Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.2011, Page 37

Viðtal | 37Helgarblað 27.–29. maí 2011
Einu sinni kom vinur hans í heimsókn
með konu sinni og mætti honum úti á
túni þar sem hann var að slá. Vinur-
inn spurði Ólaf fregna af bróður hans
og hann sagði að bróðir sinn hefði far-
ið til Bandaríkjanna og þar sem hann
hefði verið hinn mesti framkvæmda-
maður hefði hann eflaust farið í stríð
og verið drepinn.“ Vilhjálmur hlær
enn og segir að konan hafi verið dauð-
skelkuð þegar Ólafur talaði svona með
beran ljáinn í hendinni.
Óaði við þeim framliðnu
Einn morguninn kom Ólafur svo fram
í kaffi og spurði hvaða umgangur hefði
verið í húsinu, hann hefði séð mikið af
fólki sem var að búa sig til brottfarar.
„Mamma hélt að það væri óráð á hon-
um en svo virtist ekki vera. En eftir
þetta hrakaði honum og eftir hálfan
mánuð var hann dáinn.“
Eins og fram hefur komið hefur
Vilhjálmur sjálfur vott af skyggnigáfu.
„Það er nú þekkt að blindir menn
halda skyggnigáfunni.
Um tíma bjuggu tveir kvenmenn
hér hjá mér en þeir fóru þegar ég fór
að hugsa betur til þeirra. Ég fékk nefni-
lega víruspest og var að heiman í fjóra
mánuði. Þegar ég kom aftur óaði mig
við því að fara að búa aftur með fram-
liðnu fólki en svo andaði svo góðu á
móti mér þegar ég kom aftur að ég bar
hlýrri hug til þeirra. Og þá fóru þær.“
„Ert þú huldukona?“
En þetta var ekki í fyrsta sinn sem
hann var sóttur heim af framliðnum
konum. Einu sinni kannaðist hann
við konu, hana Ragnhildi móðursyst-
ur vinkonu sinnar. „Þær voru nauða-
líkar og ég þekkti sögu Ragnhildar
þannig að ég vissi vel hver hún var.
Hún hafði lent í miklum erfiðleikum.
Hún varð ólétt eftir mann sem var trú-
lofaður annarri. Hún eignaðist dreng
en dó frá honum þegar hann var sjö
ára gamall.“
Ragnhildur settist að á Hnausum
um tíma og það með leyfi Vilhjálms.
„Ég fór að ganga í svefni eftir slys. Þá
var ég stundum í öðrum heimi. Einu
sinni fór ég fram á klósettið og kíkti
inn í eldhús þar sem hún sat með
dreng sem virtist vera sjö ára gamall.
Ég spurði hana hvort hún væri huldu-
kona en hún sagðist vera framliðin.
Þú mátt alveg vera hér, sagði ég þá.
Svo man ég ekki meir fyrr en ég vakna
upp um morguninn.“
Eftir þetta sá hann hana tvisvar. Í
annað skiptið settist hún á móti hon-
um þar sem hann sat við eldhúsborð-
ið. „Ég hef víst deplað augunum því
hún hvarf um leið. Ég er líka trúað-
ur þótt ég sé hjátrúarfullur og spurði
guð: „Almáttugur drottinn minn,
er hún ekki búin að vera hér nógu
lengi?“ Ég fékk svar því eftir það var
hún farin.“
Hefur aldrei átt konu
Eitt sinn bauðst Jón Ársæll til að út-
vega honum konu á staðinn en Vil-
hjálmi fannst ekki taka því úr þessu.
Hann er einyrki, hefur aldrei átt
konu, á engin börn og saknar þess
ekkert. „Oft hef ég verið spurður af
hverju. Þá hef ég svarað því til að ég
hafi sennilega verið frekar lauslátur,“
segir hann og skellir upp úr. „Ég vildi
ekki tapa frelsinu. Þær geta nú verið
fjandi ráðríkar þessar kvensur,“ segir
hann og hlær dillandi hlátri. „En ég
hef ekkert séð eftir því. Ég hef verið
ástfanginn en það hefur aldrei varað
nógu lengi. Ég veit ekki hvernig það
er með þessa hamingju. Hún er óút-
reiknanleg. En ég hef átt mjög góða
daga. Ég trúi því líka að það komi líf
eftir dauðann. Og hver veit hvað ger-
ist þá?“
Þær voru nú svolítið skotnar í
honum á sínum tíma og skvísurnar
tala enn um það hvað hann er ung-
legur. „Ég hef oft fengið að heyra
það,“ segir hann og brosir blítt. „Þær
sögðu það nú stelpurnar á Vífils-
stöðum að ég passaði ekki við tím-
ann.“ Hann hlær dátt. „Heilsufarið
fer eftir því hvað þú borðar og hvern-
ig þú hugsar. Og ég er sennilega frek-
ar jákvæður,“ segir hann og býður
blaðamanni upp á sprite og kon-
fekt. Könnurnar standa úti í glugga
þar sem askan hefur komist inn þrátt
fyrir heimalagað hveitikítti sem Vil-
hjálmur reyndi að þétta gluggana
með í gosinu, svo það er best að skola
vel af þeim.
