Són - 01.01.2007, Blaðsíða 50

JÓN B. GUÐLAUGSSON50
okkur teljast alls 29 samtals eða liðlega 3% íbúanna. Má það telj-
ast merkilegt í bæ með um 900 íbúa þá. En þarna er allt tínt til
sem gat ort bögur rímréttar.1
Hér víkur Sigurður að hetju þessara skrifa, Karli Jónassyni, sem
lengstum annaðist búreikninga Sjúkrahússins á Seyðisfirði – og kallar
hann raunar „snilling“. Um merkingu þess orðs verða menn líkast
seint með öllu sammála en víst er um það að er ég tók að skyggnast
í það sem eftir Karl liggur sannfærðist ég um að hann hefur sannlega
verið meira en mundangsrímari. Nefnir Sigurður þá í sama mund,
vinina og samstarfsmennina Karl Jónasson og Kristján lækni Krist-
jánsson (1870–1927) sem um sína daga var mjög áberandi í bæjar-
lífinu þar eystra. Lifandi leifturmyndir þeirra beggja er að finna í
minningabókunum tveimur er rithöfundurinn Guðmundur G. Haga-
lín ritaði um ár sín í ritstjórastóli á Seyðisfirði, Stóð ég úti í tunglsljósi og
Ekki fæddur í gær. Kemur þar fram hrifning Hagalíns á þeim félögum
báðum enda bættu þeir hvor annan upp, annar með orðheppni sinni
og andagift, hinn með söngrödd, sjentilmennsku, hljóðfæraleik og
tónsmíðum. Svo vill til að varðveist hefur lítið dæmi um það er fram
spratt er þeir Karl og Kristján læknir lögðu saman, nefnilega þýðing
þeirra á kvæðinu Die Grenadiere eftir Heine er frægt hefur orðið við lag
tónskáldsins Schumanns. Sneri Kristján ljóðinu úr þýsku en Karl
felldi það í rím og stuðla:
Til Frakklands báðir þeir héldu heim,
úr hergreipum rússneskra fjanda.
Sú saga sem Þjóðverjinn sagði þeim,
var síðasta raun þeim til handa.
Og það var hin sorglega, sárbeitta frétt,
að svift væri land þeirra frelsi.
Allt kappalið Frakklands í kvíar sett
og keisarinn færður í helsi.
Þá urðu hljóðir þeir hermenn tveir
og hvarmana vættu tárin.
Annar kvað: „Ég ei afber meir,
nú ýfast upp gömlu sárin.“
1 Minningarbrotin eru hvorki ár- né dagsett og eru í vörslum Arngríms Sigurðssonar.