Morgunblaðið - 09.01.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2015
✝ GuðmundurGunnarsson
fæddist í Bald-
urshaga á Akra-
nesi 9. júlí 1920, en
ólst upp á Steins-
stöðum. Hann lést
á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands, Akranesi,
24. desember 2014.
Foreldrar hans
voru Guðríður
Guðmundsdóttir, f. 1899, d.
2000 og Gunnar L. Guðmunds-
son, f. 1897, d. 1988. Systkini
Guðmundar eru: Svava, f. 1921,
d. 2014, Halldóra, f. 1923, d.
2009, Sigurlín, f. 1927, Sig-
urður, f. 1929, Gunnar, f. 1931,
d. 2002, Ármann, f. 1937, Svein-
björn, f. 1939 og Guðrún, f.
Björk, f. 1979, börn hennar eru
Krista Björt, Daníel Rökkvi og
Eva Karín. b) Elva Hrund, f.
1983, maki hennar er Trausti
Harðarson. Börn þeirra eru Al-
dís Tinna, Viktor Frosti og
Magni Blær. c) Þóra Hlín, f.
1986, barn hennar er Þórir
Fannar. 2) Gunnar, f. 21. maí
1965, maki hans er Sesselja
Ingimundardóttir, f. 29. sept-
ember 1966. Börn þeirra eru: a)
Guðmundur Ingi, f. 1988, maki
Hulda Björk Einarsdóttir, barn
þeirra er Gunnar Logi, b) Ey-
þór Örn, f. 1993, c) Andri
Freyr, f. 1994, d) Harpa Rós, f.
1999.
Guðmundur starfaði lengst af
sem verkstjóri í Síldar- og fiski-
mjölsverksmiðjunni á Akranesi.
Þá starfaði hann lengi sem
leigubílstjóri að aukastarfi.
Guðmundur hafði einstakt dá-
læti á hestamennsku og var
mikil félagsvera.
Útför Guðmundar fer fram
frá Akraneskirkju í dag, 9. jan-
úar 2014, kl. 14.
1942. Þann 9. jan-
úar 1955 kvæntist
Guðmundur Huldu
Jóhannesdóttur, f.
25. nóvember 1926,
d. 2012. Foreldrar
hennar voru Jó-
hannes Sigfússon,
f. 1889, d. 1933, og
Valgerður Arn-
oddsdóttir, f. 1889,
d. 1962. Guð-
mundur og Hulda
byggðu sér hús að Brekkubraut
2 á Akranesi og bjuggu þar í 25
ár, en 1979 fluttu þau að Espi-
grund 9 og bjuggu þau þar til
æviloka. Börn Huldu og Guð-
mundar eru: 1) Guðríður, f. 21.
nóvember 1955, maki Þórir
Bergmundsson, f. 9. september
1953. Börn þeirra eru: a) Hulda
Elsku afi minn, það er furðu-
legt að hugsa til þess að þú sért
horfinn úr þessum heimi.
Þú sagðir alltaf að þú værir
ekkert gamall þegar maður
óskaði þér til hamingju með af-
mælisdaginn og hvað nýtilkom-
inn aldur væri nú orðinn hár.
Þú varst svo sannarlega gang-
andi sönnunargagn um það að
maður er eins gamall og manni
líður. Allt til síðasta dags
varstu vaðandi í sveitastörfum,
rúntandi um bæinn með vinum
og heimsækjandi fjölskyldu,
vini og vandamenn. Nei, það
var sko aldrei of lítið að gera
hjá þér, afi minn, og mikið af-
skaplega er yndislegt til þess
að hugsa að alla tíð hafðirðu
fullt vit og krafta til að gera
nær hvað sem þú vildir til loka
lífsins hér á jörðu.
Þegar þú lást inni á sjúkra-
húsinu þá fannst mér það svo
merkilegt að það væri í fyrsta
sinn sem þú hefur nokkurn
tíma þurft að liggja sjúkralegu.
