Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.2011, Side 25

fólks og ég sá okkur alveg þar. Þá sá
ég hvað var að gerast. Reynslusögur
geta hjálpað öðrum. Ekkert sem ég
sagði var tekið til greina. Ég gat ekki
rökrætt við hann því hann kúgaði
mig alltaf til þess að ná sínu fram. Og
ég sem hélt að þetta væri bara rugl í
hausnum á mér.“
Fór ólöglega úr landi
Síðan eignaðist hún Sóleyju. Þá
áttaði hún sig á því að hún vildi
ekki vera þann-
ig mamma fyrir
hana. Þau hættu
saman og í eitt ár
skiptust þau á að
hafa Sóley, viku og
viku í senn. „Það
var samt erfitt því
okkar samskipti
voru erfið. Hann
réð öllu því ég
þorði ekki í hann.
Svo sagði ég
honum að ég ætl-
aði heim um jólin en hann sagði að
ég færi ekkert nema ég skrifaði undir
einhver skjöl áður. Ella myndi hann
setja Sóleyju í farbann. Ég var ekki
komin þangað og fannst hann reyna
að ráða yfir mér og taka ákvarðanir
fyrir mig sem ég var ekki tilbúin til
að taka. Mér fannst ég vera komin út
í horn og ætti ekki leið út. Ég treysti
honum ekki. Þannig að ég fór til lög-
manns en á þessum tíma var ég svo
rosalega brothætt að ég gat þetta ekki
og fór ólöglega með hana heim til Ís-
lands.“
Vera ætlaði sér þó aldrei að stinga
af. „Ég ætlaði mér aldrei að úti-
loka hann. Ég vildi bara sýna hon-
um hversu alvarlegt þetta væri. Ég
var bara að kalla á hjálp og biðja
hann um að hlusta á mig. Samskipti
okkar voru svo erfið. En í staðinn fyr-
ir að tóna sig niður varð hann árásar-
gjarnari og þótt ég væri lengst í burtu
varð ég enn hræddari. Mér fannst ég
ekki geta treyst á mig og treysti ekki á
neinn annan heldur. Ef ég hefði ekki
verið í óttanum hefðum við kannski
náð saman. Þess í stað fengum við
lögmenn til liðs við okkur og þeir
voru ekki í því að slökkva elda.“
Vissi ekki af málaferlum
Í kjölfarið upphófust vandræðin.
Barnsfaðir hennar kom af stað mála-
ferlum og Vera segir að það hafi ver-
ið með ólögmætum hætti. „Hann
sagðist ekki vita hvar ég væri. Síðan
lét hann senda upplýsingar til mín
um málaferlin á vinnustaðinn sinn
þannig að ég vissi ekkert af því að
þetta væri að gerast og mætti ekki
fyrir dóm. Fyrst ég var ekki á staðn-
um var honum gefið forræðið. En
það komst ekki upp fyrr en seinna.
Ég fór í mál hér heima upp á það
að þurfa ekki að fara út með Sóleyju
og vann það. Ég þurfti ekki að fara
aftur út með hana og mér var ráðlagt
að gera það ekki. En af því að ég vildi
ekkert stríð,“ segir hún einlæg, „þá
gerði ég það samt. Hún átti afmæli
og ég vildi leyfa
henni að vera með
pabba sínum.
Mamma var því
mótfallin,“ segir
hún og andvarpar.
Þá var annað mál
farið af stað þarna
úti og þau áttu öll
að mæta í sálfræðimat.
Samningurinn var sá að Vera
myndi svo sækja hana á leiðinni út á
flugvöll og fara með hana aftur heim
til Íslands. „Kvöldið áður en við átt-
um að fara hringdi ég í hann og þá
svaraði hann ekki. Ég var ekkert að
stressa mig á því en mamma hafði
miklar áhyggjur. Ég trúði því ekki að
eitthvað væri að.“
Missti öll tengsl við sjálfa sig
Svo kom í ljós að hann hafði stungið
af með Sóleyju. „Hann var bara far-
inn og ég vissi ekkert hvar hann var.
Ég fór því heim án hennar og fékk
hana ekki aftur fyrr en forræðismál-
inu lauk úti hátt í ári síðar. Upp frá
því upphófst mitt mesta rugl, sem
var kannski eitthvað sem ég þurfti að
ganga í gegnum til að geta unnið úr
þessu. Ég var alveg týnd og missti öll
tengsl við sjálfa mig.
