Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2010, Page 32

Sophia Hansen var dæmd í Hæstarétti til að greiða Sigurði Pétri Harðarsyni 42 milljónir króna ásamt því sem hún fékk sex mánaða skilorðsbundinn fangels-
isdóm fyrir rangar sakargiftir. Hún vill segja frá
sinni hlið á málinu og segist ekkert hafa að fela.
„Sigurður höfðaði mál í héraðsdómi til þess
að fá skuldabréf sem hann segir mig hafi skrifað
undir borguð. Á þessum skuldabréfum er Rúna
yngri dóttir mín vottur, en enginn hefur hitt dæt-
ur mínar í tuttugu ár nema ég og yngsta systir
mín. Þær tala hvorki né skilja íslensku og ég veit
ekki hvernig Sigurður Pétur hefur átt að komast í
samband við þær.“
Sophia kærði málið til lögreglu á þeim for-
sendum að undirskrift hennar og Rúnu væru
falsaðar, en ásamt þeirra undirskriftum var vin-
ur Sigurðar Péturs, fyrrverandi rannsóknarlög-
reglumaður einnig skrifaður sem vottur. „Ég
kærði til rannsóknarlögreglunnar og sagði þess-
ar undirskriftir falsaðar en ég bendi ekki á einn
eða neinn. Ég var kölluð hvað eftir annað í yfir-
heyrslur og við síðustu yfirheyrslu var ég enda-
laust spurð hvort ég hefði einhvern grunaðan. Ég
svaraði að mann hlyti auðvitað að gruna þann
sem væri að höfða mál gegn manni og er með
þessa pappíra. Þeir spyrja hvort að ég meini Sig-
urð Pétur og ég jánka því. Nafnið kom upp og
það er greinilega nóg til þess að hann geti farið
með málið til saksóknara og ég er síðan dæmd á
þeim forsendum að ég hafi flekkað nafn hans og
borið á hann rangar sakir.“
RÚNA ÓMARKTÆKT VITNI
Sophia er mjög ósátt við dómsmeðferðina og
segir að henni hafi aldrei dottið í hug að svona
lagað gæti gerst fyrir íslenskum dómstólum.
„Sigurður Pétur hefur aldrei þurft að sýna fram
á eitt eða neitt, hvorki í héraðsdómi eða Hæsta-
rétti. Hvar á hann að hafa fengið þennan pen-
ing sem hann heldur fram að ég hafi hirt úr vös-
um hans og hans fjölskyldu? Í öll þessi tuttugu
ár sem að hann var með mér í baráttunni fyr-
ir stelpunum var hann aldrei að vinna, eða að
minnsta kosti mjög lítið.
Síðan er farið fram á að Rúna dóttir mín komi
hingað sem vitni og hún var tilbúin til þess ef
hún fengi greitt flug og uppihald en það var ekki
mögulegt og ekki hafði ég efni á að borga fyr-
ir hana. Hún bar því vitni í gegnum síma með
aðstoð túlks. Hún neitaði því fyrir rétti að hafa
skrifað undir þessi skjöl en síðan er tekið fram
í niðurstöðu dómsins að ekki væri tekið mark á
hennar vitnisburði vegna skyldleika. Mér finnst
mjög undarlegt að leggja þetta á hana. Að hún
þurfi að standa í þessu öllu en svo er ekki tek-
ið mark á henni sem vitni. Hvað með hitt vitn-
ið sem er rannsóknarlögreglumaður? Mér finnst
þetta einkennilegt.“
RÉTTARKERFIÐ EKKI BETRA Á ÍSLANDI
Sophia ber íslenska réttarkerfinu ekki vel sög-
una. „Mér fannst dómsmeðferðin í Tyrklandi
vera fyrir neðan allar hellur þegar ég var þar að
berjast fyrir dætrum mínum. Þá fannst mér rétt-
arkerfið þar vera svívirða og var alltaf að dásama
hvernig allt væri á Íslandi. Svo þegar ég lendi í
því að þurfa að reyna á réttarkerfið hér, þá fæ ég
síst betri meðferð heldur en úti. Þegar var búið
að dæma þetta í héraðsdómi þá hefði mér aldrei
dottið í hug annað en að Hæstiréttur myndi átta
sig á hvað væri í gangi. Svo þegar sakadómur
dæmir mig líka þá hætti ég að skilja réttarkerfið
á Íslandi.“
SIGURÐUR LÉT EINS OG HALIM AL
Sophia segist ekkert hafa talað við Sigurð Pét-
ur síðan málið fór fyrir dóm. En fram að því hafi
hann verið hennar stoð og stytta og helsti tals-
maður út á við. „Hann hringir í mig og ég spyr
hvað hann meini með þessu öllu sem hann er
að gera. Hann verður brjálaður í símann, sví-
virðir mig og segir að hann skuli sjá til þess að
ég rotni í fangelsi. Aðferðirnar voru bara alveg
eins og hjá Halim Al forðum daga. Hann var
bara alveg vitstola í símanum og það kom mér
alveg í opna skjöldu. Hann sleit sjálfur símtal-
inu en hringir síðan stanslaust næstu þrjá daga,
en ég treysti mér þá ekki til að taka símann. Mér
fannst ég vera að ganga í gegnum sama dæmið
og ég hafði verið að berjast við í rúm tuttugu ár.