Hér gerir hann allt sjálfur, gerir
við það sem bilar og heldur húsinu
við auk þess sem hann sér um torf-
bæina, gamla fjósið, skálann og stof-
una, sem hann gerði upp með hjálp
Húsafriðunarsjóðs. Á fjósloftinu
standa gömlu rúmin enn, líka rúmið
hans Ólafs.
Á æskuheimilinu hefur Vilhjálm-
ur aldrei verið einmana. „En einu
sinni lá illa á mér og þá sá ég móður
mína þar sem hún var vön að sitja við
eldhúsborðið. Svo var hún allt í einu
horfin.“
Fékk köku frá öðrum heimi
Núna eru engir framliðnir á Hnaus-
um lengur. „Ég umgengst aðeins
huldufólk,“ segir Vilhjálmur. Hann
bendir út um gluggann í átt að veiði-
húsum sem hann gaf land undir. Tal-
ið er að huldufólk sé á landinu og Vil-
hjálmur samdi um að það yrði ekki
hreyft við því svæði. Og síðan hef-
ur huldufólkið passað upp á hann.
„Ég umgengst aðeins huldufólk. Það
virðist vera eins og við, þótt hingað
inn hafi ekki komið nema ungt fólk,
stelpa og tveir strákar. Hún er aðeins
eldri en þeir og ræður förinni. Ef ein-
hver hefði sagt mér það sem ég hef
reynt hefði ég talið hann vitlausan,“
segir hann og horfir beint í augun
á blaðamanni þótt hann sjái hann
ekki. „Þetta er bara staðreynd,“ ítrek-
ar hann og segir frá sinni reynslu:
„Þorvaldur Friðriksson og Frið-
rik Þór voru væntanlegir út af gömlu
rústunum. Ég fór að sofa en daginn
eftir stóð stór hringlaga kaka á borð-
inu. Hún var strikamerkt og virtist
komin úr stórmarkaði. Um kvöldið
tók ég kökuna og setti hana í neðstu
skúffuna á kæliskápnum. Síðan læsti
ég útidyrahurðinni með tvílæstum
lás. Nema hvað, um morguninn var
kakan horfin. Hafi ég ímyndað mér
að einhver hefði komið með kökuna
og skilið hana eftir á borðinu án þess
að ég yrði þess var var auðséð að svo
var ekki þarna um morguninn þegar
hún var horfin og bærinn læstur.“
Stríðni huldufólksins
Svipað atvik átti sér stað þegar hann
fékk heimsókn frá Þórði í Skóg-
um. „Þá rak ég allt í einu höndina í
kleinupoka sem átti ekki að vera til.
Ég vissi að hann væri ekki fenginn
með venjulegum hætti en þorði ekk-
ert að segja, bauð Þórði bara upp á
kleinur og sagði honum seinna að
hann hefði borðað frá huldufólki,“
segir Vilhjálmur og hlær glettið. Það
er púki í honum. Eins og huldu-
fólkinu. Stundum snýr það skónum
hans við þegar hann er að bauka í
fjósinu eða vekur hann með hljóð-
færaleik.
„Mér hefur aldrei þótt óþægi-
legt að verða þess var að það séu til
fleiri tilverustig. En ég var myrkfæl-
inn þegar ég var yngri og það þótti
skömm að því. Ég var draughrædd-
ur, var verr við þá en huldufólkið. Þá
hefði ég þolað það illa að verða var
við framliðna. Ég losnaði ekki við
myrkfælnina fyrr en ég var orðinn
tvítugur og sá ekki framliðna fyrr en
um þrítugt. Núna þykir mér bara gott
að finna að það sé fylgst með mér.“
„Ég umgengst aðeins huldufólk“„Ég vildi ekki tapa
frelsinu. Þær geta
nú verið fjandi ráðríkar
þessar kvensur.
Hnausar í Meðallandi Vilhjálmur býr enn á æskuheimilinu eftir 88 ár. Þarna voru strönd skipa stór þáttur í tilverunni, strandmenn gistu reglulega á bænum auk þess sem flest húsgögnin eru fengin úr strandi.
M
y
n
d
ir
r
Ó
b
Er
t
r
Ey
n
iS
S
o
n