Dagblaðið Vísir - DV - 28.09.2012, Blaðsíða 29

Dagblaðið Vísir - DV - 28.09.2012, Blaðsíða 29
Viðtal 29Helgarblað 28.–30. september 2012 uppátækjasöm sem krakki og það sem verra var, það var eiginlega ekki hægt að skamma hana. „Ég var alltaf með svör á reiðum höndum – svona hnyttin tilsvör þannig að mér skilst að það hafi verið mjög erfitt að halda andliti og fara ekki að hlæja.“ Hún hefur alltaf haft munninn fyr- ir neðan nefið og segir að það hafi svo sem oft komið henni í koll líka. „Ég veit heldur ekki hvort einhver hnyttin til- svör fylgi mér enn. Ég er orðin gömul og hætt að vera fyndin,“ segir hún næst- um sannfærandi á meðan hún smyr brauðið með sultu, sneiðir ostinn, rað- ar honum ofan á og fær sér bita. Frelsið í Grundarfirði Hún ólst upp í Grundarfirði þar faðir hennar stofnaði frystihúsið Sæfang og börnin bjuggu við næsta takmarka- laust frelsi. Þar læsti enginn hurðum og Sigríður Rut gat þess vegna skilið hjólið sitt eftir niðri í bæ og sótt það næsta dag eða eftir viku ef svo bar undir, fullkomlega örugg um að því yrði ekki stolið. „Ég fékk frelsi til þess að gera það sem ég vildi – í leik alla- vega, ég fór bara út að leika mér og það var alltaf fjör hjá okkur krökk- unum. Við fórum niður á bryggju að dorga, bjuggum bara til búðir uppi í fjallshlíðinni og smíðuðum fleka. En við vorum í raun ósköp góð, við vor- um venjulegir krakkar að leika okkur úti í móa. En þetta var öðruvísi en að alast upp í borginni, ég gæti ekki leyft börnunum mínum að fara út á fleka án þess að hjartað tæki nokkur auka- slög.“ Kannski mótaði frelsið hana að einhverju leyti en mamma mótaði hana meira. „Mamma var mestmegn- is heimavinnandi og sá um uppeldið á börnunum á meðan pabbi vann. Hún er góður uppalandi og ég sé það best á því hvernig hún er við mínar stelpur. Ég held að það sé það sem ég kem með úr æsku. Hún hefur einstakt lag á að miðla lexíum þannig að ég upplifi það eins og það sé mín eigin uppgötvun en ekki eitthvað sem mér er sagt. Hún hefur alltaf verið mjög hvetjandi en hún gerði líka kröfur, hún náði þessu jafnvægi hvað varðar hvatningu, leiðbeiningu og kannski dass af fyrirskipunum. Hún er frábær mamma.“ Skrýtið ár Hún var ellefu ára þegar fjölskyldan flutti frá Grundarfirði og kom sér fyr- ir í Vogum á Vatnsleysuströnd. Þetta var svolítið skrýtið ár í lífi Sigríðar Rutar, ekki nóg með að það væri allt nýtt fyrir henni heldur lenti mamma hennar líka í bílslysi og slasaðist illa. „Þetta var ekki besta árið mitt,“ seg- ir hún og útskýrir af hverju: „Ég var krakki og vön því að þekkja allt og alla og hafa mömmu hjá mér. En þarna var ég á nýjum stað og allt í einu var hún fjarverandi í marga mánuði, ég held að hún hafi verið á spítala í hálft ár. Hrönn systir kom þá til bjargar og flutti inn á heimilið.“ Hún á fimm systkini, þrjú hálf- systkini sem eru henni samfeðra og tvö alsystkini, en hún er langyngst. Mamma hennar var orðin 37 ára göm- ul þegar hún fæddist og faðir hennar 46 ára. Hrönn er þrettán árum eldri og „... kom og sá um þetta allt þrátt fyrir að vera í háskóla og með sitt eigið líf. Enda er hún líka eins og mamma mín númer tvö, ég á tvær mömmur. Hún er bara þessi ábyrðgarfulla týpa sem fannst að hún ætti líka að taka ábyrgð á uppeldi litlu systur sinnar. Hún hefur gert það síðan og er enn að,“ segir Sigríður Rut og glottir. „Sem betur fer. Hún er alveg einstök.“ Eftir ár í Vogum á Vatnsleysuströnd flutti fjölskyldan í bæinn. „Þetta er beisik saga fólks sem býr úti á landi. Annaðhvort þurfti fólk að senda börnin burt þegar þau urðu sextán ára og byrjuðu í framhaldsskóla eða fara með þeim. Foreldrar mínir lögðu alltaf mikla áherslu á að við mynd- um sækja okkur menntun og gera það besta úr okkar tækifærum. Það kem- ur ekki síst frá mömmu. Hún ýtti mér áfram og hvatti mig til dáða.