Ég trúi því statt og staðfast-
lega að þú hafir alltaf verið svo
heilbrigður og lifað svo lengi og
vel vegna þinnar einlægu trúr á
að aldur væri afstæður, allrar
þinnar útiveru, félagsskapar og
að ógleymdri næringargjöfinni
í eldamennsku hennar ömmu.
Matseldina hennar ömmu van-
mastu aldrei og það var aldrei
sest niður við matarborðið án
þess að þú nefndir hvað mat-
urinn væri góður og ég og ef-
laust langflestir vorum þér allt-
af innilega sammála.
Skopskynið þitt kom þér vafa-
laust langt á lífsins braut og
gastu alltaf gantast við alla sem
við þig töluðu. Aldrei held ég
að það hafi liðið samtal þar sem
maður heyrði ekki eitthvað
hneggja í þér.
Seint verður hægt að gleyma
þegar maður fór með þér í
„moskanum“, jafnvel sitjandi á
pallinum, inn í hesthús að gefa
og klappa hestunum, Mósa og
fleirum. Alltaf kíkti maður inn í
verkfæraherbergið þar sem
leyniboxið var með allskyns
gripum sem safnast höfðu og
manni þóttu svo merkilegir.
Þrátt fyrir að vera ekki mikil
sveitakona þá er það þér að
þakka að ég fékk að upplifa
gleðina í því að koma nálægt
heyskap og húsdýrum. Þú hafð-
ir svo mikinn áhuga á hestum
og augljóst var hvað þér þótti
alltaf vænt um skepnurnar þín-
ar því þú hugsaðir svo ákaflega
vel um þær.
Þú hélst alltaf öllum í fjöl-
skyldunni nálægt og fékk mað-
ur símtal ef of langt var um lið-
ið og fékkst að heyra nýjustu
tíðindin þó að yfirleitt hafi ekki
vantað mikið upp á. Þú eyddir
alla tíð gífurlega miklum tíma
með börnunum þínum og pass-
aðir að alltaf væri nóg fyrir
stafni. Góðar stundir sem við
geymum, munum og lærðum af.
Það eru óteljandi stundir
sem maður geymir með sér og
ég er viss um að þú gerir það
líka. Ég mun sakna þín mikið,
afi minn, en að miklu leyti er
maður líka afskaplega þakklát-
ur fyrir það að þú hafir sloppið
við svo margt sem fylgir hækk-
andi aldri fólks og lifað svo
lengi og haft það að mestu af-
skaplega gott. Ég óska þess og
vona að þú sért sáttur, þér líði
vel og sért í faðmi allra þeirra
sem þér þótti vænt um og voru
horfnir yfir í næsta heim.
Elva Hrund Þórisdóttir.
Á aðfangadag jóla sl. kvaddi
Guðmundur Gunnarsson, Espi-
grund 9 á Akranesi, eða Guð-
mundur á Steinsstöðum eins og
hann var oftast nefndur í þessu
lífi. Hann var 94 ára og sáttur
við menn og málefni. Ég mun
ekki rifja upp hans ævistarf,
það gera aðrir sem betur
þekkja til.
Ég kynntist Guðmundi best
þegar ég hóf störf hjá Olís fyrir
34 árum og hann var verkstjóri
hjá Síldar- og fiskimjölsverk-
smiðju Akraness, en þar starf-
aði hann lengst af ævi sinnar.
Þar komu vel fram hans helstu
kostir: samviskusemi, trygg-
lyndi og snyrtimennska. Oft
kom hann bara til að vita hvort
ekki væri allt í lagi, þáði aldrei
kaffi en fannst gott að fá smá
kandís. Eftir að hann hætti að
vinna hefur hann komið að
heimsækja mig í Olís á Suð-
urgötu að minnsta kosti tvisvar
í viku og spurningin alltaf sú
sama: er ekki allt í lagi, vinur?
Málin voru rædd; póltík, bæj-
armál o.fl., síðan var tekist í
hendur og haldið á leið.
