Húnavaka - 01.05.1965, Blaðsíða 72

70
HÚNAVAKA
en snaggaralegur strákur. Mér finnst liann vera alltof lítill að aka
svona stórum bíl. Hann heitir Jón Sigurðsson og er frá Sleitu-
stöðum.
Nú er bezt að segja ykkur örlítið frá farþegunum. Það er eins og
Jieir hafi tekið sér sæti í bílnum eftir mannvirðingum. Fremst hjá
bílstjóranum situr auðvitað fararstjórinn, Kristófer í Köldukinn,
og hans kona. Þetta er virðulegur maður, sem veit hvað honum ber
að gera. Rétt Jiar aftan við situr aldursforseti ferðarinnar, Sigurjón
bóndi á Orrastöðum, hann ferðast ævinlega með ungdómnum í
sveitinni. Litlu aftar í bílnum er nýtrúlofað par, óskaplega ánægt
á svipinn, og svo eru tveir ungir elskendur Jsarna innanborðs. Þau
eru svo ástfangin að maður fellur hreint í stafi. Það virðist ekkert
skyggja á Jiiótt þokan nuggi sér upp við bílrúðurnar, Jiað hlýtur að
vera gaman að vera svona óskaplega ástfangin.
Aðrir farþegar eru unglingar eins og gengur, sem fátt markvert
er um að segja. Bíllinn flýgur áfram. Þegar komið er upp á Vatns-
skarðið er öll þokan farin og sólin skín í heiði. F.kki er Jdví að neita
að allir urðu sólinni fegnir, en þá kom upp annað vandamál. Þessi
ltlessaður bíll mátti heita úr tómu gleri fyrir ofan sæti og birtan
varð alveg gífurleg. Samþykkt var að stoppa í Varmahlíð, því marg-
ir höfðu hug á að fá sér sólgleraugu, flestir höfðu gleymt að taka
]>au með í þokunni um morguninn.
A hæðinni hjá Arnarstapa er stanzað. Bílstjórinn lýsir Skagafirð-
inum, sem nú baðaði sig í fegursta skarti. Öll helztu örnefni kunni
hann að sjálfsögðu utan að og allir fylgdust vel með.
Þegar að Varmahlíð kom var ekki búið að opna „sjoppuna", en
afgreiðslumaðurinn var vakinn — Jrað er að segja „ræstur út“. —
F.g vissi aldrei hvort hann var vakandi eða sofandi. — En því miður
fengust engin sólgleraugu hjá honum, — seldi Jrau síðustu í gær, —
svo allir urðu að vera í birtunni áfram.
Myndasmiðir fararinnar fóru Jaegar að starfa og voru það ungu
elskendurnir, sem Jreir höfðu fyrst og fremst áhuga á, en þau voru
svo innilega feimin við umheiminn að ekki var viðlit að ná af þeim
rnynd, þau hlupu sem fljótast inn í bílinn.
Ekið var nú sem leið liggur um Hólminn, Blönduhlíð og Norð-
urárdal. Fararstjóri og bílstjóri vöktu athygli á helztu merkisstöð-
um og sögðu nöfn á fjöllum. Um Öxnadalsheiðina er lítið að segja,
þar er heldur ósjálegt landslag og lítið sem augað gleður. Var þá