstokksmunum. Þarna bjó
hún alein í sjö ár og lifði allan þann tíma
á jurtarótum, grösurn og ávöxtum. Hvað
hana sjálfa snerti taldi hún rangt að borða
oftar en einu sinni á dag, en um vini sína
og nágranna hafði hún aðra skoðun. Hún
áleit að daglegar föstur án ölmusugjafa
rnundu aðeins valda sér þjáningu og verða
þeirn erfitt, er hjá sér dveldu. Ilún var ávalt
minnug sinnar görnlu gestrisni.
Fátæklingar voru tíðir gestir hjá henni, og
hún miðlaði þeim stórmannlega af öllu, senr
hún hafði. Hún bauð hinum snauðu ávallt að
matazt með sér, og þótt hún neytti jurta sjálf,
gaf hún hinum kjöt eins og þeir þurftu, af
þeim brjóstgæðum, umhyggju og ástúð, sem
einkenndi alla hennar háttu. Ilún gerði þetta
af einlægri löngun og þrá ... rninnug þess,
að Hann, sem svo oft hafði verið gestur
hennar fyrr á árum, meðan Hann dvaldi á
jörðunni, og oft þjáðist af hungri og þorsta,
þurfti nú ekki lengur á þessari stundlegu að-
stoð að halda, en þráði, eigi að síður enn,
að vera huggaður og nærður, með hjálp við
hina snauðu.
Og þessi þjónusta Krists mundi, að Hann
sagði eitt sinn við þau: „svo framarlega sem
þér hafið gjört þetta einum þessara minna
minnstu bræðra, þá hafið þér gjört mér það.“
Og eins og hún hafði áður þjónað yfirmeist-
ara kirkjunnar, þannig, helgaði hún sig nú
þjónustu við söfnuð hennar og sýndi öllum
söniu ást og umhyggju.
Og vegna þess að Guð elskar þann, sem
gleðst af að gefa, sá hann svo urn, að forða-
búr hennar varð eins og óþrjótandi upp-
spretta, þótt hún tæmdi það daglega af
rausn sinni. Þeir trúuðu, sem sáu, hve hún
gladdist af að gefa, voru þess örlátari við
hana, og án þess að hún hugsaði nokkuð
fyrir því sjálf, gat hún alltaf gefið af gnægð.
Föt hennar voru óvönduð. í sjö ár átti hún
aðeins tvær flíkur (saccus og cilicium), sem
hún batt að sér með belti úr hrosshári. Hún
gekk berfætt og á höfðinu bar hún hettu úr
úlfaldaull. Trjágreinar og laufblöð, sem hún
breiddi brekán yfir, var rúm hennar, og
koddinn var steinn.
Andi hennar þráði ekkert nerna Guð, og
oft lá hún á bæn alla nóttina og sameinaðist
honum. Og Flann, sem áður hafði í auðmýkt
sinni gengið um híbýli hennar, tilbað hún
nú, krjúpandi við hásæti Ilans á himnum.
*
Hún ferðaðist oft til næstu borga og
þorpa, boðaði fólkinu trú á Frelsarann og
hvarf síðan aftur í einveruna með fréttir um
að rnargir nýir félagar hefðu bæzt í hóp hinna
trúuðu.
í 42. kapítulanum er sagt frá því, að hcilög
Marta hafi vakið upp frá dauðurn ungan
mann, sem drukknaði í Rhon þegar hann var
að synda yfir ána til þess að fara á predikunar-
samkomu hjá henni.
í 43. kapítulanum segir frá því, er hús
heilagrar Mörtu var vígt til kirkju:
Maximinus biskup, verndari heilagrar
Maríu Magdalenu og lífsstjómandi hennar,
kom frá heimkynnum sínum í Narbonnaise
DAGRENN I NG 17