Morgunblaðið - 09.01.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2015
✝ Gísli Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
27. desember 1925.
Hann lést á Land-
spítalanum 28. des-
ember 2014.
Hann var sonur
Ingveldar Ágústu
Jónsdóttur frá
Stokkseyri, f. 24.8.
1902, d. 2.10. 1997,
og Guðmundar
Gíslasonar frá Brekkum, f.
14.11. 1898, d. 14.5. 1968. Systir
Gísla var Guðrún, f. 3.8 1928, d.
12.5. 2013. Eftirlifandi bróðir
Gísla er Jóhann, f. 1936. Gísli
kvæntist árið 1951 Huldu Ragn-
arsdóttur frá Stykkishólmi, f.
13.11. 1925. Foreldar hennar
voru: Sólveig Ingvarsdóttir, f.
10.6. 1901, d. 7.6. 1972, og Ragn-
ar Hinrik Einarsson, f. 15.8.
1901, d. 29.9. 1948. Gísli og
Hulda eignuðust þrjú börn. 1)
Guðmundur, f. 26.6. 1953, bif-
reiðasmíðameistari. Maki: Mar-
grét Þorvaldsdóttir stuðnings-
fulltrúi. Börn þeirra a) Gísli, f.
1974. Börn hans: Fannar Daði og
Freyja Dögg. b) Linda, f. 1976.
Maki: Geir Kristinn Að-
alsteinsson. Þeirra börn: Jason
Orri, Viktor Ernir, Arnór Elí. c)
Fannar, f. 1981, d. 1981. d)
stálpaðist. Hann gekk í Austur-
bæjarskóla og síðar Ingimars-
skóla. Gísli lærði bifreiðasmíði
við Iðnskólann í Reykjavík og í
Bílasmiðjunni. Hann var með
meistararéttindi í bifreiðasmíði
og vann alla sína starfsævi við
fagið, fyrst við yfirbyggingar í
Bílasmiðjunni, síðar við bílarétt-
ingar í Bílaskálanum. Hann var
einn af sex stofnendum Bílaskál-
ans 1950 sem hóf rekstur við
Kleppsveg en síðar reistu þeir
húsnæði á Suðurlandsbraut 6,
þar sem hann starfaði til 1992
þar til starfsemi hans var hætt.
Gísli og Hulda byrjuðu sinn bú-
skap í Efstasundi 77 árið 1951 og
bjuggu þar til 1979, þá festu þau
kaup á raðhúsi í Rjúpufelli 1 í
Breiðholtinu sem þau bjuggu í til
ársins 2005 er þau fluttu að
Berjarima í Grafarvogi. Gísli
naut þess að ferðast um Ísland
og á erlendri grund. Hann hafði
unun af því að keyra. Hann og
Hulda höfðu gaman af því að
dansa og voru virk um margra
ára skeið í félagsskapnum „Kátt
fólk“ sem kemur saman í þeim
tilgangi að dansa. Hann stundaði
sundlaugarnar reglulega sér til
heilsubótar. Gísli gekk til liðs við
Kiwanis-hreyfinguna þegar
hann var hættur störfum og var
gjaldkeri klúbbsins Hekla um
árabil.
Útför Gísla verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 9. jan-
úar 2014, kl. 13.
Hulda, f. 1982.
Maki: Barði Þór
Jónsson. Þeirra
börn: Bríet Klara og
Albert Gísli. 2) Sól-
veig, f. 3.7. 1955
iðjuþjálfi. Maki Ein-
ar I. Einarsson fé-
lagsráðgjafi. Börn
þeirra a) Berglind,
f. 1980. Sambýlis-
maður: Guðmundur
Pedersen. Þeirra
börn: Óttar Freyr og Örvar
Hrafn. Guðmundur á soninn Þór-
hall Ísak. b) Hafdís, f. 1981: Sam-
býlismaður Magnús F. Ólafsson.
Þeirra börn: Trausti og Brynja.
c) Eygló, f. 1988. 3) Ingveldur, f.
28.11. 1958, leikskólakennari.
Maki: Ómar F. Dabney mein-
dýraeyðir. a) Sonur Ingveldar og
Hauks Ólasonar, d. 1983: Ívar
Hauksson, f. 1982. Maki: Karen
Ósk Sampsted. Börn þeirra: Ca-
milla Dís og Emilía Íris. b) Dóttir
Ingveldar og Ómars: Anna
María, f. 1990. Ómar átti soninn
Óla Pál, f. 1978, d. 2011.