Kona Guðmundar var Hulda
Jóhannesdóttir sem er látin
fyrir nokkru. Á heimili foreldra
minna, Guðfinnu og Sigga B.,
var alltaf talað um Gumma og
Huldu sem eitt, en þau voru
miklir vinir og velgerðamenn
foreldra okkar. Það var oft
mikið líf þegar tekið var í spil í
gamla daga. Þar voru Gummi
og Hulda, Guðmundur Þór og
Gugga kona hans og foreldrar
mínir, þá var mikið spáð í bíla.
Þessi þrenn hjón voru æskuvin-
ir og hélst sú vinátta alla tíð.
Það er dýrmætt að hafa átt
vini eins og Guðmund og
Huldu. Það erum við börn Guð-
finnu og Sigga B. óendanlega
þakklát fyrir, en ég vil þakka
Guðmundi fyrir trygglyndi og
vináttu við mig í gegnum árin.
Ég votta börnum Huldu og
Guðmundar og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð.
Gunnar Sigurðsson.
Guðmundur
Gunnarsson
✝ Kolbrún SaraRunólfsdóttir
fæddist á Land-
spítalanum 19. maí
1990. Hún lést á
heimili sínu hinn
29. nóvember
2014.
Móðir hennar er
Elísabet Viðars-
dóttir, f. 18. des-
ember 1973. Upp-
eldisfaðir
Kolbrúnar Söru er Róbert
Samúelsson, f. 6. apríl 1959.
Kolbrún Sara Ólst
upp á heimili móð-
ur sinnar og fóstra
í Vesturbænum í
Reykjavík. Þaðan
flutti hún í Breið-
holtið. Kolbrún
Sara stundaði
grunnskólagöngu
við Melaskóla og
síðan Hagaskóla í
Vesturbænum.
Útför Kolbrúnar
Söru fór fram í kyrrþey 11.
desember 2014.
Ég sakna þín elsku ástin mín,
sakna allra góðu tímanna okkar
saman, þú varst svo mikill húm-
oristi, fyndin og virkilega
skemmtileg og hæfileikarík
stúlka. Nærvera þín var algjört
yndi, svo þægileg, blíð og góð. Þú
áttir allt það besta skilið. Við gát-
um eytt löngum tíma í að spjalla,
djóka og hlæja saman. Þú varst
ekki bara dóttir, heldur besti vin-
ur líka, við gátum spjallað saman
um allt og deilt leyndarmálum
okkar. Það er svo erfitt að missa
þig svona í burtu frá mér. Þú
varst svo yndisleg, góð, blíð og
umhyggjusöm. Vildir gera allt
fyrir alla. Svo stórt hjarta sem
þú hafðir. Þú ert yndislegasta sál
sem ég hef fengið að kynnast, ég
mun aldrei gleyma þér, elsku
engillinn minn. Þú verður ávallt
vel geymd í mínu hjarta, sakna
þín svo óendanlega mikið, gullið
mitt. Langar svo að geta knúsað
þig og faðmað. Ég þakka guði
fyrir þann tíma sem við fengum
að eiga saman, þessi 24 ár, en
vildi óska þess að hann hefði ver-
ið lengri. Ég veit að veikindi þín
voru erfið en veit að þú ert á
betri stað núna og þér líður bet-
ur. Guð og englarnir geymi þig
og vaki yfir þér, gullið mitt.
Sofðu, sofðu, litla barnið blíða,
bjartir englar vaki þér við hlið.
Móðurhöndin milda, milda, þýða,
mjúkt þér vaggar inn í himinfrið.
(Benedikt Þ. Gröndal)
Ég ætla mér út að halda,
örlögin valda því.
Mörgum á ég greiða að gjalda,
það er gömul saga og ný.
Guð einn veit, hvert leið mín liggur,
lífið svo flókið er.
Oft ég er í hjarta hryggur
en ég harka samt af mér.
Eitt lítið knús, elsku mamma,
áður en ég fer.
Nú er ég kominn til að kveðja,
ég kem aldrei framar hér.
Er mánaljósið fegrar fjöllin
ég feta veginn minn.
Dyrnar opnar draumahöllin
og dregur mig þar inn.
Ég þakkir sendi, sendi öllum.
Þetta er kveðjan mín.
