Dagrenning - 01.08.1956, Qupperneq 61

þann dóm; sagði, að hann hefði verið of
vægur, og að réttu lagi hefði átt að taka
liðsforingjann af lífi.
Fórnfýsi samsærismannanna sýndi sig
á margan hátt. Þannig annaðist, til dæm-
is, liðsforingi einn, sem kenndi við her-
skólann í Teheran, framleiðslu á hand-
sprengjum á afskekktum stað, handa
samsærismönnum. Eitt sinn vildi það til
á þessum stað, að ein handsprengjan
sprakk, reif af liðsforingjanum annan
handlegginn og svipti hann sjón á öðru
auganu. Félagar hans óku í flýti með
hann til Teheran og létu eigin lækna
binda um sár hans og græða þau. Er
hann hafði náð sér, tók hann á ný að
framleiða Molotovsegg, þ. e. hand-
sprengjur, fyrir þá.
Þó að lesandinn eigi kannski bágt með
að trúa því, að til hafi verið svo víðtækt
og vel skipulagt samsæri, þarf enginn
að furða sig á því. Fæstir samsærismann-
anna vissu einu sinni sjálfur, hve flókin
og fullkomin sú vél var, sem þeir voru
aðeins lítil tannhjól í. Þeim varð það
fyrst ljóst, er flett hafði verið ofan af
samsærinu og þeir sjálfir voru komnir
í fangelsi fyrir það.
En einmitt slík leynd svo f jölmenns og
alvarlegs samsæris ætti að verða mönn-
um með vestrænum þjóðum umhugsun-
arefni. Bakhtiar átti enn eftir að fá eina
sönnun þess, hvemig kommúnistar fara
að fela iðju sína.
Prentsmiðjan.
Þegar húsrannsóknin var gerð í bæki-
stöð samsærisins í Khaneghahstræti, hafði
einn af hraðboðum kommúnista komið
þangað, án þess að hafa hugmynd um,
hvað til stóð, og verið tekinn fastur. Flann
var síðan hafður í haldi og yfirheyrður.
Einkum var reynt að hafa upp úr honum,
hvar hin leynilega prentsmiðja komm-
únista væri niður komin. En hann varð-
ist allra frétta um það. Sú prentsmiðja
hlaut að vera býsna stór, slík fim, sem
hún gaf út af blöðum, bæklingum, áróð-
ursspjöldum og flugmiðum; en aldrei
hafði tekizt að hafa upp á henni.
Kvöld eitt, er Bakhtiar var staddur í
samkvæmi, var hringt til hans og hon-
um tjáð, að hraðboðinn byðist nú loksins
til að segja, hvar prentsmiðjan væri nið-
ur komin; en hann vildi fá að segja hers-
höfðingjanum það sjálfum. — Bakhtiar
yfirgaf samkvæmið undir eins og lét leiða
hraðboðann inn á skrifstofu sína. Þar
fékk hann loksins að vita, hvar prent-
smiðjan væri.
Bakhtiar og nokkrir aðstoðarmenn
hans fóru í skyndi úr einkennisbúning-
um sínum, klæddust óbreyttum fötum
borgarans og óku út í Davoodieh, eitt
af úthverfum Teherans, þar sem prent-
smiðjan átti að vera falin, um það bil 10
km. frá hjarta borgarinnar. Húsið, sem
hraðboðinn hafði nefnt, var nýleg múr-
steinsbygging, aðeins ein hæð, og allhár
múrveggur umhverfis það. Þeir Bakhtiar
óku aftur inn í borgina, fóru í einkennis-
föt sín, buðu út sveit hermanna í bílum
og óku á ný út í Davoodieh. Sumir her-
mennirnir röðuðu sér kringum húsið,
en aðrir réðust þegar í stað til inngöngu
gegnum hliðið á múrveggnum. Frá tröpp-
um hússins kvað þá við: „Stanzið, eða við
skjótum!" En er heimamenn urðu þess
varir, að heil hersveit væri komin, lögðu
þeir á flótta. Innan skamms höfðu her-
mennirnir þó handsamað þá. Og nú var
byrjað að leita í húsinu og í bílskúr,
sem var áfastur við það. Gat var höggvið
í gólf stofunnar; en ekkert grunsamlegt
fannst undir því. Heimamenn, sem
voru ekki nema þrír, tveir karlmenn og
DAGRENNING S9