“ Er engin klappstýra Lögfræðingur úr Versló „… það hlýtur að vera stórfurðulegt að ég kjósi ekki Sjálfstæðisflokkinn og stefni á póli- tík. Það hafa margir sjálfstæðismenn farið þessa leið og þetta er kannski svolítið hægristefnu umhverfi. En ég er svo uppreisnargjörn að ef of mikl- um áhrifum er otað að mér fer ég í ósjálfrátt í hina áttina og ég hef aldrei kosið Sjálfstæðisflokkinn, ekki Fram- sókn heldur. Ég sé ekki fyrir mér að ég eigi nokkurn tímann eftir að gera það. Allavega ekki eins og staðan er í dag og ekki ef fram heldur sem horfir.“ Það skal þó enginn halda að hún sé einhver klappstýra fyrir aðra flokka. „Ég hef eina reglu, ég kýs aldrei sama flokkinn tvisvar í röð. Mér finnst ekki í lagi að vera einhver grúppía hjá ein- hverju stjórnmálaafli. Ég kýs út frá málefnum og veiti sjálfri mér aðhald með þessum hætti, einhvern veginn meikar það sens fyrir mér. Það getur svo sem verið að ég muni seinna líta til baka án þess að botna neitt í sjálfri mér.“ Sandkassalæti í stjórnmálum Hún fær sér góðan sopa af vatninu og heldur áfram: „Það er bara svo leiðin- legt að fylgjast með umræðu um ein- hver pólitísk málefni og af því að maður veit að viðkomandi aðhyllist einhvern flokk þá veit maður fyrirfram hvað hann ætlar að segja. Ég velti því fyrir mér af hverju viðkomandi hefur þessar skoðun á málum, er það af því að hún er raunverulega hans eða af því að honum er sagt að hafa hana. Ég vil ekki láta segja mér hvaða skoðan- ir ég á að hafa, ég hef mínar skoðan- ir,“ segir Sigríður Rut sem hefur reynd- ar skoðanir á flestöllu. „En mér finnst líka allt í lagi að skipta um skoðun. En mér finnst ekki í lagi að taka einhverja línu frá einhverju kennivaldi, hvort sem það eru foreldrar þínir, kennarar eða stjórnmálaleiðtogar. Gagnrýnin hugsun á að vera lykilatriði.“ Hún kann heldur ekki við það hvernig sumir stjórnmálamenn tala. „Ef það er ekki gripið til sjóaramáls- hátta um að það gefi á bátinn þá er verið að grípa til talsmáta úr hand- bolta um vörn eða sókn og einhvern liðsanda. Mér finnst þetta yfirmáta hallærislegt. „Við framsóknarmenn …“ Ég hugsa alltaf: Já, en hvað finnst þér? Ég held að það skipti sérstaklega miklu máli fyrir stjórnmálamenn í dag að gæta að talsmáta sínum vegna þess að virðing almennings á stjórn- málamönnum er í algjöru lágmarki. Gjamm og sandkassalæti auka ekki á virðinguna og handboltatal í stjórn- málaumræðu er nánast eins og að tala við kjósendur eins og þeir séu börn.“ Ekki pastellituð dragtarskóla- stefna í Versló Hún naut sín engu að síður í Versló. Þar eignaðist hún vini sem eru eins ólíkir og þeir eru margir og vill blása á mýtur um ákveðnar steríótýpur. „Þetta var ekki einsleitur hópur. Ég var ekki týpan sem var í Versló og klæddist dragt. Þannig að ég sjálf er strax sönnun þess að í Versló er ekki rekin einhver pastellituð dragtar- skólastefna. Ekki nema ég sé undan- tekningin sem sannar regluna.“ Hún er ekki þessi hefðbundni lög- fræðingur þegar kemur að klæðavali. „En það er ekki sett út á það hvernig ég klæði mig, aldrei nokkurn tímann. Enda held ég að maður þurfi ekki að klæða sig á einhvern máta til að það sé tekið mark á manni. Ég fer ekki í einhverja dragt til þess að fólk hlusti á það sem ég hef að segja, ég opna frekar á mér kjaftinn.