Dagrenning - 01.08.1956, Qupperneq 49

isstjórn á íslandi, sem þingmeirihluti
stæði að.
Framsókn og Alþýðuflokkurinn fengu
saman 25 þingsæti og vantaði þannig tvö
til þess að fá hreinan meirihluta. Komm-
únistar (Alþýðubandalagið) fengu 8
þingmenn og Sjálfstæðisflokkurinn 19
þingmenn. Þjóðvarnarmenn fengu eng-
an mann kjörinn og þurrkuðust út af
Alþingi. En sagan er ekki hér með bú-
in.
Óhæfuverk.
Sjálfstæðismenn höfðu kært yffr
framboðum Alþýðuflokksins og Fram-
sóknar og vildu telja einn flokk. Komm-
únistar höfðu mjög tekið undir þá
kröfu og þar sem Sjálfstæðismenn og
kommúnistar hafa tveggja atkvæða
meirihluta á Alþingi, geta þeir sam-
þykkt saman, að taka kæruna til greina,
og rekið út af Alþingi fjóra af átta þing-
mönnum Alþýðuflokksins. Er hér eitt
greinilegt dæmi þess, hvílík óhæfa það
er að láta úrskurð um gildi kosningar
heyra undir pólitískt þingvald. Sjálf-
stæðismenn tók það einnig að vonum
mjog sárt að missa nú fimm þingsæti,
þegar þeir bættu við sig yfir 6000 at-
kvæðum. Þeir höfðu því þegar við orð
að endurskoða þurfti stjórnarskrána og
kosningalögin, svo svipað óréttlæti og
nú kom fram, gæti ekki endurtekið sig.
Kommúnistar tóku duglega undir þá
kröfu, og töldu sjálfsagt að þetta yrði gert
„þegar á þessu ári“.
Nú voru góð ráð dýr fyrir Hræðslu-
bandalagið. Ef þing varð kallað saman
mundi þess fyrsta verk verða að „slátra“
fjórum Alþýðuflokksþingmönnum, og
annað hvort að skipta sætunum milli
Sjálfstæðismanna og kommúnista — eða
fækka þingmönnum um þessa tölu, en
við það mundi Alþingi sennilega verða
óstarfhæft, og vafasamt, að ekki hlytist
enn verra af, ef menn gripu til ofbeldis-
verka, sem gert hefur verið oft af minna
tilefni. Á eftir því hefði svo farið kosn-
ingalagabreyting, sem tryggði Sjálfstæð-
ismönnum og kommúnistum breinan
meirihluta framvegis á Alþingi, því nú
er svo komið, að hinir svokölluðu „lýð-
ræðisflokkar" geta með engu móti unn-
ið saman, en virðast hvorir um sig eiga
hægt með að vinna með kommúnist-
um. Hræðslubandalagið (Framsókn og
Alþýðuflokkur) áttu því engra kosta völ
annarra en þeirra að mynda ríkisstjórn
með kommúnistum, hvað sem það kost-
aði. Sést þetta glöggt á því, að hinir svo-
kölluðu „hægrimenn" í Framsókn gerðu
enga tilraun til að hindra hina nýju
stjórnarmyndun, né heldur klufu þeir
menn sig frá í Alþýðuflokknum, sem
þessu voru andvígir.
Það má óhætt fullyrða, að aldrei hef-
ur nokkur stjórnmálaflokkur haft aðra
eins aðstöðu á Alþingi íslendinga og
kommúnistar hafa þar nú.
#
Bölvaldurinn.
Og ef menn spyrja nú um ástæðuna
fyrir því, hvers vegna svona er komið,
verður svarið aðeins eitt: Ástæðan er
engin önnur en sú, að Þjóðvamarflokk-
urinn slysaði mönnum á þing 1953. Sá
atburður er orsök allrar þeirrar bölv-
unar, sem yfir þjóðina á eftir að dynja
vegna úrslita þessara kosninga, og sú
ógæfa er meiri en nokkurn mann órar
fyrir nú í dag.
Það er sorglegt að þurfa að viður-
kenna, að á þeim ógæfuatburði átti
Sjálfstæðisflokkurinn meiri sök en flest-
ir aðrir.
DAGRENNING 47
*