Dagrenning - 01.08.1956, Blaðsíða 24

heimskulegu félagasamþykktir, sem ný-
kommúnistar og kommúnistar læddu
inn í ýmis félög, þar sem hrekklaust fólk
var að starfa að áhugamálum sínum, og
loks hin endurtekna misnotkun á Há-
skóla íslands og fullveldisdeginum 1.
desember, og síðan segir:
„Þannig er þetta á öllum sviðum. Allt er
notað til þess að villa um fyrir þjóðinni og
fá hana til að bregðast skyldu sinni, og því,
sem lienni hefur verið bezt til trúað. AIll
er þetta gert samkveemt boði hinna leyni-
legu agenta Sovétrikjanna, sem allir þessir
menn þjóna, sumir visvitandi en aðrir óaf-
vitandi sökum heimsku sinnar eða dóm-
greindarskorts.
Við skulum ekki loka augunum lengur
fyrir því, að eftir þessu framferði er tekið
með þeim þjóðum, sem við erum í banda-
lagi við, og jafnframt er eftir því tekið,
hver eru viðbrögð þess hluta þjóðarinnar,
sem ekki er í þjónustu Sovétríkjanna."
*
í kosningunum 1953 var greinilegt
hvert stefndi. Jafnframt hræðslu við að
taka utanríkismálin föstum tökum, var
markvisst unnið að því að rjúfa tengslin
við Atlantshafsþjóðirnar. Um það segir
í grein minni:
„í Alþingiskosningunum nú í sumar koni
þessi hræðsla greinilega fram. Tveir stjóm-
málaflokkar (kommúnistar og Þjóðvarnar-
menn) kröfðust þess, að ísland segði upp
varnarsamningnum við Bandaríkin og gengi
úr Atlantshafsbandalaginu. Tveir aðrir
stjórnmálaflokkar (Alþýðuflokkurinn og
Framsókn) kröfuðst þess að hætt yrði við all-
ar frekari varnarframkvæmdir hér á landi,
er nú væru hafnar, erlendir verkamenn
yrðu sendir af landi burt sem fyrst, og þeim
framkvæmdum, sem eftir er að ljúka í
Keflavík og Hvalfirði, yrði ekki hraðað
meira en svo, að íslenzkir aðilar gætu innt
þær af hendi, án þess að til þeirra starfa
yrði tekið meira vinnuafl en svo, að at-
vinnuvegir landsmanna þyrftu að dragast
saman. Þeir kröfðust þess einnig, að varn-
arliðið yrði lokað inni í mannheldum girð-
ingum, sem það aldrei fengi að fara út úr,
eins og óbótalýður, og þar inn fengju eng-
ir íslendingar að koma. Ennfremur að
samningum við Bandaríkin yrði breytt
þannig, að hægt væri með þriggja mánaða
uppsagnarfresti að slíta honum og láta
varnarliðið hverfa af landi burt með stutt-
um fyrirvara með einhliða aðgerðum af ís-
lands hálfu. Þessu mundu kommúnistar og
Þjóðvarnarmenn auðvitað fylgja sem bráða-
birgðalausn. Sé litið á þingstyrk þann, sem
stendur að þessum fjórum flokkum, þd er
nú meiri hluti á Alþingi fyrir þessum breyt-
ingum, ef flokksaga er beitt."
Þetta er skrifað í ársbyrjun 1954, og
það liðu aðeins tvö ár þar til „flokksag-
anum“ var beitt, bæði í Framsóknar- og
Alþýðuflokknum, til að knýja fram sam-
þykktina um brottför varnarliðsins af
íslandi. Og það var gert þjóðinni að
óvörum, en eftir langan undirbúning
og samningamakk milli hinna sameigin-
legu andstæðinga Atlantshafsbandalags-
ins, — nýkommúnistanna í Alþýðuflokkn-
um, Framsóknarflokknum og kommún-
ista.
Það kom og á daginn nú í ár, að spá
mín unj það reyndist einnig rétt, hvaða
flokkur helzt mundi veita andstöðu,
þegar til átakanna kæmi.
Um það segir svo:
„Eini flokkurinn í landinu, sem virðist
standa enn óskiptur að áframhaldandi þátt-
töku íslands í Atlantshafsbandalaginu, er
Sjálfstæðisflokkurinn. Þó var afstaða hans
í síðustu kosningum (1953) hvergi nærri svo
ákveðin sem æskilegt hefði verið. Hann
forðaðist að taka ákveðna afstöðu til ein-
stakra mikilvægra atriða og það var auð-
fundið, að í ýmsu, sem varnarmálin snerti,
var hann hikandi, og vildi þar enga forustu
taka. Að kosningunum loknum lét hann
varnarmálin af hendi við Framsóknarflokk-
inn, sem hallast nú að þvi, eins og Alþýðu-
flokkurinn, að varnir hér verði sem minnst-
ar og ófullkomnastar, og heimild sé til þess
að reka varnarliðið burt fyrirvaralitið, þeg-
ar hinum nýkommúnistisku sarnsærissamtök-
22 DAGRENNING