Ég mun ganga á þessum vegi
uns lífsins dagur dvín.
(Einar Georg Einarsson)
Elísabet Viðarsdóttir,
mamma.
Elsku Kolla mín, núna er kom-
ið að kveðjustund sem ég vil bara
ekki sætta mig við en því miður
er þetta raunveruleikinn sem við
fáum bara engu um ráðið. Ekki
bjóst ég nú við því að ég þyrfti að
setjast niður og skrifa minning-
argrein um frábæra frænku, sem
þú varst, og þú sem áttir allt lífið
framundan, aðeins 24 ára gömul.
En því miður var líf þitt erfitt og
ósanngjarnt og getur enginn sett
sig í þær aðstæður sem þú upp-
lifðir. Þær eru óraunverulegar og
minna helst á skáldskap úr ein-
hverri ljótri bíómynd en því mið-
ur var þetta þinn raunveruleiki
sem þú þurftir að ganga í gegn-
um.
En Guð tók þig undir sinn
verndarvæng því þér er ætlað
eitthvert stórt verkefni sem beið
þín þarna uppi. Elsku ástin mín,
ég naga mig í handarbökin af
samviskubiti yfir því að hafa ekki
verið duglegri að hringja í þig og
heimsækja þig, en maður hugsar
oft alltof seint. Elsku Kolla, litla
blómarósin mín, ég elska þig svo
heitt og þú varst stór hluti af
mínu hjarta og ég hefði átt að
vera duglegri að sýna þér það í
orðum og verki. Þú varst svo fal-
leg sál, þú vildir allt fyrir alla
gera, þú máttir aldrei vita að öðr-
um liði illa, þú varst bara alltof
falleg og góð sál fyrir þennan
harða heim.
Við eigum ótal margar minn-
ingar úr æsku, ég var alltaf með
þér, mömmu þinni og Róberti því
mér fannst ekkert skemmtilegra
en að vera með ykkur. Í hvert
skipti sem ég kom sast þú inni í
stofu, alltaf á sama stað fyrir
framan sjónvarpið, og auðvitað
alltaf sama stöðin í gangi, Carto-
on network, og þú skellihlæjandi
yfir öllu með þínum smitandi
hlátri, mikið sakna ég þess að
heyra ekki þennan hlátur lengur.
Það er svo erfitt að sætta sig við
það að fá aldrei að sjá þig aftur
eða heyra hlátur þinn, bros þitt
og fallegu Kollu okkar aftur, en
þegar okkar dagur kemur þá veit
ég að þú munt koma strax og
taka á móti okkur opnum örm-
um.
Þegar þú varst lítil varstu sko
mesti prakkarinn, það mátti sko
ekki líta af þér augum þá var
auðvitað Kolla litla stungin af og
ef ég færi að skrifa öll prakk-
arastrikin þín í æsku þá yrði það
stór bók til að lesa og líklegast
yrði það metsölubók. Ég gleymi
nú aldrei, svo lengi sem ég lifi,
einu af þínum prakkarastrikum.
Það var þegar þú labbaðir upp í
Kringlu og lést mála þig á ösku-
degi og sagðir að mamma þín
hefði aðeins skroppið inn í Hag-
kaup og kæmi svo að borga fyrir
þetta og konan beið og beið en
aldrei kom mamman. Þegar mað-
ur hugsar út í öll þau prakkara-
strik sem þú gerðir fær það
mann bara til að brosa og hlæja,
en þetta var sko alls ekki fyndið
á þeim tíma. Þú ert og verður sko
alltaf litla blómarósin mín,
mundu það, elsku ástin mín, ég
mun aldrei gleyma þér. Ég veit
að amma og pabbi hafa tekið við
þér strax opnum örmum og eru
núna að passa litlu stelpuna okk-
ar. Ég veit að þú ert komin á
góðan stað þar sem guð og engl-
arnir vaka yfir þér.
Hvíldu í friði, fallegi engillinn
minn, við hittumst seinna. Takk
fyrir að vera svona frábær
frænka, ég mun aldrei gleyma
þér, elsku ástin mín. Guð geymi
þig.
