Són - 01.01.2007, Blaðsíða 78

HEBA MARGRÉT HARÐARDÓTTIR78
Því jörðin á svo hlýjar, mjúkar mundir,
sem mannabarnið rótt og öruggt geyma.
Og þar er hægt að sofna sætt og gleyma,
að sárnað hafi fætur, logað undir.
Í náttúrunni fann hann fyrir alheimsvitundinni: „Þar hef ég fundið
fyrst, að ég er liður / í festi lífs, í ætt við grös og orma“. Hann háði
aleinn sárt hugarstríð en fjötrar sársaukans losnuðu:
Og hjartað varð svo hljótt. Hinn mikli friður
í hug og taugum lægði brim og storma
við regnþung ský er rökkva tók í hlíð.
Í tíundu sonnettu segir ljóðmælandi frá minningum sínum á bernsku-
stöðvunum í vetrarhörkum. Þá fannst honum gott að vera á lágum
ási og hlusta á furðuhvísl vindsins. Sál hans varð heil og hrein í
rigningunni og hann fann fyrir létti. Á kvöldin undir ásnum heima „æ
ljúfast var að vaka, best að dreyma.“ Á sömu orðum hefst ellefta
sonnetta. Ljóðmælandi heldur áfram að rifja upp sælar minningar við
bernskustöðvarnar þegar hann lá „í víðiloðnum hvammi“ og horfði á
„gullhvít sumarskýin sveima“. Hann heyrir árnar „syngja sóldag yfir
alla heima“, gleðiboðskapinn sem ekkert hjarta getur framar gleymt.
Þarna gæti verið átt við tíðindin um eilíft líf. Síðan fylgist hann með
lóunni á melnum og þröstum í feluleik við sólsetur. Undir lok sonn-
ettunnar hefur hann týnt sjálfum sér í „ást og algleyming“ en fundið
sig aftur „hreinni, rórri og betri, / við náttúrunnar stóra, heita hjarta“.
Í tólftu sonnettu er brugðið upp myndum sem sýna hvernig sorg og
gleði hjaðna við hjarta náttúrunnar. Sólin sýgur „allt særok nautna og
böls, er vall í geði“. Það er eins og ofsi hugans stillist og finni jafnvægi.
En jörðin heimtar sál hans að veði, ef „brotnir partar“ í honum sjálf-
um eiga að geta orðið heilir. Hér er ljóðmælandi táknaður sem „hin
bleika jurt, sem hiksins maðkar narta“. Hikið túlkar líklega óvissuna
um eilífðina. Greinilegt er að hvörf verða eftir fyrstu tvö erindin. Í
upphafi er hugarstríð ljóðmælandans kynnt og efi hans um eilífðina.
Í þriðja erindi byrjar úrvinnslan:
Að þora að gefa allan sjálfleik sinn,
og óttalaus að hverfa í mikla hafið,
er fyrsta sporið inn að heimsins hjarta.