Dagblaðið Vísir - DV - 12.04.2013, Qupperneq 31

Viðtal 31Helgarblað 12.–14. apríl 2013
þurfti að skila henni aftur til fóstur-
foreldranna á hverjum sunnudegi.
Það var þeim mæðgum þungbært
og kostaði mörg tárin. „Þá var ver-
ið að fylgjast með mér, hvort ég væri
að hugsa nógu vel um hana,“ útskýrir
Erla. Hún segist hins vegar hafa verið
mjög heppin með þá konu sem fóstr-
aði dóttur hennar. En konan sá strax
hvað ástin og umhyggjan var mikil og
reyndist hún Erlu mjög vel. „Það var
eiginlega henni að þakka að ég fékk
einhvern kraft til að segja kerfinu
stríð á hendur. Móðurástin er eitt-
hvað sem trompar virðingu fyrir regl-
um og hverju sem vera skal. Ég fór
niður á skrifstofu félagsþjónustunnar
einn daginn og missti stjórn á mér.
Ég neitaði að fara þaðan út fyrr en ég
fengi barnið í hendurnar.“ Eftir fjöl-
mörg símtöl og mikið umstang fékk
Erla þær upplýsingar að hún fengi
dóttur sína að þremur vikum liðnum.
„Ég efast um að ég hefði fengið hana
aftur ef ég hefði ekki misst mig
þarna,“ segir Erla.
Breytti föðurnafni sínu
Það vissi hver einasti Íslendingur
hver Erla var og enginn atvinnu-
rekandi vildi ráða hana í vinnu.
Það gerði allt erfiðara því hún varð
að sýna fram á að geta séð dóttur
sinni farborða til að fá hana aftur.
„Það vildi enginn snerta mig á þess-
um tíma. Ég fór út um allt. Áður en
þetta gerðist allt saman þá var ég í
vel launaðri vinnu. Ég var jafn fær á
ensku og íslensku og var klár stelpa.
Þegar þarna var komið var nánast
ekki möguleiki fyrir mig að fá vinnu,
ég var einfaldlega álitin glæpahyski.“
Erla dó þó ekki ráðalaus og brá á
það ráð að skrifa undir umsóknirnar
með öðru föðurnafni, seinna nafni
föður síns. Þá fyrst fór hún að komast
í viðtöl. „Þegar ég kom í viðtölin þá
áttuðu menn sig ekki strax enda voru
myndirnar, sem höfðu verið birtar af
mér, hræðilegar. Nokkrum sinnum
ákváðu menn að ráða mig en þegar
þar var komið sagði ég til mín og þá
hættu menn við.“
Að lokum fékk hún starf hjá
Bæjar útgerð Reykjavíkur, en sá sem
réð hana þar áttaði sig ekki á því hver
hún var. Ekki fyrr en daginn eftir að
hún hóf störf. „Þegar leið á fyrsta
daginn fór fólk að átta sig á að ég
var þarna og það varð allt vitlaust.
Þá treysti verkstjórinn sér hins vegar
ekki til að hætta við því hann hafði
þegar ráðið mig. Hann var mjög al-
mennilegur en það var ein kona sem
hafði unnið þarna í sautján ár sem
hætti. Sagðist ekki vinna undir sama
þaki og svona hyski.“
Flúði til Hawaii
Þrátt fyrir að hafa loksins fengið vinnu
var erfitt fyrir Erlu að vera á Íslandi á
þessum tíma. Hún var litin hornauga
á almannafæri og lenti meðal annars
í að vera vísað af skemmtistöð-
um af gestum. Hver hún var bitnaði
einnig á vinum hennar. „Ég byrjaði
að vera með strák skömmu eftir að
ég losnaði úr gæsluvarðhaldi og við
giftum okkur seinna. En við áttum
í raun ekki mikla möguleika. Þetta
kostaði sína erfiðleika fyrir hann og
olli vandræðum víðast hvar.“
Systir Erlu bjó á Hawaii og þang-
að fór hún í leit að betra lífi árið 1983.
Á framandi stað þar sem hún var
óþekkt. „Það var í raun flótti. Ég átti
enga möguleika á að lifa hér því lífi
sem ég var fær um, þar sem mannorð
mitt var ónýtt. Ég gafst upp á endan-
um og fór.“
Erla var þó ekki tilbúin að snúa
alveg baki við Íslandi og að þremur
árum liðnum kom hún aftur heim.
Hún var engu að síður tvístígandi
og hluta af henni langaði til að vera
bara áfram á Hawaii, þar sem henni
bauðst gott líf. Hún fékk vinnu hjá
hreingerningarfyrirtæki, tók fljótlega
við rekstri þess og bauðst eins mikil
vinna og hún kærði sig um. „Ég var
komin með íbúð á ströndinni á
yndislegum stað og gat lifað eins og
ég hefði átt að geta gert hérna heima.“
Hawaii var engu að síður hálfgerð-
ur sumarleyfisstaður og Erla saknaði
ýmissa hluta frá Íslandi. Fannst vanta
meiri dýpt í tilveruna. „Ísland er
heima, hjarta mitt er hér,“ segir hún
og brosir. Þrátt fyrir allt þykir henni
vænt um landið sitt og þjóðina sem
útskúfaði henni. Hún ákvað því að
koma heim áður en hún stofnaði til
frekari skuldbindinga erlendis.
Fór í biblíuskóla í Suður-Afríku
Þegar heim var komið gekk Erlu
jafn illa að fá vinnu og áður. „Í þrjá
mánuði var ég með það á heilanum
að fara bara út á Keflavíkurflugvöll,
fljúga héðan burt og koma aldrei
aftur.“
Erla kynntist á þessum tíma fyrr-
verandi eiginmanni sínum og varð
það til þess að hún ákvað að vera um
kyrrt hér á landi.
Árið 1993 tóku þau hjónin svo
ákvörðun um að flytja til Suður-
Afríku með dæturnar tvær, dóttur
Erlu og Sævars sem var þá 18 ára og 3
ára dóttur sem þau höfðu þá eignast.
Þrátt fyrir að Ísland væri henni
kært fannst henni alltaf gott að kom-
ast út úr þrengslunum og flutningar
til fjarlægs lands lögðust vel í hana.
Þau hjónin höfðu verið virk í kristi-
legu starfi á Íslandi um tíma og hug-
myndin um að fara í biblíuskóla
kviknaði þegar þau voru í heimsókn
hjá vinafólki sínu í Suður-Afríku.
„Ég var á þeim tíma ennþá illa séð
nafn, en ég hafði vaxið verulega og
eignast vini. Ég var búin að eiga eitt-
hvert líf en það var voðalega gott að
komast í burtu. Ég hef alltaf verið dá-
lítið eirðarlaus því hér er þröngt að
Vill sættast
við bróður sinn
„Ég vona
enn að
við náum að
tala saman því
það yrði gott
fyrir okkur bæði
Búin að fyrirgefa
Erla finnur ekki lengur
fyrir reiði í garð rann-
sóknarmanna í Guð-
mundar- og Geirfinns-
málum. Henni finnst þó
rétt að embættismenn
taki ábyrgð á gjörðum
sínum. MYNDIR SIGTRYGGUR ARI