“ Það er náttúrulega partur af vinnunni að koma fram með ákveðn- um hætti og huga að framkomunni – það er eðli lögmennskunnar að flytja mál og fara með ákveðin sjónarmið. „En ég hef aldrei rekið mig á að út- lit mitt skipti einhvern máli eða það hvernig ég klæði mig.“ Snerist hugur á síðustu stundu Á endanum skráði hún sig í sagnfræði í Háskóla Íslands og stefndi að því allt sumarið að hefja nám um haustið, keypti bækurnar og allt. Námið átti að hefjast þann 4. september og Sigríð- ur Rut vaknaði, tók bækurnar og lagði af stað í skólann. „Ég var á leið í sögu en fann að það var eitthvað rangt við þetta. Þetta var ekki rétt. Þannig að í stað þess að fara í tímann fór ég yfir í nemendaskrá og færði mig yfir í lög- fræði. Stundum gantast ég með að það hafi bara verið til þess að geta sof- ið út aðeins oftar, lögfræðin byrjaði ekki fyrr en tveimur dögum seinna.“ Ekki það, þetta var svo sem engin skyndihugdetta. Á tímabilum hafði hún ætlað í lögfræðina, og örugg- lega oftar en ekki. En stundum sér hún svolítið eftir þessum snúningi á háskólaganginum, þótt það risti aldrei djúpt. „Ég held að ég hefði orðið ógeðslega góð í sagnfræði. Það er margt sem hefði verið gaman að leggja fyrir sig. Eins og læknisfræðina, ég held að það sé mjög gaman að vera læknir. En það hvarflaði aldrei að mér, aldrei nokkurn tímann. En þú veist hvernig þetta er, þetta spilast bara, maður endar í einhverju fagi og ef maður stendur sig ágætlega fer bolt- inn að rúlla.“ Fór ung að heiman Háskólaárin voru ekkert til að tala um, segir hún. Hún lærði og djamm- aði eins og flestir gera á þessum árum. Reyndar fór hún kannski óvenju ung að heiman fyrir borgarbarn, og var farin að búa niðri í bæ þegar hún var tvítug. Foreldrar hennar bjuggu í lítilli íbúð í Smáíbúðahverfinu en höfðu innréttað bílskúrinn fyrir Sig- ríði Rut. „Þá varð aðeins rýmra um fjölskylduna. Nema hvað ég held að pabbi hafi alltaf séð eftir bílskúrn- um. Hann er rafvirki og býr til mót- ora og sá bílskúrinn í hyllingum. Hon- um fannst dálítið dapurlegt að hann væri undirlagður fyrir einhvern ung- ling. Þannig að þegar ég var búin með menntaskólann og gat farið á náms- lán þá hvatti hann mig til þess að fara að heiman, sem ég gerði. Og um leið og ég var farin var hann búinn að setja upp verkstæði. Það fer enn vel um hann þar. Hann er meira að segja ennþá með gamla Alice in Chains málverkið mitt uppi á vegg inni í skúr. Það er alltaf svolítið rokk í honum pabba, líka á níræðisaldri.“ Á námsárunum lifði hún á náms- lánum líkt og almennt gengur og ger- ist og þá kom sér vel að vera aurapúki. Hún hefur sjálf líkt sér við Jóakim Aðalönd og segist alltaf hafa ver- ið sparsöm. „Ég eyði peningum ekki í óþarfa og þess vegna heldur fólk kannski að ég fari vel með peninga, af því að ég er svo sparsöm. Ég var bara alin upp við að sóa ekki peningum, passa upp á símareikninginn og allt það. Seinna varð ég umhverfissinni og það hentar nirflinum rosalega vel, að vísu er lífrænt grænmeti dýrara en annað, en að öðru leyti passar það eins og flís við rass.“ Fluttu veisluna á skrifstofuna Hún er reyndar þekkt fyrir það að vera algjör þjarkur og vinir hennar gleyma því seint þegar þeir ætluðu að halda „surprise“ afmælisveislu fyrir hana. Hún bjó þá í leigusambýli með vinum sínum og talar alltaf um þennan tíma sem bóhemárin á Laugaveginum. Þau voru þarna fimm saman, fjögur sem deildu íbúð- „Ég fer ekki í ein- hverja dragt til þess að fólk hlusti á það sem ég hef að segja, ég opna frekar á mér kjaftinn. „Þau bökuðu köku og biðu svo ásamt okkar nánustu vinum eftir því að ég kæmi heim. En ég kom aldrei heim. m y n d ir E y þ ó r á r n a S o n
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.