Gísli ólst upp í Reykjavík,
fyrstu árin við Bergþórugötu og
seinna við Brávallagötu. Hann
var í sveit á sumrin í Meiri-
Tungu, fyrstu árin með móður
sinni sem var þar í kaupavinnu
og hélt því áfram þegar hann
Í dag er borinn til grafar
tengdafaðir minn, Gísli Guð-
mundsson, og langar mig að minn-
ast hans í nokkrum orðum. Hann
bjó fyrstu tólf ár ævi sinnar á
Bergþórugötu 7, en þar bjuggu
foreldrar hans, Ingveldur Ágústa
Jónsdóttir og Guðmundur Gísla-
son, áður en þau fluttu á Brávalla-
götuna sem varð þeirra framtíð-
arheimili. Það er óhjákvæmilegt
að horfa til upprunans og minnast
Ingveldar í þessum skrifuðu orð-
um því í mínum huga áttu þau svo
margt sameiginlegt, ekki bara út-
lit og mannelsku, heldur ekki síð-
ur hagleik til handverks. Ingveld-
ur var listelsk kona og öll
handavinna hennar ber listfengi
hennar fagurt vitni. Hér sannast
hið fornkveðna að eplið fellur ekki
langt frá eikinni því Gísli var mik-
ill hagleiksmaður í sinni iðn sem
var bifreiðasmíði og var hann einn
af þeim fyrstu sem fengu löggild-
ingu í þeirri iðngrein. Faðir hans
var bifreiðarstjóri alla sína tíð og
var meðal þeirra fyrstu sem tóku
bifreiðarstjórapróf í Rangárvalla-
sýslu og sameinaði Gísli á sinni
starfsævi listfengi og hagleik
móður sinnar og frelsi þess sem
getur ferðast á bifreið, enda gerði
hann mikið af því, frá vöggu til
grafar.
Gísli var hógvær, hávaðalítill
gleðimaður. Hógværðin kom m.a.
fram í því að hann tranaði ekki
fram sínum skoðunum, eða óskum
til eins né neins. Hann bauð upp á
sjálfan sig, sitt samstarf, sinn
stuðning. Að vera til staðar ef á
þyrfti að halda. Ég naut þeirrar
gæfu að ganga með honum í rúm-
lega fjörutíu ár og allt til hinstu
stundar var svarið já ef ég hringdi
og bað um aðstoð. Það fór ekki
mikið fyrir auglýsingum um eigið
ágæti og ekki var passað upp á að
allir aðrir vissu af greiðanum,
þetta var bara okkar á milli.
Hann var hávaðalítill og kom
það m.a. vel fram í skoðanaskipt-
um. Hann þurfti ekki að sannfæra
fólk um að það hefði á röngu að
standa, eða að hann vissi betur,
hann lét rökræðurnar hafa sinn
gang og að þeim loknum tók hann
til sinna ráða. Hvort heldur sem
var að lagfæra mistök sem höfðu
verið gerð eða njóta gleðinnar að
loknu verki.
Hann var gleðimaður í þeim
skilningi að það var gaman að vera
með honum. Hann gaf öllum pláss
til að vera þeir sjálfir og gladdist
með glöðum. Hann átti mikinn fé-
lagsauð og passaði upp á hann alla
sína ævi. Vinir og kunningjar voru
margir og það þurfti að hlúa að
þeim tengslum, t.d. með samkom-
um í heimahúsum, árshátíðum
margvíslegra félagasamtaka,
lambaréttakvöldi með Kiwanis-
mönnum og skötuveislunni á Þor-
láksmessu.
Allt frá því er ég lagði leið mína
í Efstasundið í fyrsta sinn var okk-
ur vel til vina. Hann hefði átt svo
auðvelt með að finna á mér galla,
því það er enginn vandi að finna
flís í auga náungans, en eðli sínu
og uppeldi samkvæmt var það
ekki hans háttur. Hann beið
átekta og lét lífið hafa sinn gang.
Einar Ingþór Einarsson.
