Húnavaka - 01.05.1967, Qupperneq 147

HÚN AVAKA
145
Hún næstum hrökk við, þegar luin heyrði sjálla sig mæla þessi
orð hálf hátt. Aldrei fyrr hafði henni dottið í hug að hiðja um hjálp
frá öðrum heimi. Hún hafði ekki verið alin ujjp í þeim anda og
hafði aldrei luigsað neitt um þá hluti. Henni fannst það einhvern
veginn of fjarlægt og hulið til að liægt væri að vænta nokkurrar
hjálpar úr þeirri átt. Nú kom þetta yfir hana ósjálfrátt, án þess að
gera boð á undan sér, og hún fann að það leið um liana eins og nota-
leg öryggiskennd, svo að hún gat farið að hugsa rólega. Hún mundi
hve þau höfðn verið ung og hamingjusöm, þegar þau giftu sig þá
fannst þeim lífið brosa við þeim bjart og heillandi. S\o fæddist
drengurinn þeirra og hamingja þeirra náði hámarki sínu. Hann
hafði skyndilega veikzt hættulega og það hafði dregið liann til dauða.
Hún var alveg örvilnuð, og það var eins og einhver nagandi sárs-
auki nísti hjarta hennar. Hún fann nú hvað Sveinn hafði verið henni
óendanlega góður þá og hve hann hafði leitazt við að gleðja hana
á allan Iiátt. I stað þess að þessi sameiginlegi missir þeirra færði þau
nær hvort öðrtt, hafði hún hrundið honum frá sér með kulda, þeg-
ar hann leitaðist við að httgga hana. Nú voru liðin tvö ár, síðan
drengurinn þeirra dó og sambúðin hafði ekki batnað. Sveinn hafði
að vísu alltaf verið henni góður og eftirlátur, en hvernig hafði luin
launað honum það. Hafði hún ekki oft verið blátt áfram vond við
ELÍSABET ÁRNADÓTTIR.
1925. Hún er dóttir Árna Guð
sonar og Vilborgar Guðmunds
konu lians, sem lengi bjuggu
gili í Langadal. — Býr í Höfð
stað. Hún er gift Má Sveinssyni,
manni.