Dagrenning - 01.12.1952, Blaðsíða 39

þjónustu liinna zíonistisku máttarvalda, sem
um allan heirn stjðja spillistarf kommúnista,
— og nýkommúnistanna, sem öll ráðuneyti
og opinberar stofnanir í Bretlandi og Banda-
ríkjunum eru full af, og þjóna á laun eða í
blindni þessunr sömu spilliöflum, er ekki
ávalt breitt, og margir „gagnvegir“ sem milli
þeirra liggja.
Að einhver slík samtök séu hér að verki
má gera ráð fyrir, og er slcylt að gera iáð fyrir,
ekki síst þar sem ákveðin tilraun hefir þeg-
ar verið gerð til að lauma því inn hjá fólki
í Bretlandi að Bandaríkin eigi hér einhvern
hlut að máli.
Og við skulum gera okkur þess fulla
grein, að fari svo, að breskum og íslenzkum
blöðum takist að vekja úlfúð og hatur út af
þessu máli, og öðru senr inn í tvinnast milli
íslendinga og Breta, þá er þar engurn þjón-
að nema Sóvietríkjunum og þeirra hagsmun-
urn.
IV.
Hættulegustu aðilarnir, sem koma nálægt
máli þessu eru blöðin. Bæði í Bretlandi og
hér hefir borið nokkuð á því, að blöðin
ræða mál þetta beinlínis með það fyrir aug-
um að spilla sambúð þjóðanna. Það þurfa
engir að furða sig á því þó að blöð kommún-
ista og nýkommúnista taki þá afstöðu, því það
er þeirra hluh'eik að spilla sambúð þeirra
þjóða, sem eiu í Atlantshafsbandalaginu.
Þeim er greitt þ'rir það rússneskt fé. Hitt
gegnir meiri furðu að íslenzk blöð skuli ræða
málið ógætilega. Við blöð í Bretlandi starfar,
eins og raunar hér, mikið af fimnrtuherdeild-
arliði konnnúnista, sem villir á sér heimildir
að jafnaði, og ávalt er til taks þegar tækifæri
gefst til að vinna spillistörf, eða þjóna, beint
eða óbeint, hagsmunum alþjóðakommún-
ismans. Ef blöðunum tekst að spilla svo
sanrbúð íslendinga og Breta að þeir geti ekki
farið óhultir ferða sinna hver í annars landi,
eins og stjórnarblaðið Tínrinn skýrir frá 3. þ.
nr., og að lokunr leiði þetta til fullra vinslita
nrilli Breta og íslendinga þá getur Stalín
lrrósað sigri þó í snráleik sé. Hér á landi lref-
ir þess greinilega orðið vart að ákveðin
Irlöð — sunr þeirra ekki konrnrúnistablöð,
eða leppblöð þeirra — ganga þessara erinda.
Það er og greinilegt að ákveðin fyiiitæki
ganga sönru erinda. Hverjir eru þar að
verki? Það væri full ástæða til að það væri
athugað.
V.
Því verður ekki neitað, að allar aðfarir
Breta í þessu nráli hafa sært okkar viðkvæma
þjóðamretnað. \7ið finnunr, að Bretar lrafa
nreðhöndlað okkur eins og þrið/a flokks líki,
þar senr bresk stjórnarvöld virðast hafa látið
það nreð öllu afskiptalaust að ein af við-
skiptaþjóðunr þeirra er nreð ofbeldisaðgerð-
unr óábyrgrar auðmannaklíku útilokuð írá
sanrningsbundnunr viðskiptum við Bret-
land. — Þessa vansænrd eigunr við,
erfitt nreð að sætta okkur við, og
bjuggunrst síst af öllu við þessu af Bretum.
Það er greinilegt, að unr það verður aldrei
franrar að ræða, að íslendingar selji ísaðan
fisk til Bretlands nreð sanra lrætti og áður.
Þjóðaisómi okkai býðui okkui skilyiðisluast
að skipta alcliei fiamai við þá kaupmenn í
Giimsby og Hull, sem hafa látið kúga sig til
að samþykkja að kaupa ekki íslenzkan fisk.
En þetta þarf ekki að þýða það, að viðskipti
okkar og Breta geti ekki haldið áfram og
Bretar geti keypt af okkur fisk í öðru
ástandi en ísaðan. Fyrir íslendinga væri það
heppilegt að losna við ísfisktúra togaranna
til Bretlands. Þeir munu, þegar á allt er litið
og allt er tekið nreð í reikninginn, frekar
lrafa orðið til tóns en tekna fvrir íslenzka
þjóðarbúið. Við getunr því vel sætt okkur við
að nrissa þennan nrarkað, ef vaia okkar
kemst á annan veg á bieskan maikað, eða við
DAGRENNING 37