Ég vissi samt að hann vildi gera
sitt besta til þess að vera góður
pabbi og hann hafði sýnt það. En
hann hafði líka gefið pelabarni kaffi,
og hann hafði skilið hana eina eft-
ir heima á meðan hann fór út í búð
þegar hún var ungbarn. Við erum að
tala um svona hluti en maður verður
líka að taka þá alvarlega.“
Þegar dómsúrskurðurinn lá fyrir
var Vera heima hjá sér. Vinur henn-
ar var hjá henni. „Ég var að bíða eft-
ir þessu samtali, svaraði og fór niður.
Þegar ég fékk fréttirnar gaf ég mér
andartak þar sem
ég trylltist inni í
mér en harkaði
svo af mér, slökkti
á tilfinningunum
og fór upp til að
segja vini mínum
að ég hefði tapað
málinu, köld eins
og járnfrú.“
Lokaði á allt og
alla
Hún hafði ekki
mikið að gefa. „Ég var rosalega lokuð
þegar ég kom hingað af því að ég var
hrædd við alla. Sérstaklega karla. Ég
átti mjög erfitt með að treysta. Fyrir
vikið reyndu fáir að kynnast mér og
ég hélt lengi að fólk fílaði mig ekki.
Þar til ég fattaði að ég hélt öllum frá
mér.
Þetta hafði áhrif á svo margt. Til
dæmis kynlífið. Mjög lengi var ég
ekki með manni. Þegar ég ákvað
að vinna með það rakst ég ítrekað á
veggi sem ég þurfti að brjóta niður.
En það var mikið kikk sem fólst í því
og ég leysti mikla orku úr læðingi.
Þetta er allt orka.
Oft talar fólk um það sem frjáls-
lyndi að sofa hjá báðum kynjum og
stunda hópkynlíf. Ég er ósammála
því. Frjálslyndi felst í því að geta gef-
ið þig alla í kynlífið, þekkja þig og
sleppa tökunum. Bera traust til þín
og félagans. Þetta snýst um það að
vera frjáls, gefa alla þína orku í þetta
svo þú finnir fyrir því í hverri taug.
Komast í aðra vídd.
En á þessum tíma var ég að hitta
mann sem vissi ekkert hver ég var.
Mín leið til að lifa af og forða mér frá
svartnættinu var að loka á allt og alla.
Lengi hélt ég að þessi kuldi beindist
líka að Sóleyju og íhugaði það vand-
lega hvort það væri eitthvað að mér
því ég grét ekki og var ekki með ríf-
andi söknuð alla daga. Ég gat haldið
áfram að lifa.“ Veru vöknar um augun
en ýtir því frá sér, þurrkar sér í framan
og brosir móðurlega. „Það er ótrúlegt
hvað ég get ýtt öllu frá mér. Ég er svo
mikill strútur og sting höfðinu alltaf í
sandinn þegar þetta verður of erfitt.“
„Ég finn alltaf fyrir henni“
Hún sýpur á kaffinu. „Sóley mín,“
segir hún og andvarpar. „Hún er bara
frábær. Ég var alltaf rosalega hrædd
við fæðingar en vissi samt að ég vildi
eignast börn. Svo var þetta ekkert
mál, hvorki meðgangan né fæðing-
in. Og Sóley er dásamleg. Hún hef-
ur kennt mér svo mikið. Stundum er
ég svo hissa á því.
Hún segir eitt-
hvað og ég verð
bara agndofa.“
Í litla dúkku-
húsinu þeirra
á Njálsgötunni
hékk aðeins ein
mynd á veggjun-
um, mynd af sóleyjum þar sem sól-
in brýst fram á heiðbláum himni.
Myndin var valin mynd ársins 2009
og er sú eina sem Vera getur hugsað
sér að hafa uppi heima hjá sér. Þetta
er óður til Sóleyjar.
Öðru máli gildir um svefnher-
bergið þar sem myndir af dóttur
hennar þöktu veggina. „Ég fór síðan
að rífa mig niður fyrir að vera ekki
með myndir af henni í íbúðinni.
Hugsaði með mér hvernig mamma
ég væri eiginlega fyrst ég væri ekki
einu sinni með myndir af henni. Allt
í einu rann það svo upp fyrir mér að
hún var alls staðar. Ég finn alltaf fyrir
henni. Alltaf. Hún er alls staðar. Þótt
ég sé ekki alltaf að tala um hana eða
velta mér upp úr þessu þá er hún stór
hluti af mér.“
„Rosalega skitsófrenískt“
Niðurstaða dómsins var að forræð-
ið væri sameiginlegt svo fremi sem
Vera byggi í París. En á meðan hún
Viðtal | 25Helgarblað 15.–19. júní 2011
Þetta var bara
djók. Svo biðum
við bæði eftir því að hinn
aðilinn myndi hætta við.
Sem hvorugt okkar gerði
þannig að við vorum allt í
einu gift.
En ég var heldur
ekki góð eiginkona
og heimsótti hann ekki
oft í fangelsið.