Elsku afi. Ég man þegar ég var
lítil og fékk að gista í Rjúpufellinu
hjá ykkur ömmu, það var alltaf
mikil veisla. Oftar en ekki var
hægt að finna þig úti í bílskúr og
fengum við Anna María að fylgj-
ast með þér vinna þar. Það voru
líka ófá skiptin sem við frænkurn-
ar fengum að greiða þér í hár-
greiðsluleik, þú varst uppáhalds-
fyrirsætan okkar. Við settum
handklæði á axlirnar þínar og
greiddum vel í gegnum þessi fáu
hár sem uxu ennþá og þurrkuðum
svo skallann vel. Þú virtist hafa
jafn gaman af þessu og við og hik-
aðir ekki við að segja já þegar við
birtumst með greiðurnar og
vatnsglasið.
Það var alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn, þú tókst þétt-
ingsfast í höndina á mér, smelltir
kossi á kinnina, glottir út í annað
og svo kom setningin: „Ertu bara í
fríi í dag?“
Mér finnst ég einstaklega
heppin að hafa fengið að þekkja
þig í þessi 26 ár. Hvíldu í friði,
elsku afi, ég hugsa til þín með
hlýju í hjarta.
Eygló Einarsdóttir.
Hlýja, húmor, skýr hugsun,
þétt handaband og mikill Íslands-
áhugi eru meðal þeirra atriða sem
einkenndu afa eins og ég þekkti
hann. Það var alltaf stutt í brosið
hans og glettnin ávallt sýnileg í
augunum. Hann virtist alla tíð
hafa einlægan áhuga á viðfangs-
efnum barnabarna sinna og ekki
síður barnabarnabarna. Það var
ekki óalgengt að fá símtöl frá afa
þegar við fjölskyldan vorum á ferð
um landið þar sem hann vildi vita
hvar við vorum að þvælast, hvað
við hefðum séð og auðvitað hvern-
ig veðrið væri. Eftir ferðalög var
síðan alltaf gaman að hitta afa og
segja honum ferðasöguna. Iðu-
lega hafði hann áhugaverða sögu
að segja af sínum ferðum um svip-
aðar slóðir einhverjum árum áður.
Á ferðalögum með afa borgaði sig
að taka vel eftir því hann átti það
til að hlýða manni yfir landafræð-
ina á heimleiðinni. Þá var hægt að
vinna sér inn bílabrjóstsykur ef
frammistaðan var sérlega góð.
Rétt áður en afi lagðist inn á
spítalann hringdi hann óvart í
mig. Ætlaði víst að hringja í Gísla
frænda til að ræða eitthvað há-
leynilegt. Hann gaf sér góðan
tíma til að spjalla við mig og
spyrja um heilsufar og hagi fjöl-
skyldunnar. Þegar ég spurði um
hans líðan sagðist hann vera
ósköp slappur en að hann væri
viss um að sér myndi líða betur á
næsta ári. Nú er komið næsta ár
og ég vona innilega að í þessu hafi
afi haft rétt fyrir sér. Takk fyrir
samfylgdina, elsku afi minn. Hún
var ánægjuleg, fróðleg og gefandi.
Huldu ömmu minni færi ég
hlýtt faðmlag og fallegar hugsan-
ir.
Hafdís Einarsdóttir.
Elsku afi, það er skrýtið að setj-
ast niður og skrifa til þín kveðju-
orð. Þótt innst inni hafi ég vitað að
einn daginn kæmi að því að kveðja
þá var sú staða svo fjarlæg. Þið
amma hafið alltaf verið svo hress
og dugleg og líkt og aldur ykkar
hafi staðið í stað til margra ára.
Minningarnar hrannast upp og
eiga það sameingilegt að vera all-
ar góðar, meira að segja dásam-
legar. Ég eyddi ófáum stundum
hjá ykkur ömmu á mínum yngri
árum þegar við komum í borgar-
ferðir og hvergi var betra að vera
en í Rjúpufellinu í ömmu og afa
faðmi. Þú leyfðir okkur krökkun-
um að vera með í einu og öllu,
hvort sem það var í skúrnum að
dytta að bílnum, klippa runnana
sem alltaf voru óaðfinnanlegir eða
stússast í garðinum á meðan
amma fegraði blómabrekkuna
sína. Þær voru margar ferðirnar
sem við skruppum í tívolí í Hvera-
gerði, þér fannst það nú ekki mik-
ið mál að hrúga barnabörnunum í
bílinn og taka þennan rúnt. Allar
þessar stundir eru dýrmætar
minningar.
