Dagrenning - 01.12.1953, Blaðsíða 26

in og lieit bæn verður heyrð. Blindi mað-
urinn, sem sat við veginn hrópaði bænir
sínar hærra og hærra þrátt fyrir það að fólkið
reyndi að þagga niður í honum. „Trú þín
hefir læknað þig,“ sagði Jesús um leið og
hann fór fram hjá. Á æðsta stigi er bænin
ekki lengur ósk. Maðurinn vottar herra al-
heimsins ást sína, þakkar lionum gjafir hans
og er þess albúinn, að framkvæma vilja hans,
hver sem hann er. Bænin verður hugleiðsla.
Garnall bóndi sat aleinn á aftasta bekk í
tómri kirkju. „Eftir hverju bíður þú?“, spurði
einhver. „Ég horfi á Mann og Ifann horfir
á mig,“ svaraði garnli maðurinn.
Gildi aðferðarinnar skal metið eftir árangr-
inum. Sérhvert bænarfonn er gott, ef það
greiðir manninum veg að Guði.
*
Hvar og hvenæi á að biðja? Menn geta
beðist fyrir alls staðar — á götunni, í beif-
reiðinni, í lestinni, í skrifstofunni, í skólan-
um, í verksmiðjunni, en bezt er að biðja úti
í náttúrinni, upp til fjalla, úti í skógi eða
í einrúmi í lokuðu herbergi. Svo eru líka
messubænimar í kirkjunni, en hvar sem beð-
ið er, getur rödd Guðs ekki náð til manns-
ins, nema kyrrð ríki i lmga hans. Þessi kyrrð
er engu síður háð líkamlegu og andlegu
ástandi voru en umhverfinu. Það er erfitt að
finna andlegan og líkamlegan frið í hávaða
og ys nútíma borganna. Menn þurfa að eiga
friðland þar sem þeir geta beðist fyrir, helst
kirkju þar sem borgarbúinn hefir — þó ekki
sé nema stutta stund — þau andlegu og
líkamlegu skilyrði, sem skapa hinn innri frið.
Það er því hvorki erfitt né útgjaldasamt, að
finna fögur og friðsæl afdrep í ys borganna.
í kvrrð þessara friðgarða getur maðurinn
hvílt lúinn líkama meðan hugur hans leitar
Guðs, og þar getur liann einnig þjálfað dóm-
greind sína og aukið sty'rk sinn til þess að
bera lífsbyrðamar, sem siðmenning vor legg-
ur oss á herðar.
Þegar bænin fer að verða föst venja hefir
hún áhrif á skapgerðina. Þess vegna eiga
menn að biðja oft. „Hugsaðu urn Guð oftar
en þú dregur andann,“ segir Epiktét. Það
er gagnslaust að biðjast fyrir að morgni, en
hegða sér síðan eins og óþokki það sem eftir
er dagsins. Örstutt hugsun eða ákall í hugan-
um getur haldið manninum í návist Guðs.
Öll hans framkoma verður þá mótuð af
bæninni. í þessum skilningi verður bænin
að lífsvenju.
Bænin hefir alltaf áhrif, ef beðið er á rétt-
um grundvelli. „Enginn hefir nokkru sinni
gert svo bæn sína, að hann hafi ekki revnt
eitthvað,“ ritaði Ralph Waldo Emerson.
Þrátt fyrir það telur nútímamaðurinn bæn-
ina úrelta venju, gagnslausa hjátrú, levfar
frá frummennskunni. I rauninni vitum vér
sama og ekkert um áhrif hennar.
Hver er ástæðan fyrir þessari fáfræði? í fyrsta
lagi sú, að bænin er orðin svo sjaldgæf. Guðs-
vitundin er að hverfa úr siðmenningunni.
Tala franskra borgara, sem biðjast h'rir dag-
lega, er tæplega meira en 4—5 af hundraði.
Auk þess er bænin oftast ófrjó. Flestir þeirra,
sem biðja, eru eiginhagsnmnamenn, óhrein-
skilnir, dramblátir Farísear, sem eiga hvorki
til trú né kærleika.
Vér tökurn oft ekki eftir áhrifum bænar-
innar þegar þau koma í ljós. Svarið berst oss
oft með hægfara, ósýnilegum og þvínær
hljóðlausum hætti. Hin veika rödd, sem
hvíslar svarinu langt inni í sálarfvlgsnum
vorum, er svo auðveldlega borin ofurliði af
háreysti heimsins. Einnig er erfitt að átta
sig á hinum áþreifanlegu svörurn. Þeim er
oft ruglað saman við aðra atburði. Fáir menn,
jafnvel meðal sjálfra prestanna, hafa haft
tækifæri til að ganga úr skugga um þau. Og
24 DAGRENNING