Húnavaka - 01.05.1965, Síða 66

H U N A V A K A
r>4
hvíld og þá notaði fulltrúinn tækifærið til að sýna, að hann fylgd-
ist með.
„Hvað lieitir þetta nýja félagsheimili," spurði hann.
„Ég man það nú ekki vel. En mig minnir að það heiti „Lótus-
blómið“,“ sagði frúin. En hún var ekki viss. Fulltrúanum fannst
það alveg fráleitt, og trúði því ekki, en frúin taldi, að það gæti vel
verið. l>að gæti stafað af erlendum áhrifum, sem streymdu yfir
landið úr öllum áttum. Svo væru allir orðnir hundleiðir á þessum
„verum“. Eulltrúinn hélt því fram, að hér gætti japanskra áhrifa
lítið, og þar með hættu þau að tala um félagsheimilið. En frúin
hafði fleira til þess að prýða staðinn. En hvort menn taka það sem
tromp frúarinnar eður ei, þá gáfu svipbrigði hennar það lyllilega
í skyn.
„Svo getur vel verið að alþingismaðurinn heiðri Húnavökuna
með því að verða viðstaddur," sagði hún.
„Er það ríki bóndinn á Löngumýri?" spurði fulltrúinn, og nú
virtist skrifstofuandleysið víkja fyrir sjálfstæðri hugsun eitt augna-
blik. Frúin tók eftir breytingunni á manni sínum, og varð glöð í
hjarta sínu, því stundum leiddist henni skrifstofustíllinn á honum.
„Honum er margt til lista lagt þeim manni,“ sagði hún. Svo kom
þögn dálitla stund, síðan hóf hún mál sitt á nýjan leik: „Hann flyt-
ur beztu ræðurnar á Alþingi íslendinga, og þar að auki syndir hann
yfir jökulár eins og ekkert væri. Svo þú sérð að Austur-Húnvetning-
ar senda ekkert smámenni ti! höfuðborgarinnar sem fulltrúa sinn.“
Svipbrigði frúarinnar nutu sín vel á meðan hún sagði þetta.
I>au röbbuðu um þetta aftur á bak og áfram, og fulltrúinn smá
breyttist úr skrifstofuhlekk í frjálsa persónu, sem talaði um menn
og málefni en ekki tálnaformúlur eða verzlunarbrellur. Næst þegar
við virðum fyrir okkur fulltrúahjónin, þá eru þau komin á leið
norður í rútunni. F.n frúnni líður ekki sem bezt. Ekki af því, að
lnin sé bílveik, heldur vegna persónu, sem situr aftast í bílnum.
l>ar er sem sagt kominn lögregluþjónninn, sem áður er getið í þess-
ari sögu, og ekki nóg með það, heldur virðist sem svo að hann og
fulltrúinn þekkist. Sér til mikillar skelfingar sér frúin, að maður
hennar stendur upp og sezt hjá lögregluþjóninum, og taka þeir tal
saman. Frúin reynir að hlusta, en henni tekst það ekki.
l>eir heilsast mjög vingjarnlega, og það er sýnilegt, að þeir eru
hinir mestu mátar. Lögregluþjónninn segir honum, að hann sé að