Húnavaka - 01.05.1965, Síða 27

HÚNAVAKA
25
veðursæld mikil ug brosir bærinn við sól. Beitarhús voru ofan brúna
á Vatnsskarði, er þar oft snjólétt og góðir hagar. Síðustu búskaparár
þeirra þar, lá féð við opið og var húsanna vitjað einu sinni á dag.
Upprekstrarland á CJil á Eyvindarstaðaheiði.
Um það leyti senr þau hjón fluttu í Svartárdalinn færðist gróska
í félagslíf sveitarinnar og áttu þau sinn stóra þátt í því. Stefán var
einn af stofnendum söngfélags, sem var fyrsti vísir að Karlakór
Bólstaðarhlíðarhrepps, er ennþá starfar með mikilli prýði.
Eb'sabet segir þannig frá stofnun kvenfélags í Bólstaðarhlíðar-
’nreppi:
Fyrir orð lrú CJuðríðar Sigurðardóttur, fyrri konu Jónatans bónda
jósafatssonar á Holtastöðum, fór ég á fyrsta sambandsfund norð-
lenzkra kvenna. Ég hafði áður hjálpað henni við ýmislegt varðandi
liennar störf í kvenfélaginu í Langadal, en það var þá eina kven-
félag sýslunnar. Frú Guðríður kostaði alveg þessa ferð mína. Fg
varð mjög hrifin af ýmsu því sem ég kynntist og kom jrað mér að
góðu gagni seinna. Þetta var árið 1926.
Ekki löngu seinna boðaði ég svo til fundar heima hjá mér í því
skyni að ræða um stofnun kvenfélags. Tvær konur mættu svo ekki
voru undirtektirnar líflegar. Ég vildi þó ekki leggja árar í bát og
boðaði annan fund. .4 þeim fundi mættu 10 eða 12 konur og varð
Jrað stofnfundur kvenfélags, sem síðan hefur starfað nokkuð og ver-
ið vel vakandi. Ég hef setið nokkra iandsfundi kvenna og nú síðast
á liðnu vori sambandsfund.
.4 fyrri búskaparárum Jreirra Stefáns og Flísabetar var töluvert
um flakkara, meðal þeirra voru: Guðmundur dúllari, Sölvi Helga-
son, Arni gersemi og Símon Dalaskáld, allt þjóðkunnir landshorna-
menn.
— Hugur manna til þessara flækinga var yfirleitt góður. Þeir voru
fróðir um margt og kunnu frá ýmsu að segja, því þeir fóru víða.
Blöð voru þá ekki algeng á heimilum og bárust því fréttir seint
milli byggða. Þessum mönnum var því ætíð vel tekið. Þeir gátu
jafnvel orðið kærkomin tilbreyting í einmanalegum hversdagsleika
afdalabúanna. í mjög fáum tilfellum voru þeir upp á þrengjandi
eða óþrifalegir, enda þótt þeir væru fremur fátæklega til fara.