Heimsóknum mínum til ykkar
ömmu fjölgaði svo þegar ég flutti
til Reykjavíkur árið 2004 og núna
erum við orðin fjögur sem öllum
þótti alltaf jafn gott að koma til
ykkar, ég, Barði, Bríet Klara og
Albert Gísli.
Sonur okkar Barða var svo
heppinn að koma í heiminn þann
27. desember 2011 á 86 ára afmæl-
isdegi þínum og stolt nefndum við
hann eftir eftir þér, elsku afi. Þú
kallaðir hann aldrei neitt annað en
nafna og það gladdi mig alltaf að
heyra þig kalla hann það. Þann 27.
desember síðastliðinn héldum við
upp á þriggja ára afmælið hans
Alberts Gísla og spurði ég hann
„hver á afmæli í dag?“ og svarið
var: „Albert Gísli og Gísli langafi.“
Við munum um ókomna tíð halda
upp á daginn ykkar nafnanna og
segja krökkunum skemmtisögur
af þér.
Öllum þótti yndislegt að koma
til ykkar ömmu í rjúkandi pönns-
ur og huggulegheit og eftir að við
fluttum aftur norður í fyrra hefur
okkar síðasta stopp í borgarferð-
unum alltaf verið hjá ykkur ömmu
í Berjarimanum áður en haldið er
úr bænum. Í október áttum við
stórfjölskyldan yndislegan dag
saman sem mun lifa í minning-
unni, en aldrei grunaði mig að það
væri okkar lokakveðja.
Ég sakna þín svo sárt, sofðu
rótt, elsku afi.
Hulda.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin - mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur.)
Elsku afi, nú hefur þú kvatt
okkur í síðasta sinn. Upp í huga
minn koma margar ljúfar minn-
ingar frá fyrri tímum. Það var allt-
af jafn gott að koma til ykkar
ömmu í Rjúpufellið og svo síðar í
Berjarimann.
Þú að vinna í garðinum á sól-
ríkum dögum, alltaf kaffibrúnn og
brosandi. Fylgjast með þér bar-
dúsa í bílskúrnum, sunnudagsbílt-
úrarnir í Eden, brjóstsykursmol-
arnir eða opalhnapparnir sem
voru alltaf til í bílnum þínum,
ferðalagið sem við Gísli bróðir fór-
um með ykkur ömmu um Evrópu,
allar gistinæturnar, tjaldútileg-
urnar, slidesmyndasýningarnar í
stofunni, þú að koma heim í há-
degismat í lúr í sófanum og hlusta
á hádegisfréttirnar og það virti
maður alltaf. Allar þessu ljúfu
minningar og margar fleiri ylja
manni nú um hjartarætur.
Þú varst ekki maður margra
orða en alltaf var stutt í brosið og
hláturinn. Það var gott að leita til
þín og alltaf spurðir þú frétta og
fylgdist vel með. Hluti af Reykja-
víkurferðum mínum og síðar fjöl-
skyldu minnar var alltaf að kíkja
við hjá ykkur ömmu, alltaf jafn
dásamlegt að koma til ykkar, svo
vel tekið á móti manni og mikil
hlýja svo ekki sé talað um veiting-
arnar sem amma töfrar fram. Svo
var setið og spjallað um alla heima
og geima. Ég er svo þakklát fyrir
að synir mínir þrír hafi fengið að
kynnast þér og finnst þeim alltaf
jafn gaman að heimsækja ykkur.
Glæsilegri hjón en þú og amma
eru vandfundin, í ykkar tilfelli var
aldur afstæður. Ég er virkilega
stolt og ánægð að hafa fengið þig
sem afa og virkilega þakklát fyrir
öll árin sem við fengum að hafa þig
hjá okkur. Elsku afi, hvíl í friði.
Linda Guðmundsdóttir.
Fallinn er frá Gísli Guðmunds-
son, góður vinur minn til margra
ára. Við kynntumst fyrst í Bíla-
smiðjunni þar sem við lærðum
báðir bílasmíði og urðum fljótt
góðir vinir. Þar störfuðum við
saman í sautján ár, síðar skildi
leiðir en vináttan hélst áfram.