Helena Dögg, Bryndís
Embla, Andri Snær
og Lilja Dís.
Kolbrún Sara
Runólfsdóttir Ég er ekkert
viss um að hún
Kristín hefði nokk-
uð kært sig um að
ég færi að skrifa um hana minn-
ingargrein. En þannig er að
mér finnst ég eiga þeim hjónum,
henni og Ragnari Jónssyni móð-
urbróður mínum, þakkarskuld
að gjalda, gamla þakkarskuld –
og ég skal ekki hafa þetta langt.
Ragnar var yngstur móður-
systkina minna og sá eini sem
ekki var giftur þegar ég fór að
taka eftir því sem gerðist í
kringum mig. Hann gisti stöku
sinnum í Nesi og það fylgdi hon-
um frísklegt andrúmsloft. Þeg-
ar samdráttur varð svo milli
hans og Kristínar man ég að
Anna, móðir hans og amma mín,
sem bjó hjá okkur í Nesi, lét í
ljósi áhyggjur af því hvort þetta
væri nú rétt kvonfang fyrir
hann, stúlka austan úr Hvol-
hreppi. Þetta var í fyrsta skipti
sem ég heyrði svona umræðu og
varð eftirminnilegt, en hugsanir
af svipuðu tagi hafa auðvitað
heyrst viðraðar reglulega síðan
við slíkar kringumstæður, hjá
móður minni, hjá móður og
tengdamæðrum barnanna
minna og víðar. Sem betur fer
er ekki mikið mark tekið á slíku
enda fjarar það skjótt út.
Kristín Guðrún
Einarsdóttir
✝ Kristín GuðrúnEinarsdóttir
fæddist 6. maí
1923. Hún lést 28.
nóvember 2014. Út-
för Kristínar fór
fram 10. desember
2014.
Þá er mál að
koma aftur að
þakkarskuldinni.
Vorið 1948 hafði ég
tekið fullnaðarpróf
úr barnaskólanum
á Strönd á Rangár-
völlum, og umræðu
á heimilinu um það
á hvern hátt ég
skyldi settur til
mennta lyktaði
þannig að best væri
að bíða eftir opnun Skógaskóla
árið eftir. Þau Ragnar höfðu þá
byggt sér einbýlishús á Hellu
þar sem Ragnar vann við Kaup-
félagið Þór. Þau voru bæði vel
menntuð á þeirra tíma mæli-
kvarða, og að ráði varð að þau
skyldu segja mér til í ensku og
dönsku þennan vetur. Ég kom
svo til þeirra nokkuð reglulega
mestallan veturinn. Talsvert hef
ég vafalaust lært í tungumálun-
um tveimur því að þegar í
Skógaskóla kom gat ég án telj-
andi fyrirhafnar farið upp í ann-
an bekk á miðjum vetri. En ég
lærði margt fleira en undir-
stöðuatriði ensku og dönsku
þennan vetur. Að komast í
kynni við menningarheimili þar
sem víðsýni ríkti, málin voru
rædd fram og aftur og margt
bar á góma, þau ekki alltaf sam-
mála hjónin, var ekki síður
menntandi fyrir ungan dreng úr
sveit. Ég tel að þau Kristín og
Ragnar hafi átt talsvert í því
sem úr mér varð, og fyrir það er
ég þeim ævinlega þakklátur.
Blessuð veri minning þeirra
hjóna.
Jóhann Gunnarsson.
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við fráfall elskulegs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
BJARNA JÓNSSONAR
fv. verzlunarskólakennara,
Hvassaleiti 40,
Reykjavík.
Hólmfríður Árnadóttir,
Brjánn Árni Bjarnason, Steinunn Gunnlaugsdóttir,
Bolli Bjarnason, Ellen Flosadóttir,
Gunnlaugur Bollason, Unnur Þorgeirsdóttir,
Unnur Hólmfríður Brjánsdóttir, Hafsteinn V. Hafsteinsson,
Elva Bergþóra Brjánsdóttir,
Fannar Bollason,
Fjalar Bollason
og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar