Dagrenning - 01.08.1956, Blaðsíða 56

ákveðið og áður að tala, dulmálið á skjöl-
unum var enn óráðið, og þeir, sem
„skyggðir" voru, höfðu ekki hafzt neitt
grunsamlegt að.
En þá tjáði Abbasi sig allt í einu reiðu-
búinn að svara spumingum, sem fyrir
hann yrðu lagðar, ef það væri Bakhtiar
sjálfur, sem yfirheyrði hann, og hann
mætti tala einslega við hershöfðingjann.
Bakhtiar lét þá flytja hann með leynd úr
fangelsinu á sinn fund, og hittust þeir
um miðja nótt í húsi liðsforingja eins,
á afskekktum stað í borginni. Bakhtiar
hafði ekki séð Abbasi áður.
Abbasi hneigði sig um leið og hann
kom inn og Bakhtiar tók þá eftir því, að
hann var með nokkrar skrámur á snoð-
klipptu höfðinu. „Hvemig stendur á
þessu?“ spurði hann.
„Hann meiddi sig í örvæntingarkasti
í fangelsisklefanum," svaraði aðstoðar-
maður hershöfðingjans, sem fylgdi fang-
anum inn.
Bakhtiar ákvað með sjálfum sér, að
reyna að blekkja Abbasi. Hann sagði
honum, að lögreglan hefði verið á hæl-
um honum mánuðum saman og vissi
allt um athæfi hans. Þessu til staðfest-
ingar vitnaði hann í hitt og þetta, sem
vitað var um moldvörpustarf fangans.
Hann væri sekur um landráð, sagði Bak-
htiar; og það eitt, að hann hefði haft
uppdrátt af sumarhöll keisarans í fór-
um sínum, væri ærin ástæða til þess
að láta skjóta hann. Það væri og sannast
að segja, að ekkert nema fullkomin
játning varðandi allt það, sem hann
vissi um Roozber og aðra forustumenn
Tudehflokksins, gæti bjargað lífi hans.
Hins vegar skyldi hann ekki þurfa að
óttast neina hefnd af hálfu kommún-
ista, þótt hann segði það, sem hann vissi
um þá. Það skyldi Bakhtiar, sjálfur
ábyrgjast.
Abbasi sat hreyfingarlaus og svaraði
ekki neinu.
Bakhtiar endurtók tilboð sitt og lagði
áherzlu á, að allar, nauðsynlegar ráð-
stafanir myndu verða gerðar til þess að
tryggja öryggi fangans. En Abbasi þagði
sem áður, og af svip hans varð ekkert
ráðið. Hann horfði ýmist á hesrhöfðingj-
ann eða í gaupnir sér.
Bakhtiar beið eitt andartak og byrj-
aði svo á nýjan leik. Hann vissi ekki enn,
hvað í húfi var, en hafði þó hugboð um,
að það gæti verið býsna mikið, og ótt-
aðist, að sér myndi ekki takast að fá
fangann til að tala.
Hér væri um líf og dauða að tefla,
sagði hann við Abbasi, um líf og dauða
Abbasis sjálfs. En hann ætti enn valið.
Og er hér var komið, fékk Abbasi loks-
ins málið. „Ég skal segja allt það, sem
ég veit. Þér munuð finna það, sem þér
leitið að, í húsinu nr. 21. við Azargötu.
Þar er miðstöð Tudehsamsærisins inn-
an hersins."
Bakhtiar reyndi með erfiðismunum að
hafa stjórn á svip sínum. Honum var vel
kunnugt, að ýmsir liðsforingjar í hem-
um væru grunaðir um fylgi við kommún-
ista. En að þeir hefðu gert með sér
hreint og beint samsæri með miðstöð í
sjálfri höfuðborginni, — það kom sem
reiðarslag yfir hershöfðingjann.
„Hve margir eru í því?“ spurði hann.
„Ég hygg, að þeir muni vera um 400,“
svaraði Abbasi nú alveg hiklaust. Það
var sem Bakhtiar sortnaði fyrir augum.
Fjögur hundruð liðsforingjar landráða-
menn! En Abbasi bætti því við, að nöfn
þessara liðsforingja væri öll að finna í
skjölum kommúnista, að vísu skráð á dul-
máli, sem Mobasheri, höfundur þess
54 DAGRENNING