Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2010, Qupperneq 33

LÖMUÐ OG MISSTI MÁLIÐ
Eftir áfallið vegna brunans hefur Sophia þurft að
kljást við veikindi sem há henni enn í dag.
„Mér líður auðvitað hræðilega, þó ég reyni að
láta fólk ekki sjá það út á við. En þegar ég er með
sjálfri mér líður mér ekki vel. Ég er reið, þó ég sé
ekki að velta mér upp úr þessu allan sólarhring-
inn. Ég reyni helst ekki að hugsa um þetta en það
koma stundir þegar þetta sækir ofsalega að mér.
Eftir brunann er ég líka búin að stríða við mik-
il líkamleg veikindi. Ég vaknaði upp um tveim-
ur sólahringum eftir, því sem næst lömuð. Ég fór
upp á bráðamóttöku og þar var ég lögð strax inn
á heila- og taugadeildina. Ég var þar í 12 daga. Ég
fékk heiftarleg krampaköst og eftir krampaköst-
in var ég með spastískar hreyfingar. Ég varð líka
fyrir miklu málstoli og gat ekki talað í þrjá sóla-
hringa. Enn í dag finn ég fyrir þessu þegar mér
er mikið niðri fyrir. Það voru gerðar miklar rann-
sóknir á mér og læknarnir sögðu að þetta væri
tengt áfallinu og ég myndi ná mér á næstu vik-
um og mánuðum. Bruninn var á síðasta ári og
ég finn ennþá fyrir þessu í dag, það kemur yfir
mig máttleysi og ég missi tilfinninguna í hönd-
unum. Ég fæ ennþá krampaköst þó þau séu ekki
eins mikil og áður. Svo það má segja að mér líði
mjög illa og þetta heilsuleysi gerir mig stundum
mjög dapra. Ég átti líka mjög erfitt með svefn eft-
ir brunann því um leið og ég lokaði augunum
fannst mér ég vera komin í aðstæðurnar.“
NEIKVÆTT ALMENNINGSÁLIT
„Mér finnst nauðsynlegt að þjóðin fái að vita
mína hlið á þessu máli því eftir þennan dóm,
upplifi ég mikla neikvæðni gagnvart mér í þjóð-
félaginu. Þetta er ofboðslega erfitt og mjög þung-
ur steinn á hjarta mínu, þess vegna er ég tilbúin
núna að koma fram í fjölmiðlum, ég hef ekkert
að fela. Ég var alin þannig upp að sýna aldrei
óheiðarleika á nokkurn hátt. Ég hef ekki kom-
ið fram í fjölmiðlum vegna þess að ég hef viljað
vernda dætur mínar. Það var að þeirra beiðni.
Eiginmenn þeirra vita ekki um tímann sem þær
áttu hjá föður sínum. Hvaða áhrif hann hafði
á þær, þeim finnst það of niðurlægjandi. Mér
hefur aldrei verið vel við að tjá mig í fjölmiðl-
um. Mér finnst hræðilegt að standa svona nak-
in frammi fyrir öllum og helst vildi ég að enginn
þekkti mig.“
Sophia er þó þekkt bæði hér heima og í Tyrk-
landi. Fólk stöðvar hana á götum úti og hún segir
flesta vera jákvæða í sinn garð en athyglin finnst
henni óþægileg. „Stundum finnst mér erfitt að
þurfa að segja nafnið mitt á opinberum stöðum
því þá lítur fólk í áttina til mín. Mér finnst það
sérstaklega erfitt eftir hæstaréttardóminn því
fólk lítur á mig öðrum augum. Þegar maður hef-
ur fengið fangelsisdóm er auðvelt að trúa því að
fólk sé að horfa á mig því það sé eitthvað neikvætt
sem fylgi mér. En svo er líka fólk sem heilsar mér
og vill tala við mig sem hefur ekki breytt sínum
skoðunum á mér. Það sem mér finnst erfitt og
það sem fólk vill oft misskilja í sambandi við mig
er þegar ég hitti fólk, til dæmis bara í verslunum,
og það fer að spyrja mig út í samband mitt við
stelpurnar. Allir aðrir í búðinni fara að fylgjast
með og mér finnst ég ekki geta tjáð mig um þessa
hluti þarna á staðnum. Þetta er svo löng saga að
það er ekki hægt að segja hana í örfáum orðum.
Þegar ég hef bent fólki á það að ég geti ekki tjáð
mig um þetta þá hafa flestir sýnt því skilning aðr-
ir hafa tekið því mjög illa og finnst ég hrokafull
eða merkileg með mig. En ég er mjög þakklát
þeim sem hugsa hlýlega til mín, biðja fyrir mér
og annað. Ég er óendanlega þakklát fyrir það.“
SÁRAST AÐ MISSA ÆRUNA
Sakamálið sem var höfðað á hendur Sophiu
fyrir ærumeiðingar og hún dæmd til sex mán-
aða skilorðsbundinnar fangavistar verður tekið
fyrir á þriðjudag í Hæstarétti og aðspurð hvort
hún kviði niðurstöðunni svarar hún því ját-
andi: „Það er þessi fangelsisdómur sem þeir
gætu létt, gætu staðfest eða þyngt. Mér finnst
þetta alveg hræðilegt. Maður reynir auðvitað
innst inni að trúa því að þeir geri rétt og hreinsi
mig af þessu en eftir allt sem á undan er gengið
þá er ég ekki bjartsýn, ég þori ekki að gera mér
neinar vonir. En eins og ég hef rætt við Kristján
Stefánsson, lögmanninn minn, þá ætla ég ef að
Hæstiréttur staðfestir dóminn eða þyngir hann
að áfrýja honum til Mannréttindadómstóls-
ins. Ég get ekki lifað með svona og vera dæmd
þannig að aleiga mín og allt sé tekið af mér á
fölskum forsendum. Mér finnst ég vera svo
hlekkjuð í aðstæðum mínum. Ég verð auðvitað
fegin þegar þessum pakka lýkur. En ég þori ekki
að vera voða glöð og gera mér einhverjar vonir.
Ég reyni að ýta þessu frá mér eins og ég get til
að lifa daginn af. Ég reyni af öllum kröftum að
láta þetta ekki stjórna mínu lífi algjörlega eða
hugsunum. Ég er fimmtíu og eins árs gömul og
búin að missa allt, innbúið mitt fór í brunanum
og ég sé ekki fram á það að ég geti náð mér upp
fjárhagslega á nokkurn hátt. En að missa æruna
er það allra sárasta.“
FÖSTUDAGUR 29. október 2010 VIÐTAL 33
En ég er mjög þakklát þeim sem hugsa
hlýlega til mín.
Halim Al og dæturnar Sumarið 1991 fór Halim Al með dæturnar Dagbjörtu og Rúnu í heimsókn til Tyrklands.
Þegar leið að hausti tilkynnti hann Sophiu að þær kæmu ekki til baka.
Dæturnar Dagbjört og Rúna Dagbjört fæddist árið 1981 og er því 29 ára gömul í dag. Rúna er ári yngri. Árið
2003 gekk hún í hjónaband og ári síðar fæddi hún frumburð sinn.