Húnavaka - 01.05.1965, Síða 69

HUNAVAKA
67
liinn með hökutopp og bítilhár. Alveg æpandi misræmi fannst mér,
en ég var ekki spurð um það og þagði en þokaði mér hljóðlega út í
hornið hjá píanóinu.
„Þú ert að verða áttatíu og fimm ára,“ sagði sá með toppinn.
„Hvað getur þú sagt mér á þessum merku tímamótum?" Nú komu
í Ijós tvær skrifblokkir upp úr skjalatöskunum. Hvítar hendur,
með ósnyrtum nöglum, flugu leifturhratt ylir pappírinn.
„Sagt,“ þrumaði afi. „Margt get ég sagt, hefi lifað tímana tvenna
og þrenna, held ég. Verst eru þessi vísindi, sem fara með allt norð-
ur og niður.“
Hendurnar stönzuðu og fjögur augu litu í spurn á afa.
„Já, þessir fyrir sunnan.
Ég svalt þegar ég var ungur. Var magur og kraftalaus. Svo fór
ég að éta ket.“ „Já kjöt,“ leiðrétti sá með skeggið. „Nei, ket, ég sný
ekki til baka með það, spikfeitt ket. Súrt slátur, tólg og mikinn
rjóma í kaffið, þegar ég fór að búa. Ég hámaði í mig púðursykur
með feitum lummum. Brennivínskaffi og sterka vindla í veizlum.
Brennivínsfleyg í vasanum í öllum ferðum. Svo segja þessir bjálfar,
að allt þetta indæli lífsins sé banvænt eitur. Já og blessuð mjólkin,
sem ég drekk í pottatali, hún er eitur. Svei.“
Ég stóð upp. „Afi, þú mátt ekki vera æstur, góði. Mennirnir vilja
heyra um ævi þína, ekki um matinn."
„Snáfaðu burt stelpa.“ Ég læddist í skotið mitt, þetta var von-
laust.
„Hefur þú ekki kynnzt mörgu góðu fólki?“ spurði bítillinn.
„Góðu, og jæja. Meira af rusli og skríl. Húsbændur mínir voru
harðir og nízkir. Sveltu hjúin, höfðu af hinum fátækari, tröðkuðu
á smælingjunum. Þetta er alveg eins núna, bara farið betur með
það.“ „Hvað heldur þú um æskuna í dag?“ Sá með skeggið horfði
áfjáður á afa. „Æskuna, hún er alveg bandvitlaus. Strákar safna
stelpuhári, stelpur láta snoða sig. Ég. heyrði um daginn um nýjan
dans. Það hvað sprella með löppunum upp um allt, með fettum og
brettum. Hafið þið heyrt annað eins piltar?“ Tvímenningarnir voru
samansignir. „Þú giftir þig?“ Þeir spurðu báðir í einu.
„Já, auðvitað,“ „og til fjár,“ sögðu strákarnir. „Hún var stórrík en
ekki beint fríð — ykkur að segja. Þetta gekk allt vel. Við áttum 13
börn. Já hvílíkt, það var nóg að gera á þessum bæ, drengir."
„Lifir konan?“ „Lifir," afi hikaði. „Nei ónei, hún dó. Stelpa