Són - 01.01.2007, Page 48

SIGURBJÖRG ÞRASTARDÓTTIR48
flétta bláklukkukórónu þétta
því blómin spretta að ári
aftur úr sömu mold.
Þá er í lagi að leggjast og tárast
á leiði skáldsins og sjá
kirkjugluggana glóa
og Ferstikluhimininn hvítna
því senn kemur sunnudagsmorgunn
saffransól
og hvelfingar standa opnar.
Þá er óhætt að tjarga bát
og draga um vonarvötnin
mæna á kirkjuna ljósu
og Getsemane við gaflinn
og purpuraklæðin prestsins
blaða í gömlum sálmum
– og gleyma engu –
því enn koma andvökunætur
þar sem einhver liggur í rúmi
og sjötta orð Kristí á krossi
er harðangurssaumað í svæfil
þá má gráta, gantast, vaka
losa um takið á trúnni
ráðgera ferðir um fjörðinn
með hárrétt tungl fyrir stafni
(mildari urðu myrkrin)
því enn vakna klukkur í túni
og ljós á leiði skáldsins.
Og eymdanna öld hin nýja
mun eyðast á efsta degi
– þangað til má því þrauka
við Þyril og Jórdan og Jenín
og þröngan fjörð við hvaltennta strönd
með handlegg um hálsinn á trúnni
í saffransvita
með sunnudagspálma við enni
og annars manns eyra í grasi.