Gísli fór til starfa hjá Vestfjarða-
leið í Stykkishólmi þar sem hann
vann við yfirbyggingu rútubíla.
Þegar hann kom til baka hafði
hann með sér konuefni sitt, Huldu
Ragnarsdóttur, og töldum við fé-
lagarnir að hann hefði því gert
góða ferð í Hólminn.
Nokkru seinna stofnuðum við
Gísli Bílaskálann hf. ásamt fjórum
félögum okkar úr Bílasmiðjunni,
sem þá voru hættir þar og farnir
að vinna sjálfstætt við bílarétting-
ar. Við fengum lóð við Kleppsveg
og reistum þar verkstæðisbragga.
Vorum við þar með verkstæðið í
sjö ár og gekk reksturinn vel.
Seinna fengum við lóð við Suður-
landsbraut 6, þar sem við reistum
okkur framtíðarhúsnæði og rák-
um þar rúmgott réttingaverk-
stæði, ásamt sér málningarverk-
stæði, í um þrjátíu ár. Reksturinn
gekk alla tíð vel og aldrei bara
nokkurn skugga á samstarfið öll
þessi ár. Störfuðum við þarna
saman um átján manns þegar
mest lét. Gísli þótti einstaklega
hæfur og vandvirkur réttinga-
maður og kom það oftast í hans
hlut þegar rétta þurfti toppa á
veltubílum, því það þarf auðvitað
toppmenn til að rétta toppa.
Vinskapur okkar Gísla stóð alla
tíð frá því við kynntumst og allt til
síðasta dags, er vandfundinn betri
og traustari félagi en hann. Eftir
að starfsævinni lauk urðu sam-
verustundir okkar færri en alltaf
hélst samt sem áður góður vin-
skapur okkar á milli. Gísli bauð
mér til að mynda árlega með sér á
hátíðarkvöldverð hjá Lions-
klúbbnum Heklu sem hann var fé-
lagi í og áttum við þar alltaf
ánægjulega kvöldstund í góðum
félagsskap. Síðast vildi þó svo illa
til að ég komst ekki með vegna
veikinda. Í staðinn bauð ég Gísla
til mín í heimsókn stuttu síðar og
áttum við langt og gott spjall þar
sem hann lék á als oddi. Það kom
mér því á óvart að frétta skömmu
seinna af skyndilegum veikindum
hans og síðar andláti. Því er þessi
síðasta samverustund okkar mér
einkar minnisstæð og dýrmæt.
Kveð ég nú góðan vin og félaga.
Við Valgerður, eiginkona mín,
sendum Huldu og afkomendum
þeirra Gísla okkar innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls
hans.
Eysteinn Guðmundsson.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju
vinur minn og Kiwanisfélagi Gísli
Guðmundsson bifreiðasmiður.
Hann nam iðn sína í Bílasmiðjunni
sem var stærsta fyrirtækið í bif-
reiðayfirbyggingum á þeim tíma
og vann þar í mörg ár. Síðar stofn-
aði hann ásamt félögum sínum
Bílaskálann sem stóð við Suður-
landsbraut. Gísli var eftirsóttur
fagmaður og sérlega í verkum
sem kröfðust logsuðutækni.
Ég kynntist Gísla fyrir 65 árum
þegar faðir minn hafði eignast illa
ryðbrunna bifreið og fékk Gísla til
að taka að sér í aukavinnu að lag-
færa hana. Eyddi ég mörgum
stundum í skúrnum hjá Gísla og
dáðist að lagni hans við logsuðuna
þegar hann reisti bílinn úr rúst-
um. Síðan liðu mörg ár þar sem
leiðir okkar lágu ekki saman. En
þar kom í desember árið 1992 að
Gísli gekk til liðs við Kiwanis-
hreyfinguna og varð félagi í
klúbbnum Heklu sem er fyrsti
Kiwanisklúbburinn á Íslandi og
varð 50 ára á sl. ári. Það vildi svo
til að ég var forseti klúbbsins á
þeim tíma sem Gísli varð félagi og
fagnaði ég komu hans og endur-
nýjun kunningsskapar.
