Húnavaka - 01.05.1965, Síða 28

26
HÚNAVAKA
Arni gersemi, hann bjó um tíma í Skyttudal, hafði mjög góða
söngrödd og kvað mikið.
Sölvi Helgason vildi láta skoða sig sem mann öðrum meiri. Hann
var mjög þrifinn. falnan bar hann með sér byrði mikla, voru það
teikningar hans og annað dót. Ekki mun hann hafa selt mikið af
þessari vöru sinni, svo líkur eru til að lítið liafi létzt hryggsekkur
lians. Stúlkur voru stundum hálfhræddar við Sölva og mun það
.hafa orsakazt af því að hann var hvatvís og mikill á lolti, Irekar en
hinu, að hann gerði þeim neinar glettur.
Guðmundur dúllari kom oft að Mjóadal og var þar stundum við
heyskap. Hann var ósköp verkasmár maður, en fremur iðinn. Ein-
hverju sinni greiddi Guðmundur bóndi nafna sínum 2 krónur fyr-
ir vinnu. Það þótti „dúllara“ mikið l'é. Þegar vel lá á honum dúll-
aði hann mikið og stakk þá ætíð fingri í annað eyrað og hallaði
lítið eitt undir flatt.
Símon Dalaskáld mun hafa haft einna almennasta hylli þessara
flækinga. Réði þar mestu um hve hagmæltur hann var og óspar á
ljóð sín. Þar sem Símon gisti mátti liver heimilismaður eiga von
á einni eða fleiri vísum frá hans hendi og var því oft glatt á hjalla
þegar hann var á ferð.
Nú eru þessir menn allir úr sögunni. í flakki sínu og auðnuleysi
voru þeir ekki eingöngu þiggjendur. Kynlegir hættir þeirra, þekk-
ing á mönnurn og málefnum, er þeir fluttu með sér milli byggða,
gerði tilveruna olt litauðugri og innihaldsríkari þar sem þeir fóru
um.
Árið 1925, þann 8. febrúar, gerði aftaka norðanveður, sem olli
mannskaða og tjóni bæði á sjó og landi. Þá varð kona úti í Skyttu-
dal og bændur ýmsir í Húnavatnssýslu urðu fyrir fjársköðum.
Stefán á Gili var staddur á fundi út á Æsustöðum, en vinnumaður
hans skyldi gæta fjárins heima. Eftir að hafa vitjað beitarhúsanna
um morguninn kemur hann heim að borða. Þetta var á sunnudegi.
Um það leyti sem hann hyggst leggja af stað til að lileypa út fénu,
segir Elísabet honum að hinkra ögn við og drekka kaffi áður en
hann fari, því þar sem sunnudagur var, hafði hún bakað kaffibrauð,
en þá var ekki venja að bera það fram hvern dag svo sem nú er.
Vinnumaður féllst á þetta, en hafði skamma stund dvalið, þegar