Ég get ekki lýst því hversu erfitt það var að upp-
lifa manninn svona. Hann var besti vinur minn,
maður sem var búinn að vera inni í einu og öllu
og sem ég treysti að öllu leyti. Hann var auðvit-
að minn talsmaður út á við og hann hafði mitt
leyfi til þess að taka út peninga af bankareikn-
ingum og borga inn á lán af húsinu mínu. Hann
var prókúruhafi að öllu. Þetta var mikið áfall fyr-
ir mig. Þegar ég kem heim frá Tyrklandi þá verð
ég vör við að bókhaldið mitt, öll gögn um söfn-
unina Börnin heim, öll dómskjölin frá Strass-
burg, bara allt í sambandi við mín mál, er horf-
ið. Þetta var allt geymt á sama stað í merktum
kössum heima hjá mér á Túngötu. Í símtalinu
ber ég það á Sigurð. Hann verður mjög æstur og
hann neitar í fyrstu að hafa tekið þau. Síðan við-
urkennir hann að hann hafi tekið öll þessi gögn
og flutt þau í geymslu í Hafnarfirði og sagði að
hann hafi verið hræddur um að þeim yrði stolið.
Síðan neitar hann aftur að hafa tekið þau. Hann
hefur greinilega leikið tveimur skjöldum í langan
tíma án þess að ég gerði mér grein fyrir því. Það
var nóg fyrir mig að reyna að standa upprétt og
fara í gegnum allt sem á undan hefur gengið. Ég
var ekkert að velta þessu fyrir mér á sínum tíma
því ég treysti honum. Ég þekkti ekki þessa hlið á
honum. Ég hef ekki beðið hann um þessi gögn
eftir þetta símtal, það er ekki hægt að ræða við
mann sem er vitstola af bræði. Ég hef ekki geð í
mér til að standa í svoleiðis.“
PENINGAR HURFU
„Sigurður var heima þegar ég var úti í Tyrklandi.
Hann hringdi í mig daglega og var inni í öllum
mínum málum. Þegar ég vann málið í Haag voru
mér dæmdar bætur upp á 75.000 evrur. Þessi
peningur átti að fara upp í skuldir á húsnæðis-
láninu mínu. Það er gríðarlega dýrt að reka mál
á erlendri grundu fyrir dómstólum og þrátt fyrir
söfnun þá dugði sá peningur ekki til. Ég vildi ekki
missa heimilið mitt og þessi peningur átti að fara
strax til Íbúðalánasjóðs. Sigurður Pétur vissi allt
um það, enda hafði hann oft hringt í mig út til
að segja mér að núna þyrfti að borga inn á lánin.
Um leið og ég fékk peninginn millifærði ég hann
með hraði á bankareikninginn minn á Íslandi.
Þessi peningur hvarf.“
Þetta varð til þess að Sophia þurfti að selja
heimili sitt á Túngötu en þar hafði hún búið yfir
þrjátíu ár og segir hún það hafa verið mjög erfitt.
„Afi minn átti húsið á Túngötu. Móðir mín
flutti inn í húsið eftir fráfall hans, en ég hafði
leigt risið af afa áður en hann dó. Það allra erf-
iðasta við að þurfa selja húsið var að ég var búin
að halda herbergi stelpnanna eins og þær skildu
við það í öll þessi ár. Allt var á sínum stað. Jóla-
pakkar, afmælisgjafir og allt það sem hafði borist
til þeirra í gegnum árin. Þegar ég átti að ganga
frá herberginu þeirra gat ég það ekki. Ég gerði
nokkrar tilraunir til þess en það það kom síðan í
hlut systursonar míns. Það var mér bara of erfitt.“
ÍKVEIKJA HJÁ SOPHIU
Eftir að hún seldi húsið tók við erfiður tími því
enginn vildi leigja henni húsnæði eftir alla fjöl-
miðlaumfjöllunina um fjármál Sophiu. „Það
vildi enginn leigja mér út af því að Sigurður
var búinn að vera með þetta í fjölmiðlum. Fólk
vildi ekki blanda sínum fjármálum við mín fjár-
mál. Loksins fékk ég þó inni á Klapparstíg. Ég
leigði 40 fermetra hálfniðurgrafna kjallaraíbúð
í þriggja hæða timburhúsi og rétt áður en dóm-
ur fellur var ég var næstum brennd inni. Það
var kveikt í húsinu. Allavega segir rannsóknar-
lögreglumaður, sem rannsakaði þennan bruna,
mér að þeir hafi fundið leifar af vökva við svefn-
herbergisgluggann minn og þar byrjaði brun-
inn. Hann sagði að ég þyrfti að vara mig því þetta
hefði greinilega verið ætlað mér. Lögreglan hélt
því fram að það hefði munað þrjátíu sekúndum
að ég hefði brunnið inni í húsinu því þetta ger-
iðst klukkan þrjú að nóttu og ég vaknaði við hit-
ann frá eldinum. Það er einhver sem vill mér illt,
en hvort það er í sambandi við fyrrverandi eig-
inmann minn, eða eitthvað annað veit ég ekki.“
32 VIÐTAL 29. október 2010 FÖSTUDAGUR
Þetta gerðist klukkan þrjú að nóttu og ég
vaknaði við hitann frá eldinum.
Hann var besti vinur minn.
Halim Al og dæturnar Sumarið 1991 fór Halim Al með dæturnar Dagbjörtu og Rúnu í heimsókn til Tyrklands.
Þegar leið að hausti tilkynnti hann Sophiu að þær kæmu ekki til baka.
Ósátt „Þegar sakadómur dæmir mig líka
þá hætti ég að skilja réttarkerfið á Íslandi.“
MYND SIGTRYGGUR ARI