Það sannaðist á Gísla að þótt
menn séu komnir á efri ár þegar
þeir hefja störf í félagsskap eins
og Kiwanis þá reynast þeir oft
áhugasamir og virkari en þeir sem
yngri eru. Gísli tók strax þátt í
nefndastörfum og öðrum atburð-
um sem fram fóru í klúbbnum og
var vel studdur af konu sinni,
Huldu. Hann var kjörinn í stjórn
Heklu árið 1995 og sinnti þar
störfum féhirðis og gjaldkera
samfellt í 18 ár fram til ársins
2013. Fóru þessi störf honum vel
úr hendi enda var Gísli sérlega
prúður og háttvís maður í allri
framgöngu. Fundasókn hans var
afar góð allt til hinstu stundar.
Við Heklufélagar þökkum Gísla
Guðmundssyni fyrir góða sam-
veru og viðkynningu og óskum
honum góðrar ferðar á þeirri
braut sem hann hefur nú lagt út á.
Huldu, börnum hans og öðrum
aðstandendum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gísla Guð-
mundssonar.
Ólafur G. Karlsson.
Gísli Guðmundsson
✝ Gunnar EmilSvendsen
fæddist í Örland í
Þrændalögum í
Noregi 11. nóv-
ember 1931. Hann
var í barnaskóla í
Þrándheimi og síð-
an fór hann í versl-
unarskóla þar.
Seinna fór Gunnar
til Danmerkur og
var þar á Vejlef-
jord-lýðháskólanum.
Árið 1963 kvæntist Gunnar
Ollý Stanleysdóttur frá Vest-
mannaeyjum. Þau bjuggu eitt ár
í Reykjavík en fluttu svo til Nor-
egs og bjuggu þar
síðan. Dætur Gunn-
ars og Ollýjar eru
tvær: 1) Linda Sig-
rún og á hún fjögur
börn, Adelen, Mar-
iell, Andreas og
Emilie, og eitt
barnabarn, Mart-
ine. 2) Angelica,
hennar börn eru
Alexander og Ing-
rid, f. 2004.
Útför Gunnars fer fram í dag,
9. janúar, frá Aðventkirkjunni,
Schimersgt. 11 í Þrándheimi, kl.
11. Jarðsett verður í Klæbu-
kirkjugarði.
Mágur minn, Gunnar Emil
Svendsen, er dáinn. Hann var
giftur Ollý Stanleysdóttur syst-
ur. Þau höfðu kynnst í Noregi en
brúðkaupið átti sér stað í
Reykjavík og bjuggu þau þar
meðan Gunnar starfaði eitt ár
við trésmiðjuna Víði. Eftir það
fluttust þau til Noregs en komu
oft í heimsókn til Íslands því
Gunnar var mjög hrifinn af Ís-
landi. Gunnar var góður dreng-
ur, mjög trúaður og vildi öllum
vel. Síðustu árin var Gunnar
heilsulítill og langaði til að sofna
og losna við þjáningar sínar og
vakna svo þegar Jesús kemur að
sækja sitt fólk og vera með þeim
hjá Guði.
Börnin og fjölskyldan voru
alltaf í fyrirrúmi hjá Gunnari.
Aðaláhugamál hans var að
ganga á fjöll. Hann elskaði nátt-
úruna og alla hennar fegurð.
Hann fór í mörg ár og tíndi
multuber, bragðgóð ber sem eru
vinsæl í Noregi.
Það var mikil ánægja að
ferðast með þeim þegar ég heim-
sótti þau og hinar systur mínar í
Noregi. Gunnar var oft í svo
góðu skapi að hann söng fullum
hálsi í bílnum. Hann kunni ein-
hver ósköp af fallegum lögum og
textum. Ég á enn nokkra góða
og fallega texta sem hann gaf
mér fyrir mörgum árum.
Ollý og Gunnar bjuggu fyrst í
Þrándheimi, svo í Molde og Bol-
söja í nokkur ár þar til þau fluttu
aftur til Þrándheims og bjuggu
síðustu árin í Selbu, og nú síðast
á Selbu Sykehjem. Viljum við
senda ykkur öllum, elsku Ollý
mín og dætur, og fjölskyldunni
allri okkar bestu kveðjur. Bless-
uð sé minning Gunnars.
Guðrún Ída Stanleysdóttir.
Gunnar Emil
Svendsen